31 de dec. de 2015

Top 10 Peores Lecturas 2015

Por fin, pois esta é unha das entradas do meu blog que máis esperaba e que máis ganas tiña de escribir, vos traio a lista das miñas 10 Peores Lecturas do ano. Esta é un tipo de publicación que me encanta ler porque considero moi últil e rebeladora (xunto coa correspondente lista das 10 Mellores Lecturas do ano que publicarei moi proximamente). En realidade, na seguinte lista só aparecen 8 novelas, pois non lin tantos libros que me decepcionaran ou non me agradaran este ano e non quería completala con algún que simplemente non me acabara de convencer, pois aquí trátase de falar dos libros que de verdade. de verdade, che desagradaron. Por último, a orde de aparición dos mesmos non segue ningún tipo de estrutura que responda aos meus gustos, o primeiro non é o que máis ou menos me gustara, senón que aparecen por orde cronolóxica, segundo en que mes os lera. Que disfrutedes!





    



Estes dous libros contan como dous na miña lista (pois ambos me desagradaron por separado) pero falarei deles en conxunton porque foi así como os reseñei no seu momento e os factores que provocaron este sentimento son os mesmos practicamente nos dous.

Trátase do quinto e sexto libro da saga Cazadores de Sombras de Cassandra Claire, os dous últimos tomos da serie, que, como toda ela en xeral, agradaron a un numerosísimo número de persoas mentres que eu, con cada libro que pasaba, máis me ía desencantando coa historia que contaban, por varias razóns. O primeiro e segundo libro da saga, parecéronme moi orixinais, e encantoume a fantasía urbana que mostraban e como a autora facía seu este estilo e conseguía crear algo bo, pero co terceiro quedei totalmente queimada: fíxoseme eterno, aburriume e, sobre todo, fun incapaz, INCAPAZ, de soportar a estupidísima e melosa historia de amor que nun principio me encantaba entre Clary e Jace. Xa con desgana lin o cuarto, tempo máis tarde, e considéroo o mellor de todos, pois aínda me pareceu aceptable, pero coa chegada no 2015 dos dous libros cos que concluía a historia, aceptei, definitivamente, que Cazadores de Sombras non era para min e perecéronme dous dos peores libros cos que me enfrentei na miña vida, sen ningunha característica boa que destacar e que considero, sinceramente e sentíndoo moito, malos.

Como dixen, o elemento que máis me desagrada é esa relación amorosa, na que practicamente se centra a saga, e a falta de argumento que se presenta nesta de cando en vez, ademais de que nos inmensos libros que a conforman só se repite o mesmo unha e outra vez: Cassandra Claire utiliza e reutiliza as mesmas tramas trilladas mil veces sen cansarse nunca e iso é máis do que podo soportar como lectora. Todo isto sen deixar de lado a presenza de acontecementos absurdos ao longo da historia...



Este é un libro que no seu momento, ao reseñalo, definín como terrinblemente aburrido e manteño esa postura. Ao contrario que nas anteriores novelas das que falei nesta entrada, nesas outras peores lecturas, Crime en Compostela non ten o seu fallo na falta de calidade literaria, senón na densísima narración e excesiva descripción de lugares e monumentos históricos da capital galega. Trátase dunha novela de misterio (polo menos en principio) pero esta trama non é en realidade a principal e apenas se lle presta atención ata ben entrada a segunda metade da mesma e o asasinato que se investiga non conta co interés que precisaba para atraer a atención do lector nin se desenvolve da maneira adecuada, pois é simple en exceso, e conta cun final tamén sinxelo e sen practicamente investigación. En resume, un libro soporífero e repetitivo.








Juntos de Ally Condie foi unha primeira perte de triloxía distópica que lin este verán, pois tiña un argumento que me chamaba a tención, e que me decepcionou en alto grado.

Non se trata dun libro que odiase con toda a miña alma ou que considere espantoso, horrible e malísimo, pero, simple e directamente, non ten argumento e trátase co colmo da simplicidade. A narración e sinxelísima, os personaxes planos planísimos, a sociedade distópica sen acabar de definirse e sen desenvolverse completamente e apenas ocorre nada coa excepción da evolución dos sentimentos e relación de Ky e Cassia. Non me aburrín lendo este libro e non podo dicir que o odiase (de feito cando o lin e como reflexo na súa reseña non me desagradou demasiado nin o critiquei en exceso) pero co paso do tempo madurei a idea que tiña sobre el e dinme conta de que non se trata dunha novela demasiado boa que digamos, como xa ao rematala sabía e xa dixera na publicación sobre ela, e que non me aportou nada: a miña vida como lectora seguiría igual si non tivese coñecido nunca a existencia deste libro e foi unha perda de tempo rematalo e, seguro segurísimo, non seguirei lendo a triloxía.








