25 de feb. de 2015

Reseña: La sonrisa del diablo

Este libro de Jordi Sierra i Fabra (outro máis que leo deste autor, últimamente non deixo de ler libros del) trata dunha muller, Ana, que, despois dun ano da morte do seu marido nun accidente de avión, atropella a Lalo, un home que cambiará por completo o curso da súa vida e dos seus fillos: Arantxa e Leo. Pouco a pouco, Lalo e Ana comezan a namorarse pero, Lalo agocha algo estraño e non é tan boa persoa como parece. El atribúe a súa reticencia a falar da súa vida pasada a un mal matrimonio e unha dura e longa separación, pero Leo e Arantxa non o cren e comezan a investigar, atopando a sorprendente verdade.

Empezo a reseña do libro pola contraportada, pois xa houbo algo nela que non me gustou: no resume que fan da trama, revelan varios detalles que fan que non te sorprendas tanto ao ler a novela, como o feito de que xa din que Lalo oculta algo, o que nun principio lendo o libro non sabes, polo que ao contarcho xa esperas, en certo modo polo menos, o que acontece ao comezo do nó. Se ben non son moi importantes estes detalles,  preferiría que non mos tiveran contado antes de empezar a ler. En segundo lugar, o feito de que Ana teña moitos cartos é bastante importante e non o contan, en cambio, ata case o final de maneira que te das conta da súa importancia; se o tiveran contado antes non te terías dado conta dese detalle e non esperarías a relación que ten co acontecido.

Finalmente, outra cousa, esta vez da trama, que me chamou a atención negativamente por parecerme pouco creíble é a escena final, cando Ana mata a Lalo para evitar que este dispare a Leo. Entendo que ela faga o que sexa polos seus fillos, pero de ahí a dispararlle á súa parella (case marido) sen aínda estar ao corrente das investigacións dos fillos, creo que hai un bo cacho.

Conclusión: A pesar disto, unha novela intrigante, cun tema diferente e orixinal, e moi ben contada. Se ben non é indispensable a súa lectura é unha boa opción.

19 de feb. de 2015

Reseña: O centro do labirinto


Este libro de Agustín Fernández Paz, O centro do laberinto, está desenrolado no futuro e trata sobre unha muller moi influinte no goberno da época que decide viaxar a Galicia pois súa nai ( a avoa del) naceu alí e deixou escrito nuns diarios a súa vida nese lugar.  Decide levar ao seu fillo pois ten unha relación bastante mal con el ao tratarse dun adolescente complicado e cre que a viaxe pode axudalos a coñecerse máis. Os problemas comezan cando chegan aos arredores de Santiago de Compostela, pois David (o fillo) desaparece tras sufrir un terrible accidente de aerotaxi e súa nai debe, ademais de buscalo, loitar contra unha serie de complots producidos pola grande cantidade de poder que posúe.

Dende que lin o resume deste libro, pensaba que me ía encantar pola miña afición aos libros futuristas, pero a verdade e que me decepcionou bastante porque, aínda que a parte da trama onde se fala do complot contra Sara (a protagonista) é moi intrigante e interesante, paréceme aburridíiiisima a parte onde ela busca ao seu fillo porque é moi lenta e non ocorre nada durante practicamente todo o libro ata ben entrado o final. Se só existise o relacionado co goberno e o complot, teríame encantado "O centro do laberinto" porque ten un deses finais que me gustan: sorprendente, pero ao ser así decepcionoume bastante e non me convenceu de todo. 

Prodúcese un cambio no medio do libro, mentras que comeza de forma animado e ocorrendo cousas, na metade aproximadamente comeza a parte aburrida da que xa falei e logo volve a ter un bo final. Considero, polo tanto que se fose un pouquiño máis curto me tería gustado máis porque lle sobran cousas.

Outra cousa que contribuíu máis que o anterior a que me desagradara a novela, foi o cambio de narrador. Unha cousa e que a persoa que narra cambie en cada capítulo (algo que me gusta e do que falei positivamente en obras como "a sombra cazadora") e outra que varie sen sentido nin orde aparente. Explícome, ao principio hai un narrador omnisciente, de terceira persoa polo tanto, que conta nun capítulo o que lle ocorre a Sara e no seguinte o que lle pasa a David, e, de repente, pasa a ser un narrador de primeira persoa no que quen fala é Brenda (un personaxe secundario) e logo volta de novo ao omnisciente. Isto, contado así non parece tan malo pero na práctica vese, polo menos para min, horrible. 

