28 de abr. de 2016

Adaptacións cinematográficas #4: Mi espectacular ahora. (CON SPOILERS!!)



Cando, hai un par de meses, escribín a reseña de Mi espectacular ahora, creo que deixei perfectamente claras dúas cousas: 

1. O libro deixoume pensando. Non me foi para nada indiferente senón que me descolocou pro completo, facendo que non estivese segura de nada (da puntuación en Goodreads, da miña opinión, de se me gustara ou non, de que clase de novela cababa de rematar...).

2. O final deixárame perplexa e terriblemente descontenta, porque semellaba que todo o que o protagonista aprende e todo aquilo que cambia na súa mentalidade e consegue ao medrar como persoa (que é supostamente do que trata o libro, ou o que eu entendín polo menos...) non valera para nada, pois comete unha acción propia do rapaz de comezos de novela e non se corresponde co que debera ser... Por isto, dicía que quería ver a adaptación cinematográfica porque lera que o final cambiaba e que era moito mellor e se correspondía co que debería (na miña opinión persoal) ser.

Pois ao fin vin a película e debo decir: Que me encantou!!!! A ver, non é a película da vida, non se trata dunha obra maestra do cine do século XXI, pero como película adolescente, película entretida e adaptación do libro está moi ben por varias razóns: É terriblemente fiel á novela, capta a idea desta (o que se busca transmitir acerca da maduración e desenvolvemento do protagonista, como cambia para mellor o seu carácter, mellora a súa personalidade, tira abaixo os complexos, consegue gañar seguridade e sae adiante tras os problemas que arrastraba e que, dalgunha ou outra maneira, o afectaran.) e remata dunha forma lóxica e adecuada con esta análise rápida que acabo de facer.

Empezo polo básico: Escenario e vestimenta, decorados e caracterización de personaxes. A verdade e que todo era totalmente como o imaxinaba, sobre todo a tenda na que traballa o protagonista, é moi moi fiel á novela e sobre todo a historia. Era imprescindible esa clase de barrio, esas persoas tan tan típicas de Estados Unidos (non é que estivera, pero polo que teño visto esa clase de persoas existe realmente e ten moita presencia alá...) e da clase de familia e de problemas familiares (refírome a mulleres maltratadas, pais alcohólicos, pais que desaparecen... ) que ten bastante protagonismo no libro e afecta ás vidas e mentalidades dos rapaces. Un bo exemplo, o pai do protagonista, que aparece moi moi ben retratado para o papel que, no psicolóxico, ten no libro.

Tamén me encantou o referente a Aimee, tal cal como a imaxinaba, quizais máis parecida a min en certas cousas do que polo libro semellaba (aínda que, grazas a deus, tamén nos diferenciamos noutras...)

En realidade, todo está moi ben plantexado e cada unha destas pequenas pezas que forman a película encaixa xenial: que sexa Sutter o que narra todo dende un futuro, que se vexa claramente a evolución psicolóxica e os problemas, que se note porque el se achega a Aimee... Son cousas que no libro, pola narración superficial que existe, non acaban de chegar ao lector, das que eu non estaba segura de como interpretar e de que quería dicir o escritor con elas e que aparecen mellor tratadas na adaptación.

Como digo, hai un cento de pequenos detalles que funcionan mellor na peli, pero en rasgos xerais direi que se entende mellor ese tema principal que se difuminaba no libro: análise, desenvolvemento e tratamento da mentalidade de Sutter e como afectou seu pai (ou a súa falta) a isto. É algo moito máis visual na adaptación que se difumina demasiado no libro deixando paso a tramas secundarias ata desaparecer.

Entendín porque Sutter fai o que fai, entendín a Aimee, entendín a súa historia de amor e entendín a novela grazas a película. Iso ten mérito. Increíble.

E agora paso xa ao final para intentar non facer coma sempre e escribir unha inmensa review. AVISO! VAI HABER SPOILERS DO FINAL:

O final é perfecto, Sutter fastídiaa (algo necesario para que todo teña sentido e encaixe) pero reparara no erro e comprende (grazas a evolución que sofre na obra) que se trata diso, dun erro, e vai remedialo indo a buscar a Aimee tras deixala dee mala maneira. Si, era preciso que a deixara tirada, porque polo que el sufrira non quería atarse a ninguén, non quería confiar en ningunha persoa e non pensaba que el valera nada e sostiña que só era un lastre para a súa amada. Pero tamén era necesario que se dera conta de que isto non era sí e tratara de recuperar o que rompera. Ademais, encántame ese final aberto que che deixa sen saber que opina Aimee e se vai a perdoalo. Gustaríame mentir e dicir que oxalá, pero tampouco estou tan segura de que ela deba facer iso e perdoar e xustificar a Sutter que (aínda con xustificación) lle fixo mil e unha cousas...