En realidade, Si decido quedarme (reseña) non foi unha mlísima e horrible lectura en si, senón que se tratou dunha grandísima decepción e un impacto, pois eu estaba convencida de que me ía a encantar e que ata podía chegar a ser unha das miñas novelas preferidas, polo que foi aínda peor. O plantexamento do argumento da novela en si mesmo está ben, é interesante e relativamente novedoso, pero a forma de executalo da autora non foi a mellor, pois pareceume un libro moi sinxelo, sen apenas reflexións e para nada tan profundo como se presenta e se di. 

Pareceume un libro do máis común, sen esa sensibilidade que tanto se destaca da novela e con moitos puntos negativos. En primeiro lugar, a decisión da protagonista sobre se debe quedarse no mundo ou morrer tras o tráxico accidente que a deixou en coma, que debería ser o eixe principal sobre o cal xirara toda a historia, está moi collido por pinzas, e apenas existe, o que fai que a trama principal se desdibuxe e apenas sepamos cal é en realidade. Ademais, os seus argumentos para quedarse, son realmente estúpidos e, en resume, o único que lle importa para de verdade facelo, é a relación amorosa co seu noivo, polo que a maior parte da curtísima novela se basa en recordar momentos con el. Isto en sí non é algo negativo (a introducción destas memorias foi o único que realmente me convenceu da novela) pero botei en falta moito máis, a existencia dunha narración dunha historia emotiva e reflexiva que me convencese no presente, non só a intercalación de recordos un detrás do outro. A gran capacidade da autora para fiar estes recordos de forma decuada non soubo manterse na creación dun final e conclusión da novela no que a protagonista decide demasiado rápido, en catro frases e sen darche tempo a paladear o ocorrido. 

En resume, unha idea moi boa pero mal executada, demasiado rápido e sen conseguir que me emocionase ou sentise ningún tipo de sentimento.





Unha das peores lecturas do ano sen dúbida algunha. Hyde (reseña) de David Lozano é outro libro que promete moito e non sabe cumprilo. Cunha trama intrigante e a promesa de ser un thriller apasionante, semella ser unha gran novela, pero, para min, o autor non soubo aproveitalo.

O primeiro que non me agradou da novela é a presenza dunha inmensísima cantidade de violencia e brutalidade inxustificadas e innecesarias, polo menos ata eses extremos. En teoría, dase unha explicación na novela, ten unha razón de si, pero para min non foi nada creíble e nin suficiente. Se esa violencia aportara algo ao misterio da novela non me importaría, pero non é necesaria nin o mellora. Este é outro aspecto a mellorar: o misterio non é nada misterioso. A intriga non está presente por ningún lado, pois non hai sutiles elementos na narración que che enganchen e interesen, senón que o autor vai directo ao gran con asasinatos varios e pouca intención (ou polo menos nulo resultado) de desacougar e aterrar ao lector. Mal.

Os personaxes: planos e nada interesantes. Moi comúns e nada peculiares e particulares. 

O final foi, para min, terriblemente previsible, aínda que con sentido, sen estar collido por pinzas en exceso e bastante aceptable, pero eso non mellora a novela ata o punto de deixar de ser, para min, insoportable. Unhas das peores lecturas do 2015 dentro da lista das peores lecturas.






Deste libro si que podo dicir que foi o peor do ano con diferencia, cunha diferenza abismal. Xa pronosticaba na súa reseña que ía a ocupar un hoco nesta lista e así é. Ao feito de que se trata dun libro malísimo (e isto non é algo que eu adoite dicir dun libro, pero neste caso estou convencidísima de que así é e debía deixalo claro) súmase a gran impresión que me causou, dado que a primeira parte da triloxía á cal pertence El último corazón  me encantou, mentres que descubrín nesta segunda parte un libro malísimo. 

