Reseña: Lugares Oscuros de Gyllian Flynn.

"Heridas abiertas" (o outro libro da autora) deixárame sorprendidísima e encantárame, pero sobre todo marcoume moito polo impacto que me causou, polo diferente que era ás demais novelas de misterio que lera, ao tratarse dunha moito máis adulta e dura, que me fixo sufrir e pasalo un pouco mal pero que á vez me pareceu marabillosa e moi boa, en dúas palabras, pola maneira tan perfecta de construír personaxes e tramas da autora, de forma que todo cobra sentido. Flynn é unha experta en crear personaxes. Tal como con Rainbow Rowell falaba de que crea novelas basadas en personaxes e non tanto en tramas ou accións, Gyllian Flynn leva isto a outro nivel, desenvolvendo de maneira perfecta unha psicoloxía, carácter e forma de ser e pensar detrás de cada personaxe que coincide e se corresponde coas súas accións. É dicir, dependendo de onde, como, con quen, e en que circunstancias se criara unha persoa, iso fará que desenvolva unha serie de rasgos propios e accións.

Como dicía (antes de poñerme a fangirlear durante parágrafos...), tras descubrir a esta autora, desexaba ler algunha das súas outras dúas novelas traducidas xa ao castelán e como son un pouco rariña, decanteime por "Lugares Oscuros" (a tradución máis recente) en lugar de polo seu éxito nº1, "Perdida" (que espero comezar nos próximos meses, aínda que coñecéndome...).

O certo é que, como cabía esperar, me encantou, con todas as letras, porque cada páxina que lía só podía pensar: pero que bo é este libro!! Non só me gusta pola trama, pola historia, por ser novela negra ou calquera característica que puidera atraparme noutros libros deste estilo, senón porque me parece unha obra traballada, sen fallos, na que nada ocorre por casualidade. Como xa explicaba antes, todo nas súas tramas, esas acción tan escuras, macabras e terribles que me poñen os pelos de punta cando leo pola noite, non son escritas por casualidade ou para gustar, senón que cada unha delas ten unha razón de ser e a persoa que leva a cabo os asasinatos (en todas as súas novelas matan a alguén) o fai por algunha razón e dunha maneira que se corresponde a esta.

Este libro, nárranos a historia dunha familia estadounidense, os Day, que viven nunha granxa de Kansas, en quebra, a punto de afogar baixo o peso das débedas. Esta familia será visitada pola traxedia cando tres dos seus membros sexan brutalmente asasinados no que parece parte dun ritual satánico, sendo os únicos supervivintes Ben e Libby, irmáns de quince e sete anos. Esta última acusará a Ben de ser o autor dos crimes, pero máis dunha década máis tarde, as dúbidas sobre se de verdade era seu irmán a persoa que vira aquela noite non deixarán a Libby vivir libre de remordementos e, aínda que reacia, permitirá que unha serie de seguidores do chamado "Asasinato dos Day" a axuden a descubrir dunha vez por todas a verdade.

Como podedes ver, a trama semellaba interesante antes de abrir o libro e o certo é que o foi. Ao contrario que moitos autores do xénero, Flynn non segue un mesmo patrón para todas as súas novelas. Si que hai numerosas similitudes entre "Heriidas Abiertas" e "Lugares Oscuros", pero diferéncianse en diversos aspectos que fan a ambos libros únicos. Cada un deles segue un tema principal, por así decilo, sendo moi importante no primeiro deles o referente á cultura estadounidense dos pobos pequenos do sur do país, como a educación nos valores tradicionais pode marcar unha maneira de ser e comportarse que afecte incríblemente a unha persoa, e tamén nos problemas mentais e emocionais, que sofren varios personaxes da novela. Neste caso, "Lugares Oscuros" fálanos de algo semellante, de como a miseria, despreocupación por parte dos país e malas compañias fan que ven se vexa dentro de algo perigoso e enorme, de como o paso do tempo e os crimes afectan aos personaxes da novela e á súa saúde mental.