En resume, contenta e feliz coa Adaptación. Das mellores comentadas nesta sección. Ben.

25 de abr. de 2016

Reseña: Crónica de una muerte anunciada de Gabriel García Márquez.

Por fin por fin por fin, tras 15 días de pausa, traio unha reseña, pero non unha reseña normal e convencional senón a reseña dun dos meus clásicos preferidos, un dos libros que máis me gustou deste 2016 e dun libro que se converteu nun dos meus preferidos da vida: Crónica de una muerte anunciada de Gabriel García Márquez.

É unha historia que tiña moitas moitas ganas de ler dende había certo tempo porque a súa trama e a maneira na que se desenvolve me chamaban a atención: básase nunha correlación de saltos temporais e diferentes puntos de vista arredor duns mesmos sucesos e uns mesmos personaxes, profundizando en diferentes aspectos de cada vez ata mostrarnos un estudo pormenorizado do asasinato e as súas causas (así como dunha serie de casualidades e curiosidades que representan o Realismo Máxico da novela) ao redor do cal xira a trama.

A novela comeza describíndonos como foi o despertar e a mañá do asasinado no día no que se ía producir a morte (coa famosa frase: <<El día que lo iban a matar, Santiago Nasar se levantó a las 5 y media de la mañana...>>) de maneira que se da a primeira toma de contacto coa historia. O autor narra dun tirón toda a mañá ata que se produce o crime dende o punto de vista do protagonista, narrándose a modo de crónica (de ahí o título) todos os sucesos que ocorren. Pero logo, con posterioridade, volve a comezar a mañá, regrésase ao pasado, pero dicíndonos como fora a noite e despertar dos asasinos e así sucesivamente.

Desta maneira, facémonos unha idea completa e clara do ocorrido, sen lugar a dúbidas, porque en si a novela é un estudo real dunha morte e un caso que se deu realmente no pobo natal de Gabriel García Márquez, quen só cambia o final da historia de Ángela, pero prantexado todo dunha maneira terriblemente etretida, atrapante e de altísima calidade literaria. É tal o detalle co que se narra todo, a forma na que se intercalan testemuñas dos veciños do pobo coa narración do ocorrido e a perfección coa que se presentan os saltos temporais, que te ves envolto na historia dunha maneira asombrosa e marabillosa, sentíndote parte dela.

Non existen cabos soltos, é imposible atopar un aspecto sen aclarar e, sobre todo, ata o máis mínimo detalle inflúe nos acontecementos e provocará unha consecuencia. Vese tamén moi claramente polo cambio de visión, de personaxe que o vive, e é, de novo, un puntazo.

En canto ao débil e apenas notable realismo máxico presente no libro, si creo que se pode percibir en moitos puntos da trama e se pode sinalar con claridade, pero sen chegar a ser algo protagonista na trama ou un punto básico no estilo narrativo do autor, algo positivo para min, que non simpatizo en exceso con esta característica. Si que me gusta, realmente, pero en obras como Como agua para chocolate no que todos e cada un dos sucesos veñen dados por un elemento inexplicable e sen sentido, estrésome porque preciso dun razoamento realista que estea detrás, e non sempre existe. Por iso, considero que Crónica de una muerte anunciada conta coa dose exacta e perfecta para min de realismo máxico, e penso que é moi necesario e que sen el a novela non sería a mesma, non tería tanto encanto e non me tería apasionado ata este extremo.

Só pode definirse como un libro atrapante e máxico, porque conta cunha esencia especial e faiche embeberte na historia.

Trátase dunha crónica dunha morte, dun estudo e unha narración pausada e detallada da mesma, polo que é unha novela diferente, curiosa e espectacular que consegue aclarar ata o detalle máis pequeno, falarche da curiosidade menos importante e facer que esta teña un papel clave na historia grazas ao realismo máxico presente na obra e, a pesar de narrarse o mesmo continuamente e de saber dende o principo como vai a acabar todo, veste intrigado e con ganas de seguir lendo en todo momento. O ritmo é áxil, trátase dunha novela curta, narrándose infinidade de sucesos, dándose datos e nomeándose personaxes sen aburrir ou abrumar ao lector.