Enumerar todas aquelas cousas que non me gustaron da novela é terriblemente complicado, pois son moitas. En primeiro lugar, o autor cambia dende o principio do libro todos aqueles puntos fixos que tiñamos claros dende a primeira entrega da triloxía, pero de forma desordenada e sen responder a ningún tipo de razón. Ademais, Theo Lawrence cambia ata a maneira de narrar e de plantexar a historia que coñecíamos da primeira parte de Mystic City. 

Ademais, a novela perde auga por mil outros puntos: un argumento débil, sen sentido e nin avance da historia que non se presenta ata máis adiante da metade do libro, deixando atrás demasiadas páxinas de palla, sen ningún tipo de sentido; a protagonista, Aria, vólvese tonta de repente, levando a cabo mil actuacións sen lóxica nin explicación e decidindo buscar o corazón da súa criada sen ningunha razón aparente (tendo que ser salvada por diferentes personaxes masculinos durante toda a historia, sen saber valerse por ela mesma, o cal me bota moito para atrás) e Theo Lawrence cambia por completo ao protagonista masculino, facendo que a única relación entre o Hunter do primeiro libro e o deste só teñan o nome en común. E como estes outros centos de puntos negativos máis, sen ningún positivo que os compense. Un mal libro, probablemente o peor que lin xamais, e non comprendo como foi publicado.







Este libro representou unha gran decepción, pois confiaba plenamente en que a prosa de David Levithan (a quen tiña moitas ganas de ler) me gustaría, e en realidade non. Non creo que Levithan non me guste en xeral, senón que confió e estou convencida de que foi esta novela en concreto a que non estaba á altura do que adoita escribir. 

Ao comezo da novela, parecía que me estaba gustando, pois era un libro ameno e sinxelo (o que buscaba nese momento en concreto porque non tiña demasiado tempo para ler durante esas semanas) pero pensei que ía evolucionar e que a trama collería forma nalgún momento, cando non foi así. Non é que sea un libro horripilante e malísimo, pero non é nada especial, é demasiado simple e apenas ocorre nada. 

A base principal do argumento é o instalove entre os protagonistas, e isto é algo que non me acaba de gustar, (porque o instalove en si non é un recurso demasiado bo, literariamente falando, e a min en concreto non me gusta nada) porque non está o suficientemente ben levado como para interesar e salvar a novela. Ademais, a relación amorosa é excesivamente repetitiva, acaramelada e aburrida, semellante á de Clary e Jace de Cazadores de Sombras da que falei nesta mesma lista, e conseguiu chegar a cansarme en moi poucos capítulos.

A estrutura do libro, está formada por capítulos extremadamente breves, cada un deles representando un día na vida de A. Esta idea, nun principio orixinal e con capacidade de volver a historia amena, chegou a cansarme arredor da metade do libro, ata un punto insoportable.


28 de dec. de 2015

Reseña: La ladrona de libros



Por fin, por fin, por fin vos traio a reseña da novela La ladrona de libros, que comecei cara finais de Novembro e que me levou un mes enteiro ler.

 A verdade é que me agobiei bastante cos lectura desta novela, pois non daba avanzado e parecía que xamais a ía a acabar. Esto debíase, principalmente, ao bloqueo lector que sufría durante os meses pasados que me impedía atopar unha lectura que me agradara e que provocaba que non fose capaz de ler case ningún libro enteiro sen ganas de abandonalo. Considero que La ladrona de libros foi unha mala elección tendo en conta o momento no que a lin, e creo que o feito de que non se trataba dunha boa época lectora para min puido influír na miña opinión sobre a novela. Aínda así, a pesar de que foi unha lectura que ao principio se me fixo bastante densa, gustoume, se ben esperaba que o fixese bastante máis.

Trátase dun libro que se desenvolve durante a Segunda Guerra Mundial, na Alemaña nazi, e no que a morte nos narra a vida de Liesel, unha nena que sente un gran amor pola lectura e sofre de primeira man o horror da guerra.