Unha das principais características que me agrada da autora, é o realismo presente nas súas obras. Ademais de que non ten pelos na lingua á hora de describir aspectos macabros, duros e desagradables, tampouco adorna as súas tramas e personaxes, ensinando todo como sería na vida real. Móstranos a alcolemia e as drogas, os abusos sexuais, a verdadeira maneira de actuar das persoas ante certas situacións e os pensamentos que lles rondan pola cabeza. Non sei como plasmar isto de forma concisa, pero digamos que todo o que pasa no libro, podería ser real, os personaxes poderían existir e nada e pouco creíble, e crédeme que iso asusta, porque si de algo podemos etiquetar as novelas de Flynn é de pouco agradable e brutais.

Outro elemento que é novo, pois non está presente en "Heridas abiertas", son os saltos temporais. Neste libro nárrasenos o que realmente sucedeu no ano 1985 nesa fatídica noite e nas horas anteriores dende o punto de vista de Penny Day e Ben Day intercalándose cos capítulos que nos falan da vida actual de Libby e do desenvolvemento das súas pesquisas. Isto aplícase de forma maxistral, pois os capítulos do pasado que vamos lendo van tendo unha relación cos descubrimentos presentes das seguintes páxinas. Ademais, está moi ben racionado para que non sepamos demais ata o momento no que todo se descubre ao final, mantedno a intriga. Tamén relacionado co paso do tempo e co desenrolo de personaxes que dicía, é moi interesante o ver como cambian as persoas dende o 1985 ata o ¿2009? véndose influídos polas circuntancias e marcados polos crimes e sucesos que desencadearon. Ademais, todos seguen a ser como eran, non cambiaron en esencia a súa maneira de actuar.

O meu personaxe preferido foi sen dúbida Diondra, completamente complexa e desequilibrada pero á vez apasionante. Recordoume en certo modo á irmá da protagonista de Heridas Abiertas, e creo que se léchedes ambas novelas me comprenderedes.

Se me gustou esta lectura máis qe a do anterior libro da autora? Non podería aseguralo... Púxenlle máis puntuación en Goodreads (5/5) porque me encantou e me fixo sufrir menos que Heridas abiertas (non aparecían agullas, pinchos etc #trauma) pero o tratar a cultura sureña e tradicional estadounidense foi un tema que me ancantou co cal... Prefiro non pronunciarme ao respecto.

En resume, unha novela magnífica, dura, macabra, intelixente e non apta para todos os estómagos. Un 5/5 en Goodreads porque é moito máis que unha historia de misterio que xoga co psicolóxico.

Reseña: Wayward Pines. El Paraíso (Wayward Pines #1) de Blake Crouch

“For every perfect little town, there's something ugly underneath. No dream without the nightmare.” 

"En cada pequena e perfecta cidade, hai algo feo debaixo. Non hai soño sen o pesadelo" 

Tras superar (aparentemente) o meu bloqueo lector, morría de ganas de comezar un libro de intriga, misterioso, deses que che enganchan e fan que non poidas deixar de ler ata descubrir o misterio que agochan, e que tivese, ademais, algo de acción que contribuíse a esta sensación. Finalmente, decanteime por Wayward Pines. El Paraíso, primeira parte dunha triloxía (que se adaptou en forma de serie de televisión, por certo) que debo dicir que cumpriu totalmente o meu propósito.

Dende o primeiro momento que comezas a lectura estás intrigado e desexas saber que ocorre, pois, ao igual que o protagonista, non sabes que é o lugar descrito, que fai este alí, e cales serán os seguintes sucesos cos que o autor che sorprenderá, xa que te atopas igual de descolocado e desconcertado que o propio personaxe.

A novela comeza cando o protagonista esperta nun pobo ideal e marabilloso, onde fai sol, os nenos xogan, os paxaros cantan e os veciños se queren entre eles. Tanta calma e paisaxe idílica dá mala espiña a Ethan, quen pouco a pouco comeza a descubrir que nada é o que parece en Wayward Pines, que ese lugar esconde algo, e tamén porqué está alí atrapado sen poder saír.

