Reseña: Me and Earl and the dying girl (Un final para Rachel)

Como xa comentei con anterioridade neste Book Tag que hai pouco que publiquei, Me and Earl and the dying girl é unha novela que tiña moitísima ganas de ler, e dicindo isto aínda me quedo corta, pois non deixaban de falar deste libro por todas partes, e máis incluso despois de que se soubera que se ía a rodar unha película (xa está rodada a día de hoxe, pero creo que aínda vai tardar en estrearse en España bastante tempo). Ademais, debido ás críticas tan diferentes sobre a mesma novela (uns odiárona e outros adorárona) non podía esperar máis para comprala, así que cunha compra en Amazon, fíxenme cun exemplar en inglés deste libro e doutros dous libros máis, cuxos títulos aínda non quero desvelar, por moi poucos cartos, xa que en Estados Unidos e Gran Bretaña os libros son máis baratos (incluso cos gastos da viaxe).

Me and Earl and the dying girl, conta a historia de Greg, un rapaz aficionado a filmar versións de películas que lle gustan co seu amigo Earl, e como se ve obrigado a comezar a pasar tempo con Rachel, unha enferma de cancro, debido á insistencia de súa nai. A propia novela está escrita por el, como se se tratase dun diario pero moito menos formal e reflexivo, sen apenas sentimentos no seu interior, polo que dende o principio se che advirte que non se trata da típica novela xuvenil triste na que alguén se namora dunha enferma de cancro e ao final choras e aprendes algo, nunha clara referencia a Bajo la misma Estrella.

A pesar de que, como vos digo, xa había unha advertencia clara no que esto respecta, eu seguía pensando, coa miña terquedade, que isto ía ser así igualmente (na miña defensa debo dicir que era o que parecía tendo en conta a temática en cuestión) polo que levei unha gran decepción en certo modo no que isto se refire.

Antes de engadir nada máis, resumo as miñas impresións nunha soa frase: é un dos libros máis raros que xamais lin, sen ser isto nada positivo nin negativo. É simplemente extravagante. Basicamente, Greg cóntache o que lle ven en gana, sen ter porque estar demasiado relacionado co fío principal da historia, pero consegue que che interese. Ademais, non se trata dun libro narrado dunha forma convencional, senón que podemos atoparnos no seu interior con guións de películas, listas, clasificacións... que o protagonista fai e que teñen certo sentido dentro da historia.

Cando comezas a novela, das por sentado que se vai tratar dun libro gracioso, cómico, co que vas botar certas risas (e así é nun comezo) pero cara a metade da novela cambia por completo a túa percepción, porque as cousas que che producían eses sorrisos e risotadas volvense deprimentes. A ver si me explico: Greg di todo o tempo, referíndose a si mesmo, frases que baixan a autoestima a calquera, do tipo "Non sei para que escribo isto se eu non sei facelo", "Non sei quen vai querer ler esta (textualmente) merda de novela", "probablemente a ninguén lle interese"... Pero todo nun tono destendido e cómico que fai que non o tomes en serio, pero tras 1000 frases dese estilo comeza a embargarche un sentimento deprimente e melancólico e non fai graza e, para que mentir, cansa un pouco e aburre tras tantas repeticións do mesmo.
E esta é tan só unha das moitas cousas raras que podemos atopar e que fan que non saibamos que pensar de Me and Earl and the dying girl. Continúo: en teoría Rachel é un personaxe fundamental na trama, en cambio non chegamos a saber nada (e cando digo nada, digo nada) dela, e Greg e Earl tampouco, sobre todo o primeiro, e el sábeo, por iso se volve a dedicar outras 150 réplicas a si mesmo para auto-fundirse na miseria e auto-facerse sentir culpable que deprimen, outra vez, un montón. E todo o que di é certo, pero non fai nada para cambialo, impórtalle pero non lle importa; é todo moi confuso e non consigo sacar nada en limpo... E como xa dixen, todo cun ton divertido e cómico, pollo que a confusióne maior.

O personaxe de Greg non cambia nin progresa en toda a novela; unha vez máis quere facelo pero á vez non, e está decepcionado consigo mesmo e á vez non. É raro...

Cando ao final do libro ocorre algo con Rachel (morre, e non é spoiler porque Greg cóntanolo na primeira páxina) esperas un epílogo, evolución de Greg, que saque algo en claro, que a súa vida cambie, algo... pero non ocorre nada... E aínda que poida parecer que a novela é moi triste, por todo o que estiven decindo, non o é para nada: ocorren cousas terribles pero cóntanseche de forma alegre, polo que non sentes ningunha das dúas cousas.

Pode parecer que a iña opinión sobre a novela é mala, pero non, gustoume, aínda que, dende logo non esperaba algo así. Intente i explicar o mellor que puidn as sensacións que transmite o libro, aínda que supoño que o fixen dunha forma tan confusa como a propia obra. É mellor lela para poder comprendelo.

Gustaríame poder dicir que me gustou moito o libro, como esperaba que ocorrese, pero non podo. Tampouco podo negalo e dicir que non foi así. Simplemente, esta novela é diferente e toda unha experiencia. Teño moitas máis expectativas na película (que se estrea pronto e da que falarei na miña sección de Adaptacións cinematográficas en canto a vexa) porque creo que pode espresalo todo mellor e doutra maneira.