28 de ago. de 2016

Reseña: Segundas Oportunidades de Rainbow Rowell.


"I love you more than I hate everything else"
"Quéroche máis do que odio ningunha outra cousa" 

 Por fin levei a cabo a lectura doutro libro de Rainbow Rowell tras o impacto que me producira "Fangirl" (reseña) o pasado Xaneiro, un dos mellores libros que lin no ano, estatus que non conseguiu alcanzar, nin de lonxe, "Segundas Oportunidades" .

Non é que non me gustara esta nova proposta da autora, simplemente non me sorprendeu en absoluto e non me embargou emoción algunha durante a lectura, coa excepción dunha permanente sensación de que algo lle faltaba a este libro, de que non estaba presente por primeira vez ese ingrediente propio e único de Rowell que facía dunha novela contemporánea convencional, unha historia única.

Este libro conta cunha temática máis adulta que Fangirl, pois céntrase nos problemas matrimoniais dunha parella que leva vinte anos casada. Ela é guionista de comedia, traballo que é a súa pasión e a súa vida, e el non traballa, adicándose a tempo completo ao coidado das dúas fillas pequenas de ambos. Georgie sabe que o seu marido non é feliz con ela e sabe que ambos teñen problemas, por moito que se esforcen en ocultalo, polo que tras unha pelexa que fará que pase o Nadal separada da súa familia, non desaproveitará a oportunidade de arreglar o conflicto de raíz que se lle presenta mediante un teléfono amarelo que fai chamadas ao pasado.

A historia en si non é demasiado complexa, é máis, é bastante bastante simple e incluso típica (coa excepción das chamadas ao pasado, enténdese) pero isto tampouco é unha enorme novedade se de novelas de Rainbow Rowell, autora de personaxes non de tramas, falamos. O punto está en que esa falta de trama non se ve compensada como de cotío polo gran desenvolvemento dos protagonistas, pois con excepción de Georgie, non sabemos nada do resto.

Neal é plano planísimo. só o vemos a través dos ollos da súa muller. Isto pode ter unha explicación e terse feito conscientemente, así que non critico demasiado a novela neste aspecto, pero o que non conta con xustificación algunha é a presenza de varios personaxes secundarios que nin pinchan nin cortan e que nin están desenvoltos con profundidade nin o deixan de estar: demasiado planos para ter relevancia, con demasiada presenza para non tela.

En canto ao, como xa dixen, único personaxe ben caracterizado (neste caso Rowell fixo ben o seu traballo e usou bastante ben o seu don, admitámolo) poñíame un pouco dos nervios. Si, isto non é culpa da autora, é cousa miña, pero Georgie era tan absolutamente insegura... Isto nun principio non é censurable, porque tiña lóxica, ademais, debido á trama, pero chegado a certo punto era insoportable o moito que se culpaba a si mesma da infelicidade do seu marido. Vale, si, el non é feliz e digamos que é, en parte, por culpa túa, pero é el quen elixiu estar contigo e el non quixo marchar nin expresou ese sentimento.

Ademais, hai certas actitudes nel que me "cheiraban a chamusquina" e que non me gustaban un pelo, como o exceso de celos cara o mellor amigo de Georgie ou como el só protestaba polo moito tempo que lle tomaba a ela o seu traballo sen ter en conta que adoraba realizalo e era a súa gran pasión, poñendo por diante o interés propio.

Na novela píntase a Neal como un santo e no momento, mentres les, seméllao, de feito non reparara demasiado nestes comportamentos (obviamente si que me fixara porque é bastante evidente pero non reflexionara acerca diso), pero non me gustan nada.

Ademais, a lectura, lonxe de ser lixeira como correspondería dada a súa sinxeleza, é bastante pesada en certas partes e moi repetitiva. aínda que admito que entretén e se deixa ler sen precisar de apenas atención.

Houbo certos elementos que me gustaron: o traballo de Georgie como guinonista, que me pareceu un toque moi interesante é pragado de referencias a series; a personalidade do seu mellor amigo e o unida que estaba a el (unión dinamitada polo marido que se celaba á mínima referencia a el, en fin...) e sobre todo sobre todo sobre todo, o feito de que a irmá da protagonista resultara ser homosexual para congratulación miña e sorpresa (positiva) de súa irmá. Non o esperaba, sorprendeume, gustoume.

En canto ás chamadas ao pasado, estaban pouco presentes para a súa importancia na trama, non sei, non conseguiron interesarme, pero si a trama ao redor delas, é dicir, esa especie de realismo máxico parecido a ¡Qué bello es vivir! ou Christmas Caroll que asocio co Nadal e cousas bonitas, esa posibilidade de cambiar o que se fixo e conseguir ir pola senda correcta, un camiño de amor e felicidade. O problema: que a "culpa" da infelicidade e problemas do marido non eran de Georgie e ela non tiña que facer nada para remedialo, co cal non tiña sentido.

O que máis me convenceu da trama: o final. Porque se trata do típico final bonito, romántico e característico de película navideña e eu son unha friki do Nadal e os seus derivados, así que non puiden evitar o sentimento de calidez e agrado.

Conclusión: Simple, previsible e bastante entretido cuns elementos e actitudes que non me gustaron nada porque deixan entrever unha certa actitude machista. Un 3/5 en Goodreads e tirando polo alto.

20 de ago. de 2016

Reseña: La Casa de las Olas de Jojo Moyes.


