Reseña: Marina

Simplemente marabilloso. O primeiro libro que lin de Carlos Ruiz Zafón foi El príncipe de la niebla, hai dous anos, e gustoume tantísimo que continuei con outras das súas novelas. Por esa razón, cando souben da existencia deste libro do autor, Marina, grazas a Booktube, quixen lelo de inmediato (aínda que o tiven un par de meses na estantería antes de comezar con el...).

Cando abrín o libro por peimeira vez non tiña a máis remota idea de cal era a trama da novela, non porque evitase ler a sinopse da contraportada, senón porque, directamente, non é que nela se diga demasiado, e case me alegro de que tivese sido así, para poder terme sorprendido ao longo do libro. Aínda así, eu si vou facer a miña propia sinopse (coma sempre) por se alguén quere realmente descubrir que temas trata o autor.

Na Barcelona de 1980, Óscar adéntrase, nun dos seus paseos pola cidade, nunha antiga mansión con aspecto abandonado, atraído por unha kisteriosa e cautivadora voz. Cal será a súa sorpresa cando nese mesmo lugar coñeza a unha rapaza que desprende algo especial, pola que enseguida se verá atraído, Marina. Xuntos investigarán os misterios do pasado da capital catalana e veranse envoltos en estraños sucesos...

Quizais ao principio do libro non sentía esa pasión pola historia que máis tarde me embargaría, pois aínda se tarda bastante en comezar coa verdadeira trama principal, pero non era capaz de parar de ler aínda que só fose pola marabillosa maneira de escribir do autor. Ten unha forma de expresarse extremadamente literaria e incluso poética, que fai que sintas o que ocorre cunha gran intensidade e que te vexas absorbido por completo pola novela. 

Todo é narrado con delicadeza, lentamente e dunha maneira moi nostálxica, como o propio escritor admite na pequena introducción que podemos atopar no libro, na que nos explica por qué Marina á a súa última novela xuvenil e por qué se trata dun libro tan importante para el (sobra dicir que tamén me encantou este pequeno texto do autor) pero sen que isto impida que nos vexamos atrapados polo interesante misterio e que leamos certa partes con tensión e certa acción.

En certo modo é parecido a El cuento número trece, que sabedes que me encantou, no sentido desa nostalxia que percibimos e, sobre todo, no feito de que toda a trama se sostén nunha historia pasada, ocorrida moitos anos atrás, que é o pilar básico da parte "do presente" do libro, sen o cal non podería existir. Soubo apasionarme e encantarme tanto neste caso como o fixera o outro libro, volvendo a interesarme case máis a historia pasada que o que lles estaba ocorrendo aos personaxes principais no presente.

En canto ao final, que sabedes que é un punto culminante para decidir se unha lectura me gustou ou non e que son moi crítica nas miñas valoracións a este respecto, debo dicir que non o esperaba, nin o do pasado nin (sobre todo) o do presente, e que chorei moitísimo. 

En conclusión: Unha novela marabillosa, recomendadísima e moi especial.

Reseña: Me and Earl and the dying girl (Un final para Rachel)

Como xa comentei con anterioridade neste Book Tag que hai pouco que publiquei, Me and Earl and the dying girl é unha novela que tiña moitísima ganas de ler, e dicindo isto aínda me quedo corta, pois non deixaban de falar deste libro por todas partes, e máis incluso despois de que se soubera que se ía a rodar unha película (xa está rodada a día de hoxe, pero creo que aínda vai tardar en estrearse en España bastante tempo). Ademais, debido ás críticas tan diferentes sobre a mesma novela (uns odiárona e outros adorárona) non podía esperar máis para comprala, así que cunha compra en Amazon, fíxenme cun exemplar en inglés deste libro e doutros dous libros máis, cuxos títulos aínda non quero desvelar, por moi poucos cartos, xa que en Estados Unidos e Gran Bretaña os libros son máis baratos (incluso cos gastos da viaxe).

Me and Earl and the dying girl, conta a historia de Greg, un rapaz aficionado a filmar versións de películas que lle gustan co seu amigo Earl, e como se ve obrigado a comezar a pasar tempo con Rachel, unha enferma de cancro, debido á insistencia de súa nai. A propia novela está escrita por el, como se se tratase dun diario pero moito menos formal e reflexivo, sen apenas sentimentos no seu interior, polo que dende o principio se che advirte que non se trata da típica novela xuvenil triste na que alguén se namora dunha enferma de cancro e ao final choras e aprendes algo, nunha clara referencia a Bajo la misma Estrella.

