26 de nov. de 2014

Reseña: Os escaravellos voan a tardiña





Os escaravellos voan á tardiña, da sueca María Gripe, é un libro de misterio, intriga e fantasía que eu lera había moito tempo e decidín volver a ler, pois non recordaba absolutamente nada (coa excepción, curiosamente, dun personaxe chamado Natte que, aínda que ten certa participación na obra, non é un dos protagonistas). A edición que eu teño, ten a portada da foto dereita, pero está en galego e, en lugar da 22ª edición é a 5ª (é moi antigo, a verdade). A edición actual é a da esquerda.

A temática do libro, é moi semellante á de "O Pazo Baleiro" (pero moitíiiisimo mellor contada, na miña oponión) no feito de que os protagonistas buscan algo (neste último é un obxecto moi valioso, unha xoia, e en "Os escaravellos voan á tardiña" unha estatua exipcia) que pasou de xeración en xeración nunha familia e trastocou por completo a vida desta. En "os escaravellos voan á tardiña", tres rapaces coidan unha casa durante o verán e descubren unhas cartas antigas que contan as historias dos donos da casa séculos atrás. Deciden buscar o obxecto do que se fala nelas e que ten uha antiga maldición, como no "Pazo Baleiro. Ahí é donde acaba todo o parecido, pois mentres que O Pazo Baleiro de Xabier P. Docampo non me enganchou e me aburreu (dado que tiña unha introducción de sete capítuos e só dous de nó e desenlace e estaba escrito dunha maneira moi parada e pesada) este libro consegue intrigarche e que desexes chegar ao final e ersolver todos os misterios (pois van aparecendo máis pouco a pouco)

Cando comecei a ler o libro pensei que o bo recordo que tiña del estaba causado polo tempo que había que o lera pois parecíame aburrido e non me enganchaba, pero na metade ou algo antes, comecei a sentir a intriga que recordaba que tiña a historia. Engancha moito a partir dese momento e queres ler e ler par saber cal é a resolución do misterio. Ademais, non todo é o que parece, e aquela cousa sobre a que cres que estás máis seguro, é falsa, e cóntase algo que transtorna todo o que crías que ía pasar. O final do libro é moi sorprendente e queda aberto polo que me encantou. Recordo que a primeira vez que o lera me asombrara moitísimo, desta non tanto porque, aínda que non sabía que ía pasar, acordábame de que a historia ía dar un cambio brusco.

En canto a críticas negativas, só se me ocorre que hai algúns feitos aos que se lles da moita importancia ata que se resolven e ao final non eran para tanto, como o extraño home que entra na casa varias veces e ven no pobo tamén pero que despois non ten moita importancia na trama, en realidade.

17 de nov. de 2014

Reseña: El misterio de la Isla de Tökland

     


El misterio de la isla de Tökland de Joan Manuel Gisbert, é (como todos ou casi todos os libros deste autor) un libro de intriga e misterio. Ao contrario doutras obras del, algunhas das cales xa falei neste blog (La voz de la madrugada, El museo de los sueños, La mujer autómata...) si que teño cousas malas das que falar e puntos que non me gustaron. Joan Manuel Gisbert, é un dos meus escritores preferidos, sen dúbida, porque consegue manter a intriga todo o tempo e teñen unhas tramas xeniais.

El misterio de la Isla de Tökland, trata dunha illa moi pequena sen ríos, terra ou ningún tipo de elemento que favoreza a vida, polo que está totalmente deshabitada, que é alquilada por un grupo de persoa para, segundo din, conseguir que acudan turistas en masa. Os gobernantes do país ao que pertence a illa, non lles parace mal o trato, dado que na illa non hai nungún tesouro ou algo de valor que poidan querer conseguir, asi que lles é alquilado por dez anos.

Despois dun tempo, nos periódicos anúnciase que na illa de Tökland hai unha serie de acertixos moi complicados e que quen os resolva ganará moitos cartos. O protagonista da novela, un periodista, decide intentalo para poder contarlle a súa aventura aos lectores da revista onde traballa, pero cando chega á illa non todo é tan bo como parece.

Normalmente, os libros deste autor gústanme moito pola increíble capacidade de intrigar e escribir libros fantásticos cun final nunca esperado, pero precisamente foi este último punto o que me decepcionou do libro. En lugar dun final realista que esperaba e quería que tubera, terminou dunha forma fantástica que a min, personalmente, non me gustou. En canto ao resto da obra, non me desgustou pero tampouco me encantou. Nin fu nin fa aínda que si houbo partes que me sorprenderon positivamente.

En canto ás portadas, hai moitas diferentes (moitas máis das que hai nesta entrada) pois xa é un libro que ten relativamente bastantes anos e moitas edicións. Eu lino na versión da segunda portada, a que máis me gusta xunto coa terceira e que me parece que chama máis a atención e da máis ganas de ler a novela.

12 de nov. de 2014

Reseña: ¡No disparéis contra Caperucita!



¡No disparéis contra caperucita! de Julián Ibáñez ganou varios premios pero en realidade non me apasionou; gustoume pero houbo varias cousas que me chamaron a atención das que vou falar.

O tema do libro é a investigación arredor dun cadáver atopado polo protagonista, cando traballaba buscando esponxas, no fondo do mar. Ninguén o cre pois o corpo desaparece esa noite, e a policía deteno polo roubo dun barco que el non levou a cabo.