En primeiro lugar, debo dicir que non sabía moito sobre a trama do libro, pois na sinopse non podemos atopar demasiada información. Alégrome bastante deste feito, pois creo que desta maneira o lector pode disfrutar máis da novela e sorprenderse do rumbo que toma, pero no meu caso fixo que me sentise un pouco desconcertada ao comezala. Eu estaba convencida de que o eixe principal da novela ía ser a guerra, é dicir, non pensaba que se ía tratar este tema en exclusiva, deixando de lado todos os demais (era consciente do gran papel que a lectura tiña neste libro) pero si comecei a ler a historia coa idea de que esta pasión polos libros da protagonista se ía ver condicionada pola guerra e que durante toda a novela se nos ía a estar contando o ambiente político de Alemaña, cando, en realidade, se non temos en conta a trama de Max na historia, a guerra non ten demasiada importancia e, aínda que si se ve condicionada por esta a vida de Liesel de forma inevitable e moi importante, a narración non se centra nela tanto como imaxinaba e non podemos pensar en La ladrona de libros como nun libro sobre a Segunda Guerra Mundial nin a vida nese momento histórico.

Como dicía, o factor principal da novela é a pasión pola lectura, pero tampouco sinto que sexa o único tema do libro, tamén se centra na vida dos alemán durante o réxime nazi e noutros centos de cousas, polo que non sei exactamente de que maneira pensar neste libro. Eu definiríao como unha especie de narración da vida de Liesel, simplemente, na que aparecen a guerra e a lectura porque son acontecementos desta, pero na que tampouco teñen esa importancia que nun principio, por como se che presentan, imaxinas. Trátase dun libro bastante especial e difícil de categorizar.

Centrándose na historia en sei, direi que non soubo conquistarme. Si que foi un libro que considero de calidade, ben narrado e cun argumento e historia que o autor Markus Zusak sabe tratar, pero simplemente non é para min. Tiña a idea de que me ía a emocionar moito, que choraría con el a mares, pero non foi así pois, aínda que non puiden evitar soltar algunha lagrimiña no final e nese momento con Max entre outros puntos tristes da historia, ao non centrarse nos horrores da guerra dunha maneira directa, non hai moitas partes da novela nas que poidas emocionarte ou entristecerte. Non me entendades mal, si que se ve dunha maneira clara as penurias e as horribles situacións que os cidadáns alemáns viviron nese momento do século XX, pero o narrador pasa moi por encima e non se che contan dunha menira que provoque a suficiente lástima en ti como para chorar. O ambiente durante todo o libro e triste e deprimente pero non hasta ese grado.

Os personaxes, en cambio, parecéronme marabillosos e moi moi traballados. Non son personaxes planos e perfectos, senón que teén defectos e virtudes que se aprecian claramente, pois as personalidades de todos eles refléxanse moi ben por parte do autor, que consegue que odies e te encariñes con eles e que, realmente, chegues a coñecelos. Chegarás a simpatizar con Hans e Max e sentir lástima e pena verdadeiras por este último ata límites insospeitados e, aínda que ao principio o dudes, tamén te encariñarás con Rosa. Sen dúbida, os personaxes de La ladrona de libros son unha moi boa razón para emprender a lectura desta novela.

En realidade, non sei moi ben o que sinto cara este libro, pois si ben moitas das partes del me encantaron, sobre todo pasada a demaiado longa introducción, outras deixáronme bastante indiferente e non me apasionaron. Por desgracia, ao remate da lectura sentinme como no seu comezo, sen cambio ningún, e aínda que si me gustou, sen unha opinión de todo formada sobre ela. Creo que esto se debe ao momento no que lin esta novela, e lamento moito que isto influíse na miña percepción da mesma, aínda que, quizais, La ladrona de libros non está escrito para min de todas maneiras.

Recomendo en certo grado a súa lectura, pero, definitivamente, a min,  non acabou de convencerme.

13 de dec. de 2015

5 libros que ler en Nadal




Despois de moitísimo tempo (seino), traiovos un post recomendando libros, en concreto recomendando aqueles que considero que son ideais para ler nestas festas navideñas que tanto me gustan. Non todos se desenvolven durante estas datas, pero a pesar diso, por unha ou outra razón, creo que son perfectamente adecuados para esta época do ano. Comezamos:



1. El cuento número trece.




Esta novela (reseña) paréceme perfecta para ler en Nadal, de feito creo que, de toda esta lista é a máis adecuada, aínda qu non sei, realmente, dicir porqué. Simplemente, cando eu a comecei, en xuño deste ano, gustoume moitísimo e pareceume marabillosa, converténdose aos poucos capítulos nunha das miñas preferidas, pero recordo que pensei que aínda tería disfrutado máis este libro se o lese nun día frío de Decembro.