A pesar de que, como vos digo, xa había unha advertencia clara no que esto respecta, eu seguía pensando, coa miña terquedade, que isto ía ser así igualmente (na miña defensa debo dicir que era o que parecía tendo en conta a temática en cuestión) polo que levei unha gran decepción en certo modo no que isto se refire.

Antes de engadir nada máis, resumo as miñas impresións nunha soa frase: é un dos libros máis raros que xamais lin, sen ser isto nada positivo nin negativo. É simplemente extravagante. Basicamente, Greg cóntache o que lle ven en gana, sen ter porque estar demasiado relacionado co fío principal da historia, pero consegue que che interese. Ademais, non se trata dun libro narrado dunha forma convencional, senón que podemos atoparnos no seu interior con guións de películas, listas, clasificacións... que o protagonista fai e que teñen certo sentido dentro da historia.

Cando comezas a novela, das por sentado que se vai tratar dun libro gracioso, cómico, co que vas botar certas risas (e así é nun comezo) pero cara a metade da novela cambia por completo a túa percepción, porque as cousas que che producían eses sorrisos e risotadas volvense deprimentes. A ver si me explico: Greg di todo o tempo, referíndose a si mesmo, frases que baixan a autoestima a calquera, do tipo "Non sei para que escribo isto se eu non sei facelo", "Non sei quen vai querer ler esta (textualmente) merda de novela", "probablemente a ninguén lle interese"... Pero todo nun tono destendido e cómico que fai que non o tomes en serio, pero tras 1000 frases dese estilo comeza a embargarche un sentimento deprimente e melancólico e non fai graza e, para que mentir, cansa un pouco e aburre tras tantas repeticións do mesmo.
E esta é tan só unha das moitas cousas raras que podemos atopar e que fan que non saibamos que pensar de Me and Earl and the dying girl. Continúo: en teoría Rachel é un personaxe fundamental na trama, en cambio non chegamos a saber nada (e cando digo nada, digo nada) dela, e Greg e Earl tampouco, sobre todo o primeiro, e el sábeo, por iso se volve a dedicar outras 150 réplicas a si mesmo para auto-fundirse na miseria e auto-facerse sentir culpable que deprimen, outra vez, un montón. E todo o que di é certo, pero non fai nada para cambialo, impórtalle pero non lle importa; é todo moi confuso e non consigo sacar nada en limpo... E como xa dixen, todo cun ton divertido e cómico, pollo que a confusióne maior.

O personaxe de Greg non cambia nin progresa en toda a novela; unha vez máis quere facelo pero á vez non, e está decepcionado consigo mesmo e á vez non. É raro...

Cando ao final do libro ocorre algo con Rachel (morre, e non é spoiler porque Greg cóntanolo na primeira páxina) esperas un epílogo, evolución de Greg, que saque algo en claro, que a súa vida cambie, algo... pero non ocorre nada... E aínda que poida parecer que a novela é moi triste, por todo o que estiven decindo, non o é para nada: ocorren cousas terribles pero cóntanseche de forma alegre, polo que non sentes ningunha das dúas cousas.

Pode parecer que a iña opinión sobre a novela é mala, pero non, gustoume, aínda que, dende logo non esperaba algo así. Intente i explicar o mellor que puidn as sensacións que transmite o libro, aínda que supoño que o fixen dunha forma tan confusa como a propia obra. É mellor lela para poder comprendelo.

Gustaríame poder dicir que me gustou moito o libro, como esperaba que ocorrese, pero non podo. Tampouco podo negalo e dicir que non foi así. Simplemente, esta novela é diferente e toda unha experiencia. Teño moitas máis expectativas na película (que se estrea pronto e da que falarei na miña sección de Adaptacións cinematográficas en canto a vexa) porque creo que pode espresalo todo mellor e doutra maneira.

Reseña: Información clasificada (Mazze Runner)

IMPORTANTE! Non leas esta reseña se non leches a triloxía El corredor del laberinto con anterioridade e pretendes facelo.

Cando xa pensaba que terminara por completo a triloxía de El corredor del laberinto (reseña da triloxía aquí!!!) e que xa non se ían sacar máis precuelas (para ver a miña opinión sobre a precuela El Destello clica aquí!!!), aparece Información Clasificada (ou Expedientes Secretos, que creo que é a edición latinoamericana) e debo ler outra precuela ou libro explicativo complementario, non sei moi ben como clasificalo. 

En calquera caso, tiña ganas de lelo, sobre todo por que se trata dun libriño moi moi curto, 80 páxinas ao sumo, que ademais está formado por emails e expedientes que se mandan uns a outros os empregados e científicos de CRUEL. Ademais, conta con bastantes ilustracións de persoas que sufrían o Destello e céntrase un pouco máis na razón pola que esta apareceu e foi creada.