A trama, en si, paréceme intrigante e moi interesante, pero no libro hai unha serie de cousas que non me gustaron. En primeiro lugar, o libro é moi curto, e o nó e a parte de investigación sono tamén e están nas últimas páxinas, polo que cando acabas de ler parece que aínda falta un cacho do libro e quedas desconcertado. Tamén está o feito de que non se investiga o caso nin se sabe a razón do asesinato senón que só se fala dunha posibilidade pero non se aclara quén matou ao asasinado, cándo, porqué, qué relación tiña o xefe do protagonista...
Por outro lado, a rapaza que coñece o protagonita ( e que lle da nome ao libro) podía dar moito xogo e non se aprobeitou e o único detective ou policía (non estou segura) que lle cre non fai moito a verdade no libro.

En resume, o libro empeza moi ben e termina moi mal. Ademais, parece que non está acabado porque non ten un final propiamente dito e partes que podían dar moito xogo e incluso a que da nome ao libro non están desenroladas, facendo que podía ser moi bo e gustarme moito me deixara un pouco indiferente e con dúbidas.

9 de nov. de 2014

Reseña: Divergente




Esta é un saga de Veronica Roth que (como non) trata dun futuro totalmente diferente á actualidade e no que (como non) os protagonistas deben enfrentarse ao goberno ou sistema, e nesta vez incluso en dúas ocasións diferentes.

Nese futuro os adolescentes deben decidir a que facción das cinco (Erudición, Cordialidade, Abnegación, Veracidade ou Osadía) queren pertencer. Poden quedar naquela que se criaron ata entón ou cambiar. En cada unha delas, a vida é diferente pois compórtanse dunha maneire determinada dependendo do rasgo da personalidade que crean máis importante: en Abnegación preocúpanse sempre antes polos demais, en Veracidade din sempre a verdade (aínda que doia) etc. Para axudalos na súa decisión fanlles un exame de aptitudes que indica que cualidades posúen, algo que fai que a vida de Beatrice se complique pois é apta para varias. Algo que en principio non parece algo negativo, senón ao contrario, é terrible pois os Diverxentes (así se chaman esas persoas) son perseguidos polo goberno e asasinados en segredo.

Para que ninguén sepa o que ocorre (como lle recomenda a súa examinadora, pois ela no ten nin idea do tema xa que ninguén fala nunca da diverxencia) elixe unha para a que está capacitada pero que non é a súa de orixe, Osadía (ela probén de Abnegación) e alí comeza un enorme cambio na súa vida.

O primeiro libro (como me soe pasar) pareceume FANTÁSTICO, con todas as letras, de feito é un dos primeiros libros de triloxías que máis me gustou. Encantoume o feito de ver a adaptación e o día a día de Tris pero sobre todo saber como funciona o mundo nese momento futuro. Se lle sumamos ademais esa parte de intriga sobre súa nai é algo fantástico.

En canto á segunda parte, como tamén soe ocorrer, non me gustou e, neste caso, absolutamente nada. Pareceume aburrido, sen practicamente trama, non me enganchou e non ten nada que ver co primeiro libro coa excepción dos personaxes. Tan só estaba desexando que acabara e, aínda que o final desta parte é algo mellor, decepcionoume moito.

E por sorte, co último libro volveu aquelo que me enganchara na primeira e trouxo consigo unha revolución CON SENTIDO e que me enganchou e intrigou. Respecto ao final, foi moi criticado pero a min gustoume, pareceume que lle dou un desenlace emocionante, aínda que prefería que o que lle pasou a Tris (non vos vou desvelar o que) lle pasara a Tobias.

3 de nov. de 2014

Reseña: Todos los detectives se llaman Flanagan



Este libro pertence a unha serie de doce novelas de detectives creados por dous autores españois: Andreu Martín e Jaime Rivera. Trátase do segundo libro de Flanagan pero, aínda que comparten personaxes, temática e pode que falen nalgún momento (aínda que rara vez) de un feito acontecido en obras anteriores, pódense ler desordenados sen problemas.

Flanagan, é un adolescente que comeza a resolver pequenos e tribais misterios para ganar algún diñeiro pero vese envolto en casos de secuestros, drogas e roubos entre outros. Neste caso, deberá descubrir o paradeiro de José, o sobriño dunha rapaza xitana da súa idade da que se namora perdidamente. A investigación, que nun principio parecía sinxela e cun desenlace obvio, vólvese complicada e Flanagan entrará nun mundo de comercio de bebés e outros delitos e coñecerá a Nines, unha rapaza rica que complicará a súa vida persoal.

Gustoume o libro, xa que enseguida simpatizas co protagonista e queres saber cal é o desenlace do misterio pero non é dos mellores deste xénero e non consigue intrigarche e deixarche intranquilo ata que les o final como outros autores, como Joan Manuel Jisbert ou incluso Jordi Sierra i Fabra nalgúns dos seus libros. A súa lectura é moi fácil e, ademais, finalizas a novela en moi pouco tempo pois é moi sinxela. Recoméndo Todos los detectives se llaman Flanagan para aquelas ocasións nas que apetece ler pero algo non moi longo, nin complicado e que non requira moita atención pero si que me gustou e gardo un bo sabor de boca.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...