Conclusión: Non me gustou demasiado, se ben non é dos peores, porque me aburreu en determinadas partes.





13 de feb. de 2015

Reseña: A sombra cazadora

   

Teño que dicir que me sorprendeu gratamente este libro, A sombra cazadora, de Suso de Toro pois non tiña demasiadas esperanzas nel e, en cambio, gustoume moito. Debo comentar que a reseña que ven a continuación, refírese ao libro antigo, á segunda edición concretamente, que é o que lin eu, pois nas máis actuais o autor introduciu novos acontecementos e cambiou algunhas feitos, como, por exemplo, o final.

Conta como dous irmáns viven con seu pai, aislados do mundo, nunha casa da que eles nunca saliron e seu pai só o fai unha vez cada dous meses para conseguir provisións. Ademais, do faiado saen voces que gritan cousas extrañas, que os rapaces non entenden, e ás cales só seu pai consegue calmar. Un día, algo cambia na rutina que siguen dende que teñen memoria e descubren porque seu pai os ten alí agochados e nunca lles fala do mundo exterior. Desde ese momento, nada será o mesmo.

Sei que a trama da novela, en si mesma, non ten moi boa pinta porque a min doume esa mesma expresión cando a lin, pero tras acabar le lela podo dicir que me gustou moito. Encantoume o principio, sobre todo, cando non sabes, ao igual que os protagonistas, a razón do seu encerro e van contando a súa vida nel, pois non se corresponde, para nada, co mundo actual e os que os rodea (creo que, aínda que non  se di na obra, se desenrola no futuro) e é moi intrigante todo o que ocorre pola súa extrañeza. 

Logo, a parte do nó, xa me gustou algo menos porque considero que se fai moi lenta ao ocorrer os acontecementos maioritariamente no mesmo autobús e nun curto plazo de tempo. Por último, creo que o final é bastante malo porque, tras toda a trama e intriga da novela, paréceme moi decepcionante que se acabe de forma tan simple e sen apenas, na miña opinión, sentido.

Logo, tamén se me presentaron algunhas dúbidas durante a obra como: Por que o pai dos protagonistas lles manda ir á casa do seu padriño? Porque, que ía facer el, ocultalos para sempre? Pareceume algo sen demasiado sentido.

A pesar destes detalles, considero que este libro está moi ben e que non perdín o tempo ao lelo.




4 de feb. de 2015

Reseña: Asesinato en el campo de golf



Ultimamente, os libros de Agatha Christie estábanme deixando un pouco indiferente porque xusto as novelas que elixira non eran das máis famosas, interesantes e intrigantes da serie ("El templete de Nasse House", "Ocho casos de Poirot"...) Pero desta vez, elixín moi ben pois "Asesinato en el campo de golf" e un dos máis famosos e (como souben máis tarde despois de lelo) con razón. 

Un home rico e poderoso, nacido en Sudamérica pero que vive actualmente en Europa, mándalle unha carta ao detective Hercules Poirot porque sospeita que un perigo se cerne sobre el, aínda que non lle aclara o que, e pídelle que acuda á súa casa. Cando chega, o detective descubre que o home que o contratara fora asasinado. A partir dese momento, unha mestura de personaxes e historias transcurridas en varios continentes, fará que non poidas deixar de ler e que xa non sepas nin sospeites quen é o culpable. 

Conclusión: Esta é unha desas novelas nas que de tantas voltas e xiros que a trama dá, xa non sabes que vai ocorrer agora. É unha desas novelas de Agatha Christie que adoro e as que lin de primeiras e fixeron que me aficionara a elas, está, sen dúbida, dentro do grupo das que considero boas ou mellores que o resto. Recomendo lela sen dúbida porque non deixa indiferente como algunhas outras que case non sabes se che gustan ou non, das que acabas de ler sen case darte conta e sen sentir ningún tipo de emoción.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...