O libro prometía respostas a todas as preguntas que El Destello non soubera contestar (que no meu caso non foran moitas, a verdade) pero isto foi algo que non soubo cumprir. Eu terminei esta lectura en menos de dúas horas, sen notar ningún cambio: salín sabendo exactamente o mesmo que xa se me contara nos outros libros con anterioridade, nen sequera aprendera ou descubrira un pequeno detalle, non, NADA. Simplemente se che contan as mesmas experiencias e sucesos que xa coñecías en forma de correo electrónico, sen ningún tipo de aclaración. 

Quizais o único que "descubrín" (entre comillas porque en verdade xa case o sabía por completo, pero bueno...) foi a razón pola que se lles imprantou a Teresa e Thomas a capacidade de comunicarse telepáticamente, pero nin eso cho terminan de contar, só pasan un pouco polo tema por encima.

En conclusión:  Fatal, horrible e innecesario. Nin sequera o recomendo para persoas con morriña da triloxía nin entre lecturas. Mal e nada recomendado.

Book Tag #5: Personalidades.

1. O falador: libro do que todo o mundo fala.

Ese libro é Un final para Rachel ou Me and Earl and the dying Rachel (o título orixinal) que está por todas partes ultimamente e que tiña moitísimas moitísimas ganas de ler, pois, aínda que houbo xente que o odiou, tamén atopei lectores aos que lles encantou por ser diferente e eu son unha persoa que soe adorar as novelas distintas e especiais (como seguro que xa notariades se me seguides) ademais de ter un argumento que me recorda un pouco aos libros de John Green, os meus favoritos, e ser da editorial Nube de Tinta, cuxas novelas soen encantarme. Por sorte, non tiven que esprerar moito para lelo, pois fixen un pedido a Amazon con esta e outras dúas novelas máis en versión orixinal (en inglés) e xa estou mans á obra coa súa lectura, polo que poderedes ver a miña opinión de todas estas novelas proximamente nas súas respectivas reseñas.

2. O tímido: Un libro que non coñece casi ninguén.

Sin memoria de Teri Terry (reseña aquí!!!) é o primeiro libro da triloxía Reiniciados, a cal non é para nada coñecida polos bloggers de literatura, nin sequera os de literatura xuvenil, algo que me da moita pena, pois, polo menos a primeira parte, encantoume e sorprendeume un montón positivamente, sendo unha das miñas triloxías distópicas preferidas (para ver que outras distopías están la lista das miñas favoritas fai clic aquí). Tampouco axuda á súa popularidade o feito de que haxa outra triloxía distópica co mesmo nome, aínda que cunha autora e temática totalmente diferentes.

3. O que che cae mal: Un libro que non che gustou nada.

Mystic City, El último corazón é a segunda parte da triloxía distópica do mesmo nome, cuxo primeiro libro me apasionou e encantou, como podes ler na súa reseña, mentres que esta segunda novela me horrorizou e decepcionou tanto que non teño palabras para describilo, aínda que si que o expliquei na súa reseña, clicando aquí.  En resume, este é un dos libros que menos me gustou e máis odiei da miña vida.

4. O que che cae ben: Un libro que che encanta.

Como xa dixen en moitas ocasións, Las ventajas de ser un marginado é unha das miñas novelas preferidas, que xa me encantou cando o lera, en Xuño, incrementándose aínda máis este sentimento tras ver a súa adaptación cinematográfica (clica aquí para ler sobre esta película e aquí para ler a reseña da novela). Considero este libro moi moi especial e realmente marabilloso.

5. O serio: Un libro moi aburrido.

Crime en Compostela (reseña) de Carlos G Reigosa é un libro galego de misterio e intriga sobre o que tiña bastantes expectativas que, para nada, se cumpliron, xa que me pareceu non só aburrido, senón que directamente soporífero. Aínda que o misterio está ben e creo recordar que contaba con bastante intriga que incluso aumentaba na segunda metade da novela, o autor esplallábase con datos (sobre todo históricos) sobre a cidade de Santiago e outros temas que non tiñan nada que ver co argumento e facían o ritmo lento e pesado.

6. O divertido: Un libro que che fixo rir moito.

Dudei moito entre elixir Ciudades de Papel ou El teorema Katherine de John Green, porque en ambos podemos atopar un personaxe moi simpático e gracioso, que sempre está bromeando, no caso do último é Hassan, pero, ademais, en El teorema de Katherine hai outros sucesos que fan asomar un sorriso de vez en cando e, ademais, o ton da novela en xeral e moi optmista e positivo. 