En conclusión, un libro marabilloso, especial e un clásico realmente realmente recomendable, que conseguiu atraparme e conquistarme rapidamente e que se converteu nunha das miñas lecturas favoritas do ano e en xeral. 5/5 estrelas en Goodreads.


11 de abr. de 2016

Reseña: Un beso en París (Anna and the French kiss 01) de Stephanie Perkins.


Ultimamente (e como puidechedes notar se seguides o meu blog) apetéceme ler libros de xénero contemporáneo, un tras outro, así que non podía retrasar por moito máis tempo a lectura da triloxía de Stephanie Perkins, Un beso en París, unha das máis populares autoras do xénero. En realidade, non se trata dunha verdadeira triloxía, do que entendemos ao escoitar este termo, senón que son tres novelas "compañeiras", que non comparten personaxes nin trama pero si temática e cuxos protagonistas aparecen no final do terceiro libro, Un final feliz.

Esta novela cóntanos a historia de Anna, unha rapaza estadounidense que é obrigada por seu pai, un escritor de éxito que recentemente se volveu rico, a estudar no Instituto Americano de París, un internado para fillos de personaxes importantes ou adiñeirados de nacionalidade estadounidense. Nun principio, non está demasiado contenta co país, o idioma e as clases pero cando coñece aos seus novos amigos e, en concreto, a St Clair, descubrirá que quizais si lle gusta a vida en Europa...

Sinceramente, tiña expectativas bastante altas con respecto a ese libro, xa que tiña unha nota moi alta en Goodreads e vira un montón de reseñas positivas de booktubers e bloggueiros cos que adoito estar de acordo, e, sin embargo, non se cumpliron de todo. É dicir, si que me entretivo e me gustou bastante a novela, pero non me pareceu de 10 (o de 5/5 en realidade) senón que conseguiu un 3´5 e floxiño...

Si que me parece unha novela contemporánea boa, que esta ben prantexada, é novedosa, e non está tan apegada aos tópicos como soe ocorrer, algo que me agrada, pero tampouco me parece que se saia do convencional e non conseguiu sorprenderme.

O personaxe de Anna pareceume un pouco... cargante e estresante porque, aínda que en moitos aspectos si que podería atopar semellanzas entre ela e eu mesmas, tiña certos comportamentos e actitudes que me estresaban e que facían que puxese os ollos en branco. Aínda así, consegue que te embebas na historia cos seus pensamentos e as súas reflexións son necesarias para o desenvolvemento da trama.

Gustoume a historia de amor entre os protagonistas: doce pero non empalagosa e sen consistir no 100% da historia (aínda que botei en falta máis escenas ao redor de Anna e as súas amigas ou coa subtrama do ocorrido en EEUU) e, algo positivo que non podo dicir de todos os libros con temáticas parecidas, o rapaz, St Clair, pareceume interesante e para nada insoportable ou arrogante. Aínda así, non todo podía ser positivo, e debo criticar sen ningún tipo de pena que tanta volta sobre a relación, esas maneiras de rizar o rizo acerca do triángulo amoroso e esa incapacidade dos dous de tomar a iniciativa e facer algo para lograr aquelo que AMBOS DESEXAN. 

E que é terriblemente estresante que se pasen unhas 50 páxinas falando de que os dous queren estar xuntos pero non poden, pero si, pero no, agora enfádome contigo, agora sintoo porque non era culpa tua... Despois, tamén houbo outras actitudes das amigas de Anna que non entendín, e da propia Anna acerca de tramas relacionadas con elas. Refírome a, por exemplo, o sentimento de culpa que invade á protagonista da historia por se certo feito pode desgustar a Meredith, cando é algo que non considero que fose culpa súa, nin de St Clair, pois non era nada malo ou perxudicial e tratábase dunha acción inevitable e pouco relacionada coa súa compañeira...

Aínda así, a novela déixase ler con facilidade, engancha, e bonita, como a maior parte das pertencentes ao xénero, e encantoume que estivese situada en París, así como as descripcións da cidade, non só fisicamente senón tamén da parte sensorial ou espiritual da cidade, os sentimentos que embargan á protagonistas ao visitar os cines e certos lugares da capital francesa.

Tamén me encantou a parte (medio telenovelesca) dos desenganos amoros e o drama que envolve a novela en si, aínda que en certos momentos rozase a liña que separaba unha relación amorosa bonita e doce dunha relación insoportable tipo Jace e Clary de Cazadores de Sombras.