Conta a historia dunha célebre escritora, xa maior, e o gran mistero da súa carreira: cal é e onde está o terceiro conto do seu popular libro El cuento número trece, no que o lector só pode ler doce relatos. Por pimeira vez na súa vida, Vida Winter contará a súa verdadeira historia, misteriosa e diferente, que nos saberemos da man da súa biógrafa.

É unha historia cálida, bonita, que se desenvolve no pasado e resulta moi agradable.


2. Harry Potter.



Se a estas alturas, despois do gran boom que tivo, aínda non lle deches unha oportunidade á célebre saga de JK Rowling, esta é a túa oportunidade, pois parécenme unha das mellores eleccións para ler en Nadal, que transmite tranquilidade e calidez e coa que non podes equivocarte.

Se, coma min, xa eres un veterano no mundo de Hogwarts e dos magos e xa leches unha e outra vez cada un dos libros da saga, estas vacacións son a mellor ocasión para relela unha vez máis, porque Harry Potter nunca aburre, e nn hai nada mellor que facelo varias veces. Eu mesma, estou volvendo a ler a saga, e aprobeitarei estas semanas que se aproximan para comezar coa terceira parte, Harry Potter y el prisionero de Azkaban.


3. Las ventajas de ser un marginado.



(Reseña) Si, é terriblemente estraño que recomende este libro que tanto me gusta e que considero o meu (autoconclusivo) favorito. Pero non podo evitalo, simplemente porque é ideal para estas datas e, en certa parta, a acción ocorre en Nadal. Ademais, paréceme que co plagado de emoción e sentimentos que está cada páxina, pega moito co espíritu navideño e coas películas que se ven nestas datas. De feito, tamén vos recomendo moitísimo para ver este Nadal, a adaptación cinematográfica da novela.


4. El asesinato de Roger Ackroyd.





Non pode faltar entre as nosas lecturas navideñas un bo libro de misterio e intriga, que nos atrape dende o principio ata o fin, e como a  deste xénero é a miña amada Agatha Christie, creo que debe ser unha das súas novelas.

Podedes elixir calquera, porque ten decenas delas publicadas, pero eu vouvos recomendar unha en especial, a miña preferida, que forma parte do Top 5 de libros de Agatha Christie que publiquei hai uns meses: La muerte de Roger Ackroyd. Esta foi a primeira que lin e a que máis me sorprendeu, polo inesperadísimo final, que non se lle pasa xamais ao lector pola mente. Ten tamén película, pero non é, nin de lonxe, tan boa como o libro e non vola recomendo demasiado.

Esta novela comeza co suicidio da señora Ferrars que, tras anos sendo vítima da chantaxe dun individuo anónimo que descubrira que ela asasinara ao seu marido, decide quitarse a vida, deixando tras de si unha carta na que figura o nome do extorsionador que entrega ao home que ela amaba, Roger Ackroyd. Pero este é asasinado antes de descubrir a identidade do extorsionador e será tarefa do detective belga Hercules Poirot e o seu gran amigo Hastings esclarecer o acontecido e descubrir dunha vez por todas ao culpable.



5. Y por eso rompimos.






Intentei recomendar cinco lecturas adecuadas para o Nadal pero tamén diferentes entre si, para todos os gustos, así que a última delas será unha novela contemporánea diferente ás demais e formada por uha especie de relatos ou capítulos ou mestura de ambos que lin moi recentamente e que me encantou. Y por eso rompimos é un libro terriblemente adecuado para esta época, porque é lixeiro pero non simple e transmite sensacións que creo que son adecuadas para estas vacacións aínda que non ocorra a historia no inverno. É unha historia triste e alegre ao mesmo tempo e que non se parece nada á idea preconcebida que se ten del, pois pola súa trama semella unha historia romántica e pastelosa máis, e nada que ver coa realidade.

Y por eso rompimos é a historia da parella formada por Min e Ed e de como esta finalizou, as razóns polas que romperon, narradas en forma de pequenos relatos. Min é a narradora da novela, que vai camiño da casa de Ed para devolverlle unha caixa con moitos recordos dos seus tempos xuntos, que vai sacando un a un, e escribindo nunha carta para el a historia do obxecto en cuestión e a súa relación con algunha das razóns polas que romperon.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...