7. O mellor amigo: Un libro que estará sempre ao teu lado.

Non entendo moi ben esta pregunta, pero se se refire a un libro que me gustou moito e que sempre recordarei e terei cerca, teño varios candidatos, pero creo que un dos máis adecuados para esta pregunta é Las hermanas Penderwich. Este foi un libro que lin con uns 10 anos, creo recorda, e gustoume moitísimo, encantoume, polo que o lin varias veces. Conta como catro irmáns de diferentes idades (entre os 4 e os 14, proximadamente) van pasar un verán con seu pai a unha enorme casa nun lugar precioso, rodeado de xardíns, no que vivirán aventuras marabillosas. Unha das cousas boas desta novela, é que, ao ir reléndoo ao longo dos anos, funme identificando con cada unha das irmás, ao ir medrando e aproximándome as súas idades. É un libro marabilloso que ten un significado moi especial para min.



8. O intelixente: Libro que ensina algo.

Dudei moitísimo nesta pregunta, pois tiña varias opcións, pero decanteime por El capitán Alatriste,  (reseña) primeira novela dunha serie do mesmo nome, pois creo que ensina moito a nivel histórico e, sobre todo, literario, pois trata bastante o tema dos escritores e obras do Barroco da literatura española e a representación teatrais do momento, ademais de aparecer na historia tanto Quevedo como Lope de Vega como personaxes. 

Mellor lectura do mes #1: Agosto 2015

Unha vez máis, tráiovos unha nova sección, esta vez mensual, que consiste na elección dunha entre todas as lecturas do mes como a mellor ou a que máis disfrutei. Brevemente, cada mes, explicarei cal foi a razón que me levou a decidirme por ese libro entre todos os demais e contarei (tamén de forma curta) as miñas impresións sobre el.

Sen máis dilación, comezo coa mellor lectura deste mes. Dubidei moito entre escoller La casa 758 de Kathryn Berla (reseña aquí) ou Pánico de Lauren Oliver (reseña aquí), pero finalmente decidinme por esta última pois, aínda que foi realmente moi difícil comparar ambas novelas ao ser completamente diferentes e tratar temas opostos, en Pánico non atopei practicamente ningún punto negativo pero si moitísimos positivos (ademais de contar cun plus pola inmensa sorpresa que supuxo para min o libro) mentres que en La casa 758, novela que tamén me apasionou e adorei, si que puiden atopar algún que outro punto negativo, coma o feito de que a trama do avó sobre a Segunda Guerra Mundial tarda demasiado en aparecer a pesar de ter moita importancia ou o final demasiado apresurado que a autora escribiu.

Polo tanto, Pánico é galardonada co título á mellor lectura do mes de Agosto. Esta foi unha novela que pensei que non me ía gustar absolutamente nada (e cando digo nada, digo nada) polo que cal foi a miña sorpresa cando descubrín unha historia que ía moito máis alá da trama sobre unha competición que se me prometía na sinopse e se centraba tamén en moi alto grado nas vidas, vivencias e problemas dos protagonistas, conseguindo engancharme á vez que me embargaba unha sensación de estrañeza (pois a novela é moi moi rara, iso non o vou a negar) para nada negativa. En resume, unha novela moi entretida e que chega moito máis ala do que se nos promete e conta nun principio.

Reseña: Pequeñas Mentirosas #5 e #6

 Despois do final tan impresionante e revelador do cuarto libro da saga de Pequeñas Mentirosas ou Pretty Little Liars (podes ler sobre el e os anteriores libros da saga facendo clic aquí), estaba desexando saber como pretendía continuar a historia a autora, xa que no cuarto libro pechara por completo o argumento de toda a saga, resolvendo incógnitas sen razón aparente e sen deixar case cabos soltos que puideran servirlle para saír adiante coas restantes novelas que forman esta serie de 16 libros (e dous complementarios que non pretendo ler). 

Tiña moito medo, ademais, pola simple razón de que Sara Shepard tiña que facelo moi moi ben se quería (como ao final fixo) reabrir todo o xa pechado e resolto polas catro protagonistas no libro anterior e non provocar que todo quedara moi collido por pinzas e para nada creíble, un camiño que ata ese momento PLL non tomara (e agora tampouco, polo menos non de todo, pois hai algo ahí que se salva polos pelos de entrar nesta categoría).

