22 de out. de 2014

Reseña: O pazo baleiro


Fatal. Este libro de Xabier P. Docampo que acabei onte mesmo e que é o libro de lectura obrigatoria deste primeiro trimestre na asignatura de lingua galega e literatura, non me gustou absolutamente nada. 

Trata duns rapaces que descubren nun reloxo antigo que pertencera ao Pazo abandonado da súa vila, unhas cartas que non están firmadas e que contan unha historia de odio entre dúas familias. Eles deberán descubrir a identidade do emisor e resolver uns crimes dos que se fala nelas e atopar uns obxectos de valor tamén nomeados.

Teño que decir que xa iba cunhas expectativas moi baixas tras saber algúns detalles do libro como o home que vive nun vagón abandonado etc, e que estas se acabaron confirmando. En primeiro lugar, paréceme que o principio do libro non ten nada que ver co resto da historia e que hai uns tres ou catro capítulos que sobran. Ademais, é moi repetitivo, pois din unha e outra vez as mesmas cousas nun prazo curto de tempo (por exemplo, o protagonista di que vai para a casa, e en lugar de decilo unha vez e logo poñer que llo conta a todos os seus amigos, repíteo tantas veces como persoas ten que informar e da mesma maneira sempre, o que aburre e fai que non che apeteza ler.)

En canto á historia en si, paréceme que non hai nó nela, nin ocorre nada, pois comecei a ler e ,tras nove capítulos de introducción, de repente hai dous que son o nó e o desenlace. Neles atopan obxectos e cartas clave no misterio, moi obvias e, que se de verdade levan nese pazo tantos anos, é imposible que ninguén as descubrira, pois eles non fixeron demasiados esforzos. Ademais, as persoas que de verdade atan cabos e contan a historia ocorrida, non son eles, é dicir, que non facía falta atopar todo aquelo para saber a verdade.

Outro punto que sobra, é a breve "declaración de amor" entre dous dos protagonistas pois non pinta nada e dura unhas dúas frases sen volver a falarse do tema para nada nin ocorrer nada que teña que ver co tema.

En conclusión, non hai por onde coller este libro que non é máis que unha copia mala de "Las lágrimas de shiva" de César Mallorquí (que de verdade vale a pena) e que a súa lectura é unha pérdida de tempo. En realidade, non tería lido este libro se non tivera que facelo de forma obrigatoria para o instituto.

17 de out. de 2014

Reseña: "Las chicas de alambre" e "La modelo descalza"



Esta semana, acabei o libro do autor Jordi Sierra i Fabra Las chicas de alambre. Gustoume moito, a pesar de que me dixeran moitas persoas que o leran e que lles decepcionara o final. Unha cousa que ten esta novela e que me agrada moito, é o feito de que a resolución do misterio non ocorre e ten que ver cun feito do final do libro, senón que ten que ver con acontecementos ao longo da trama. 

Aínda así, hai certas cousas que cambiaría, pois non teñen importancia nin son algo que lle de gracia ou guste na novela, senón que son de recheo, como as entrevistas con algúns familiares. Aparte, algo que si me desgustou foi o feito de que a clave para o misterio non a investigou o protagonista (Jon Boix) porque non quixo, coma quen di, pois a clave estaba ahí desde o principio e, aínda que non vou contar cal era, dicirvos que non é a típica pista final que me gusta polo feito de non térseche ocorrido, senón que é algo que era obvio investigar para o protagonista.

A pesar de todo é un libro que si me gustou e que, a pesar da pista final, ten un desenlace aberto pero bonito.

Las chicas de alambre, ten unha segunda parte (aínda que non comparte nin a historia, nin a  trama, nin os personaxes, só o protagonista e a tématica de moda, de feito lina antes que a primeira sen saber que esta existía) chamada La modelo descalza  que trata tamén dunha investigación no mundo da fama e os modelos. Neste caso, o misterio era interesante e, aínda que considero que me gustou máis que o libro anterior, tiña un final bastante decepcionante pois a persoa que estaban buscando (non conto máis) apareceu como por arte de maxia, como sacada da manga cando o autor non sabía como seguir.

Nas fotos superiores, podedes ver a portada de Las chicas de alambre e as portadas de La modelo descalza, tanto na versión castelá como na versión galega (pois eu lino nesta última) da que considero se corresponde máis ao contido e chama máis o interese e as ganas do lector.





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...