Esta primeira parte da triloxía ten un ritmo trepidante marabilloso, pois non tes un só momento de pausa para aburrirte mentres les xa que, incluso nas páxinas que semellan tranquilas e sen acontecementos, podemos percibir pequenos indicios importantes na resolución dese misterio, desa trama estraña que se presenta. Ademais, o personaxe, coa súa identidade tan pouco clara nun inicio (non se nos conta directamente quen é e a que se dedica) que se vai esclarecendo ao longo da obra mediante analepses, tamén é un misterio que se suma aos que o seu entorno presenta. En definitiva, este libro é un cúmulo de misterios que che fará sentirte intranquilo e inseguro, pois o único que si sabes, o único que sabes que podes crer, é que ese pobo ideal non é bo, nin o será o futuro do noso protagonista de permanecer alí.

Outro punto importante da novela, é a profunda personalidade de Ethan. Poderíamos pensar, tras as miñas opinións anteriores, que Wayward Pines: El Paraíso é unha desas novelas de acción sen profundidade de personaxes, pero non é así, pois pouco a pouco váisenos deixando ver os problemas, preocupacións e traumas deEthan que inflúen na súa maneira de actuar e, en certo modo, teñen que ver co que lle está a ocorrer. De feito, durante toda a novela tiña a impresión de que existía un narrador en 1ª persoa cando non era así, de maneira que me sorprendía de cando en vez ver o nome do personaxe seguido de verbos en terceira persoa narrados polo narrador omnisciente.

Debo dicir, que a pesar do que poida parecer, a novela non me encantou. Gustoume moito, sobre todo o inicio, ata algo máis da metade, pero logo a trama toma outro camiño alonxado do que en principio seguía a historia e vólvese menos orixinal, asemellándose a outras triloxías e novelas que lera con anterioridade. Digamos que eu pensaba que se trataría de algo semellante a "El show de Truman" e "Diario del búnker" e acabou parecéndose máis a "El corredor del laberinto" mesturado con "Farenheit 451". Todas as anteriores novelas e filmes me gustaron moito, pero ao velas xuntas formando Wayward Pines, non acabou de convencerme a mestura. Non por nada, senón porque non era o que desexaba ler, o que me esperaba, e pareceume o "camiño fácil".

O libro no inicio fálanos dun home atrapado nun entorno aterradoramente perfecto e idílico, que agocha algo (como en "El show de Truman"). O protagonista non tiña demasiado claro como chegara alí e isto agobiábao, ademais de necesitar saír do pobo sen que existise maneira aparente de logralo e ter que convivir con xente rara que non parecía de fiar. Isto son características que xa lera en "Diario del búnker", e era precisamente o que desexaba ler, o que fóra a buscar na novela, e aquilo que ten máis importancia no comezo, o que máis me gustou e atrapou. Pero chegado certo punto, a novela pegaba un brusco cambio, e comezaba a asemellarse a "Farenheit 451", pero no bo sentido, por así decilo, pois tiña as partes que me convenceran dela e esa sensación atrapante de agobio, descontento coa sociedade. Tamén me acordei deste clásico distópico na fuxida do protagonista ao final da novela (non podo dar detalles precisos) e na brutalidade dese pobo e da súa "organización" que tamén se percibe na fuxida. Foi dende este preciso momento da trama cando me comezou a gustar menos, cando se nos explica todo, por así decilo, cando se asemella demasiado a "El Corredor del Laberinto" e outras distopías e triloxías, sendo pouco orixinal.

Como digo, encantoume toda a aura misteriosa e que cheiraba a conspiración da novela, así como eses saltos temporais, esas diferenzas de idade en Wayward Pines entre persoas nacidas no mesmo ano pero todo terminou cunha explicación un tanto confusa e pouco creíble.

A impresión que me deu é que cambiaba o roteiro da historia, que o autor cambiaba o espíritu e sensacións da novela.

Estaba convencida de darlle á novela unha puntuación de 5/5 cando a comecei pero ao non quedar contenta coa última parte e non sentirme convencida das explicacións e desenvolvemento da historia, decidín deixalo nun 4/5 en Goodreads.

As continuacións do libro prometen, pois remata dunha maneira aberta que pode desembocar na clase de trama que me encanta, así que espero que me guste tanto ou máis que esta primeira parte.