Comecei Malicia, como dicía, con moitas ganas e sen saber que esperar exactamente, pero xa vin dende o inicio que ese ía a ser un libro meramente introductorio dese "novo ciclo" de libros cunha trama distinta e que se trataba dun libro de transición entre o cuarto e o sexto.

Gustoume que, realmente, tivera sentido que o acusado do asasinato de Ali non fose o culpable realmente (ou eso parece de momento), que houbera razóns nas que basarse para negalo e que non fora, simplemente, que alguén recordara algo de súpeto e sen ningunha explicación (como de feito foi a proba incriminatoria para ese acusado). En canto ao rexurdir inesperado e gratuito dun novo "A", xa non me fixo tanta gracia, pois parece que os acosadores saen de debaixo das pedras, quero dicir, xa é difícil que alguén fixera o que "A" levou a cabo nos catro primeiros libros da saga como para que outro repita exactamente o mesmo nos catro seguintes: ou hai un Equipo A no que todos en Rosewood (ou uns poucos) están compinchados ou me enfado coa autora e saga, pero teño esperanzas.

Sobre o quinto libro non teño moito máis que dicir, a verdade, porque é como digo un libro de transición, aparte de que me encanta a nova trama de Hannah e que Aria está facendo unhas cousas moi raras e sen vir ao caso, debido, ou eso parece, a que a autora non sabe moi ben en que problema ou dificultade metela: non deixa de coñecer a rapaces (ou non tan rapaces) cos que ten romances ocasionais e curtos que se acaban convertindo en posibles asasinos de Ali. 

En resume, que non saquei unha opinión en claro do quinto porque realmente non ocorre nada novo (aínda que me gustou) así que paso directamente coa sexta novela da saga: Confidencias.

Este libro enganchoume moitísimo dende o primeiro momento, pois as tramas individuais de cada unha das catro amigas protagonistas deron varios xiros e puxéronse realmente interesantes, pasando ao punto máis negativo e preocupante destas. A trama de Hannah, como dixen, e a de Spencer son as que máis me están gustando e interesando e vexo moitísimas posibilidades en xogo (aínda que non estea moi dacordo coa "nova condición" de Spencer, non sei como dicilo para non spoilear, porque unha vez máis está un pouquiño collida por pinzas.) En canto á investigación e ás persoas nas que se centran as sospeitas, estou realmente contenta, pois a autora deu un xiro e buscou unha historia novedosa, diferente, creíble e cun móbil para asasinar a Ali que ademais pasa por unha trama perigosa, con emoción, e que che deixa en vilo. Moi ben. 

Ademais, podemos ver en A unhas diferenzas claras con anterior A e como o mobil polo que actúa e o perfil segundo o cal o fai, son bastante diferentes aos anteriores, polo que quedei contenta, ao ver que a autora non se limitara a copiar o traballo anteriormente xa feito. 

O que non me acaba de gustar é o feito de que certos descubrimentos que as protagonistas fan, ocorren por casualidade ou porque A lles da unha pista de a onde deben ir e xusto algo pasa nese intre exacto. Un pouco casual de máis... Pero bueno, que esto é xa un aspecto a resaltar poñéndome extra-crítica e que en realidade non me molestou demasiado.

En canto ao inesperadísimo final do sexto libro da saga, estou impaciente para ler a seguinte parte da historia e ver como continúa e se realmente ocorre o que eu creo que ocorre. Espero que si, porque, a verdade, sería un sopro de aire fresco na trama e gustaríame ver como se acaba solucionando...

En resume, que ambas novelas me gustaron moito, sobre todo a sexta, que abre novas posibilidades e camiños na trama, dado que o quinto libro da saga é, máis que nada, un libro de tránsito entre o cuarto e o sexto, aínda que me gustou igualmente. Sigo adiante coa saga, moi contenta, ilusionada e con esperanzas de triunfo.

O blog cumpre un ano!!!

Top 5 novelas de Agatha Christie

Como seguro que saberedes se sodes lectores habituais do meu blog literario, Agatha Christie é unha das miñas autoras preferidas, cuxas novelas de misterio e asasinatos disfruto moito ao tratarse dun dos meus xéneros preferidos, sobre todo se contan co detective Hercules Poirot como protagonista (Miss Marple, a outra protagonista das súas novelas nunca acabou de convencerme), polo que hoxe vos traio a lista dos 5 libros de Agatha Christie que máis me gustaron ata o día de hoxe para que saibades por onde comezar se nunca lestes nada da autora ou por onde continuar se si que o fixestes. Quero decir, por último, que dudei moito para elixir só cinco libros desta escritora, e quero facerlle unha mención especial a dous deles que non aparecen no Top e que tamén me encantaron, Cartas sobre la mesa e Cianuro espumoso, sobre todo o primeiro. 