O único que non logrei ver por ningunha parte, é esa pluma tan alabada da autora, esa prosa que provoca suspiros nos lectores, pois eu atopeime cunha narración bastante sinxela e común. Pode que isto sexa culpa da traducción, non o nego, e pode que isto causase unha peor valoración, pero o caso é que non me convenceu de todo.

Aínda que poida parecer que resalto moitos aspectos negativos, é tan só porque son unha persoa moi crítica cos libros e porque me fixo ata no máis mínimo aspecto, pois o certo é que me sinto moi satisfeita con esta lectura e recoméndoa bastante, aínda que non é unhas das miñas lecturas preferidas nin de lonxe.
En conclusión, unha novela contemporánea boa, interesante e que me gustou, pero sen chegar a encantarme nin superar as expectativas con respecto á novela ou autora que traía de antes. Non merece un 3/5 porque está mellor que iso, pero tampouco chega ao 4, polo que o puntuei cun 3´5/5 en Goodreads. Desexando ler a súa continuación.

2 de abr. de 2016

Book Tag #10: Ed sheeran.

Ed Sheeran é un dos meus cantantes preferidos e o seu último disco, X, é unha xoia, así que cando souben da existencia deste Book Tag non puiden evitar facelo... Espero que vos guste e descubrades a este marabilloso cantante se aínda non érades fans del.
  • One. Libro único para ti.



                                               


Hai moitos libros que son especiais para min e que me encantan, pero por non repetirme e ser unha pesada, vou elexir o máis recente: Since you´ve been gone (Desde que te fuiste). É un libro moi especial para min e que conseguiu facerme feliz durante a súa lectura, porque é pura positividade.


  • Take it back. Libro que che gustaría olvidar para ler como se fose a primeira vez.



Creo que elexiría un libro que fose impactante ou sorprendente, para así olvidar o xiro ou plot twist e o gran final e poder disfrutalo, sorprendéndome de novo. Por iso, creo que me decantaría por dous dos meus libros de intriga preferidos, El asesinato de Roger Acroyd (cun final suuper impredecible que me gustaría ler sen ter idea de como é) e Diario del búnker, cuxo final tamén me sorprendeu moito.


  • Drunk. Libro que che axude a desconectar do mundo.



Mmm... Unha fácil cuestión, pois o libro no que me vin máis envolta e desconectei máis do mundo dende que teño memoria, é El Cuento Número Trece, de Dianne Setterfield, que fixo que parase de estudiar, durante unha semana de exames, continuamente ata finalizar a novela.

  • Thinking out loud. Libro cun amor moi forte.



A ver, tendo en conta que a min me gustan os libros onde, ademais do romance, existe outra trama ou ben nos que o amor non é terriblemente pasteloso e ñoño, é algo complicado elexir. Así que vou dicir un libro que simplemente teña un romance, como Fangirl, cunha historia preciosa de amor pero sen que sexa a única trama. É unha das miñas novelas preferidas e consigueu conquistarme por completo.

  • Don´t. Libro que pensaches que non che ía gustar e che encantou.



El Club de los Corazones Solitarios é unha novela moi sencilliña e nada especial, pero que me gustou bastante no seu momento e que me sorprendeu dado que non me esperaba nada positivo dela. Comparto a opinión da protagonista sobre as relacións e a verdade e que se trata dunha lectura bastante fresca.

  • Photograph. Libro do que sempre gardarás recordo e que sempre levarás contigo.



Este libro é en realidade unha saga, a saga que sempre digo nesta clase de cuestións e a miña preferida: Harry Potter. É algo que sempre estará unido a min e que me apasiona, polo que smpre gardarei bos recordos dela.

  • The city. Libro no que os personaxes teñan un viaxe que desencadene nunha aventura.



Vou dicir un de John Green, porque é un dos meus autores preferidos e é puro amor, aínda que esta novela en concreto non sexa das miñas preferidas. Trátase de El teorema de Katherine, que se basa nunha viaxe ao longo de Estados Unidos realmente divertida duns personaxes cun gran sentido do humor.

  • Cold coffe. Libro que deixaches sen terminar.



La Reina Roja de Victoria Aveyard. Sin comentarios...

  • Run away. Libro cun amor prohibido.



Non se me ocorre outro exemplo mellor, así que digo aos dous protagonistas da saga de Mystic City, cuxo primeiro libro me encantou e o segundo foi o peor libro que lin xamais, e creo que nada o superara nunca...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...