“Sometimes she wondered how it were possible to be so far from the sea and still feel as if she were drowning.” 
"En ocasións, ela preguntábase como era posible estar tan lonxe do mar e seguir sentindo como se afogara" 



Ultimamente non estaba lendo moito debido ao bloqueo lector que me acompaña e que vai cumprir un ano pero que creo que conseguín vencer grazas ás lecturas tan marabillosas que estou levando a cabo nos últimos meses. Debido ao bloqueo, procurei ler tan só aquelas novelas que me apetecesen moito e seguir os meus antollos literarios, polo que cando comecei a sentir que desexaba un libro que se desenvolvese nun pasado recente (século XX en xeral, en calquera das súas décadas) seguín o meu instinto e comecei con "La Casa de las Olas", bet-seller cuxa trama prometía e moito e parecía da clase de libro que me apasiona.

Non foi ata máis tarde, un cuarto de novela aproximadamente, que me decatei de que a autora da obra era Jojo Moyes, escritora moi popular e moi nomeada ultimamente grazas ao seu último éxito (que non lin e non me chamaba en exceso ata que me vin atrapada por "La Casa de las Olas"), "Yo antes de ti".

"La Casa de las Olas" sitúanos na década dos 50 nun pobo costeiro inglés, Merham, onde Lottie, unha xoven londiniense, convive cunha familia do máis tradicional que aceptou refuxiala na súa casa dada a gran amistade entre ela e Celia, filla da súa idade, ata que remate a Segunda Guerra Mundial. Cando isto ocorre, permítenlle que permaneza alí, na paz e tranquilidade de Merham, tan só interrumpida pola recente chegada dun grupo de bohemios, artistas de diferentes nacionalidades e sen ningún rasgo en común cos habitantes do pobo. Lottie e Celia entrarán en contacto con eles e aprenderán a ver a vida dunha forma distinta, véndose ademais envoltas en outras complicacións e dramas coa chegada dun xoven a Merham.

Esta novela ENCANTOUME. Así sen máis e con todas as letras. Pode que non sexa o libro do século nin da década pero é terriblemente doce, agradable, bonito e á vez pregado de sucesos que enganchan.

O seu estilo recórdame en certo modo ao de "Tomates verdes fritos" ou "Anna de las Tejas Verdes", non por nada en concreto, senón pola forma de contarnos unha historia centrándose nos sentimentos e nas emocións dos protagonistas narrados de forma doce e agradable. O termo perfecto para describilo sería "heartwarming" que non é traducible ao galego, pero vós entendédesme.

Tamén se asemella ás novelas anteriormente mencionadas no feito de que conta a historia a través de moitos anos, ao longo dunha vida enteira, de maneira que non se enfoca nun suceso concreto senón que o eixe ao redor do que xira a trama é simplemente a vida, neste caso, de Lottie e a da casa que da nome á novela.

Aínda que a diferenza está en que en "La Casa de las Olas" ten moitos outros temas a maiores que completan esta trama. En apariencia, pode parecer unha novela sinxela e sen demasiada complicación, pero é realmente completa e conta con infinidade de elementos ben unidos e atados. A evolución de Lottie como persoa é perfecta. Poderíamos pensar que nesta novela non hai tempo para a profundidade dos personaxes, pero nada máis lonxe. Neste sentido podemos atopar uns tintes ao Jane Austen, quen adoita priorizar os pensamentos e sentimentos ante as accións, pero dunha forma moito máis agradable á desta autora dende a miña sincera opinión, pois non recae nun aburrimento pola falta de acción, senón que intercala ambos.
Jojo Moyes tamén incorpora ao libro a presenza dos "bohemios", duns personaxes moi diferentes para a época, (sobre todo nun pobo pequeno) que revolucionarán as ideas de Lottie e lle abrirán os ollos. Parecéronme marabillosos e apasionantes, só o ler sobre eles me mantiña interesada. de maneira que hai unha gran variedade de persoas que interveñen na novela, ningunha plana ou de recheo.

Como vos digo, a novela é increíble, completando elementos nunha unión perfecta (bo estilo narrativo, múltiples personaxes ben desenvolvidos, tramas orixinais, efecto heartwarming, historia que engancha) e hai unha última peza clave: o salto temporal.

No medio da novela, xusto tras un suceso impactante e sen previo aviso, prodúcese un avance na novela á actualidade, saltando polo tanto uns 50 anos, e preséntansenos novos personaxes, novos dramas, novas historias etc pero sen perder as semellanzas en estilo e elementos coa trama anterior.

Pero tranquilidade, non perderemos de vista aos habitantes de Merham dos anos 50 nin desaparecerá calquera conexión con esa historia: a "Casa das Olas" segue ahí e será o eixe ao redor do que xiren todos os acontecementos, pasados e futuros. A historia no S.XXI fíxoseme moi rara ao principio, non entendía nada, non coñecía a esas persoas das que se me falaba e non me interesaban, eu só quería saber que ocorría despois da última frase que Moyes escribira acerca de Lottie, e probablemente a todos nos ocorre o mesmo, pero tranquilos, porque a partir dese punto non tardaredes en collerlle o mesmo cariño ás novas protagonistas que aos antigos e en vervos envoltos nos seus problemas. Ademais, as nosas dúbidas sobre cal foi o futuro de Lottie e compañía serán resoltas de maneira sublime, diferente e sorprendente.

Outro punto forte da novela é a forma de unir historias en apariencia que nada teñen que ver de maneira perfecta. Cando vin que todo conectaba, tiña sentido e souben os verdadeiros acontecementos nas vidas dos personaxes, non puiden conter a emoción nin deixar de ler; foi como quitar unha máscara dos meus ollos.

É unha novela perfecta. É agradable, bonita, ben narrada e construída e consegue facerse un sitio nos nosos corazóns, sen por iso resultar pesada ou pouco emocionante. Un enorme 5/5 en Goodreads e unha praza directa no Top das Mellores Lecturas do ano 2016. Marabilloso.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...