Coma sempre, a orde na que se presentan os títulos é completamente aleatoria.

• O Asasinato de Roger Ackroyd.

Esta foi a primeira novela da autora que lin, coa idade de 11 ou 12 anos, no maior apoxeo do xénero detectivesco entre as miñas lecturas. O meu exemplar está en galego e é da editorial Galaxia, pero non puiden atopar a portada en Internet por ningunha parte. Recordo que me impresionou tantísimo o final e a identidade do asasino (que sigo recordando a día de hoxe e que segue sendo o final máis impresionante da autora que xamais lin e un dos máis impresionantes de calquera das miñas lecturas en xeral) que non puiden deixar de falar do libro en semanas. Foi unha novela que me mantivo en vilo durante todo o tempo que durou a súa lectura e que se atopa entre os meus libros favoritos de Christie sendo, case con seguridade, o meu preferido da autora.

Sinopse: Na ficticia cidade de King´s Abott, a señora Ferrars suicídase tras anos sendo víctima de chantaxe tras asasinar ao seu marido, deixando unha carta na que figura o nome do extorsionador ao home que ela amaba, Roger Ackroyd. Pero antes de que este poida chegar a descubrir o nome do suxeito, é asasinado. Hercules Poirot e o seu bo amigo Hastings investigarán o sucedido e descubrirán dunha vez por todas quen é o chantaxista e asasino que permanece no anonimato, todo isto narrado por un habitante do pobo, o doctor Sheppard.

• Asasinato no Orient Express.

Tras o éxito da anterior novela entre as miñas lecturas, rapidamente me dispuxen a comezar a lectura de Asasinato no Oriente Express (tamén en galego e cun exemplar da editorial Galaxia que tampouco puiden atopar por ningures). Este é sen dúbida o libro da autora con máis fama e recoñecemento e, se ben a min non chegou a gustarme tanto como a novela anterior, tamén me intrigou unha barbaridade e me sorprendeu co seu final, aínda que tampouco chegou ao nivel da sorpresa acadada coa identidade do asasino de Roger Ackroyd, xa que descubrín o final unha páxina antes de sernos resolto o asasinato. Aínda así, outro libro moi moi recomendable da autora e que tamén me encanta.

Sinopse: No tren no que viaxa o detective Hercules Poirot, atópase o cadaver dunha persoa asasinada con doce puñaladas mentres dormía, uns compartimentos máis alá de onde o facía, á súa vez, Poirot. Este, comeza a investigar para, unha vez máis, resolver un misteriosísimo crime.

• O misterio da guía de ferrocarrís.

 

Esta vez si que puiden mostrarvos a edición na que levei a cabo a súa lectura, esta colección xa antiga con todas as obras da autora e en cuxos exemplares lin a maioría dos títulos. Esta novela de Agatha Christie é un pouco diferente ás demais, xa que, en lugar do asasinato dunha persoa nun recinto pechado e cun número reducido de posibles sospeitosos, preséntasenos un asasino en serie que mata seguindo unha orde alfabética e (polo menos en principio, non o recordo) ao azar. Foi unha novela que tamén me enganchou e da que non esperaba o final para nada, aínda que non estou segura a día de hoxe da identidade do culpable, pois pasaron uns cuantos anos dende que lin o libro, Outra gran recomendación da autora.

Sinopse: Poirot recibe unha carta firmada por un tal ABC na que lle conta que vai levar a cabo unha serie de asasinatos seguindo unha orde alfabética, Todo comeza coa morte de Alice Asher en Andover, continúa con Betty Beshnar en Bexill-in-sea e comeza a complicarse con Carmichael Clarke en Churston. Todos estes corpos aparecen acompañados por unha guía de ferrocarrís ABC. Poirot investigará este misterioso caso coa axuda do seu (adorado por min) amigo o doutor Hastings. 

• Dez negriños. 

Este é un libro de Agatha Christie que tamén conta con gran sona entre as súas novelas pero que, a verdade, tardei bastante tempo en ler, antepoñendo moitos títulos da autora a este. A verdade é que me gustou moito, cun final tamén sorprendente (coma sempre), aínda que o que máis intrigante e misterioso me pareceu foi a ambientación, o lugar e circunstancias onde se desenvolve todo. Tamén me pareceu moi moi interesante que a novela estea basada nunha canción infantil moi coñecida en Inglaterra e a forma na que ocorren as mortes e as razóns polas que pasan. Ademais, é unha novela bastante novedosa entre as de Christie polo feito de que non hai un detective investigando o caso.

Sinopse: Oito persoas reciben unha invitación para pasar as vacacións nunha illa situada na costa inglesa. Nesa invitación, detállaselles a cada un as circunstancias nas que o anfitrión di que os coñeceu, situacións que para todos son familiares pero non recordan con exactitude. Todos chegan á illa, na que non se atopan os anfitrións como eles pensaban, pero si uns criados para servilos a todos. 

Tras a cea, escoitan unha grabación na que todos son acusados de provocar unha morte a alguén, algo que todos negan, e díselles que comezarán a ser asasinados como castigo. Dende entón, todos comezan a morrer un a un en estrañas circunstancias.

• Cita coa morte.

Cita coa morte é un libro de Agatha Christie moi peculiar, debido a que, por unha vez, non se trata dun asasinato sorprendente ou sen posibles sospeitosos, sen ningún personaxe que quixese matar ña vítima, senón que todas as persoas nomeadas na novela odian e desexan a morte da asasinada. Ademais, todo ocorre nunha viaxe turística, lonxe da "civilización" e en circunstancias estrañas. 

Sinopse: Nunha viaxe por Oriente Medio, Poirot conincidirá coa familia Boynton, formada pola señora Boyton e os seus fillos, nos que exerce unha inmensa e desproporcionada influencia a pesar de ser estes maiores de idade e ter formado xa, en varios casos, unha familia propia. Cando a señora Boynton aparece morta, todos serán sospeitosos de asasinato e Poirot deberá interrogar a cada un deles.

Reseña: El hogar de Miss Peregrine para niños peculiares.

El hogar de Miss Peregrine para niños peculiares é a primeira parte dunha triloxía (creo que é unha triloxía, polo menos hai un segundo libro) aínda que eu pensara cando o comecei (e tamén cando o rematei, porque o final non fai pensar que vaia haber unha continuación) que era un libro autoconclusivo. Tiña ganas de iniciar a lectura desta novela tan peculiar precisamente por ser tan rara e diferente, xa que chamaba a miña atención e non sabía que ía atopar.

Jacob admiraba profundamente ao seu avó na súa infancia, e aínda agora continúa tendo un gran vínculo con el, grazas en parte a unhas marabillosas historias que lle contaba con protagonistas un tanto especiais, como unha nena que levita ou un rapaz con abellas vivindo dentro do seu corpo. Agora, seguindo o rastro deixado nas súas cartas, Jacob decidirá buscar a illa na que o seu avó se criou para dar resposta a moitas das súas preguntas.

O principio do libro gustoume moitísimo, porque era en si bastante intrigante. O lector quere saber se as historias protagonizadas por eses personaxes peculiares son ou non reais e se o avó é en realidade un deses nenos con capacidades estrañas e apasionantes ou se só o inventou todo. Isto ven provocado en gran parte polas marabillosas e preciosas fotografías antigas que podemos atopar ao longo de toda a novela (como a que ilustra a portada, unha das miñas preferidas, que me parece moi bonita) nas que se aprecian esas capacidades peculiares que, polo menos supostamente, teñen os habitantes dese fogar no que o avó se criou.

Os acontecementos que podemos ler ao principio da novela son, como dicía, algo misteriosos, pois á chegada de Jacob á illa coñecemos un lugar tan peculiar como os propios rapaces dos que o avó fala: (está completamente incomunicada e case deshabitada) pero cara a metade do libro, ese interés que tiña foise desvanecendo pouco a pouco, pois a trama tirou cara un lado que, realmente, non acababa de interesarme e gustarme, xa que tiña xa uns tintes fantásticos dun estilo que eu non esperaba, é dicir, era obvio que con esa trama algo así íamos a atopar, pero non cría que ía a atopar unha fantasía ou ficción desas características, polo que non puiden evitar decepcionarme un pouco e que todo o que a novela me gustara ata entón fose a menos.

Todo comeza a desmoronarse cando Jacob descobre o que descobre (coma sempre evito spoilers), xa que me pareceu algo demasiado fantástico e algo collido por pinzas, pero tampouco era para tanto, polo que entón non me importou demasiado, pero cando entran en escea eses enimigos, xa vin que a miña impresión non ía a ser tan tan boa como pensaba. Desde ese punto da novela, ademais, comezou a embargarme unha sensación de aburrimento tal, que desexaba profundamente rematar o libro dunha vez e acabar con ese sufrimento. A pesar de todo, gustoume bastante o final (pois queda algo aberto pero non de todo, polo que non me vexo obrigada a seguir coa triloxía) sobre todo polo feito de que todos os cabos quedan ben atados; todas as tramas abertas e incluso pequenos detalles que se din sen concederlle demasiada importancia teñen a súa explicación. Nese aspecto, moi ben.

Como dicía, non vou continuar coa triloxía, ademais de porque agora mesmo estou rematando dúas (a saga Traición e a saga de Las tejedoras de destinos) porque cando emprendín esta lectura estaba firmemente convencida de que se trataba dun libro autoconclusivo, polo que iso non entraba nos meus plans.

Conclusión: Empeza moi ben e decae ata concluír cun final aburrido e nada especial. En resume, nada destacable pero tampouco me desgustou, simplemente non era a lectura adecuada para min nese momento e non soubo convencerme de todo.

Adaptacións cinematográficas #2: Ciudades de Papel.

Traio de novo unha entrada dentro da sección de Adaptacións cinematográficas de libros, esta vez sobre a película basada nunha das novelas de John Green que máis adoro: Ciudades de Papel.

Houbo unha gran polémica sobre o feito de que a encargada de representar o papel protagonista feminino, o papel de Margo, fose a modelo Cara Delevinge, non só por tratarse dunha modelo en lugar de unha actriz (algo que non gustou demasiado) senón, nalgúns casos, por ser ela a modelo en cuestión, unha moza que causa habitualmente moita polémica. 

Isto é algo que a min non me molestou en absoluto, nin antes de ver a película nin despois, pois ela presentouse a un casting onde foi elixida e competiu contra outras candidatas, non conseguiu o papel por ser unha modelo famosa, ademais de ser seleccionada polo propio escritor da novela, John Green, que a cría a máis indicada. Ademais, o día 21 de Agosto, o día antes de que eu escribise este artigo, Cara anunciou o seu abandono definitivo das pasarelas para adicarse a outros proxectos, como a interpretación, tras declarar que o mundo da moda a fixera odiar o seu propio corpo. 

En canto á súa interpretación na película, creo que a elección foi moi boa; poucas actrices terían podido pegar tan ben nese papel, pois Margo Roth Spiegelman ten un carácter moi semellante ao da modelo e é polo menos tan polémica como a propia Cara, ademais de contar cun físico que podería ser perfectamente o desta última. 

En canto ao resto dos papeis, creo que os actores foron bastante ben elixidos. Ningún deles era coñecido, coa excepción da xa nomeada Cara Delevinge e o intérprete que facía as veces de Quentin, Natt Wolf, que os, coma min, fans de John Green saberán que tiña o papel secundario de Isaac en Bajo la misma estrella, a outra película basada nunha novela do autor.

Outra cousa que relaciona ambos filmes, é o cameo de Ansel Elgort, Augustus Waters en Bajo la misma estrella, que aparece en Ciudades de Papel como o dependente da gasolineira durante uns segundos, facendo que todo o cine afogara unha exclamación ao recoñecelo.

En canto á adaptación da novela de John Green Ciudades de Papel para crear a película, estou bastante satisfeita. Non houbo ningunha parte ou escena inventada ou cambiada de orde nin se esqueceron de partes importantes do libro. En realidade, levaron á gran pantalla a historia da novela bastante ben pero non quedei de todo contenta en certos aspectos: En primeiro lugar, as partes de Quentin e Margo estiveron realmente ben, moi moi ben, pero aquelas nas que facían a súa aparición os amigos do protagonista, para min, fastidiábana. No libro, Ben, un dos mellores amigos de Quentin, é simpático e divertido e fai que, con certos comentarios seus que vas lendo ao longo das páxinas, esboces un sorriso ou soltes unha gargallada directamente, pero na película, quixeron explotar demasiado esa parte para que gustase máis ao público adolescente (ou esa foi a miña impresión) creando bromas estúpidas e para nada divertidas que fixeron que o Ben que tanto me gustaba na novela me parecese odioso e repelente, ao igual que o outro amigo de Quentin, Radar, aínda que en menor grado. 

En cambio, tamén me ocorreu todo o contrario con outro personaxe, Lacey, amiga de Margo, que na novela apenas tiña importancia e me deixara totalmente indiferente mentres que na película me caeu realmente ben.

A conclusión é positiva, gustoume moito a película e como se adaptou, se ben non creo que captara a esencia de John Green nin da novela todo o que podería telo feito e notei certos fallos, polo menos no que a min respecta, como a excesiva atención e importancia que se lle da á relación Angela-Radar, mentres que é algo totalmente secundario no libro, segundo creo recordar.