29 de abr. de 2015

Reseña: Café sólo

Como tiña uns días soltos entre dúas lecturas (entre que acabei unha e comezaba a ler outra) decidín ler "Café sólo" de Agatha Christie, dado que era moi cortiño, de feito soe venderse xunto co outros dous relatos formando un único libro, aínda que neste caso estaba de forma individual.
En realidade, Café sólo, non é unha novela policiaca senón unha obra de teatro deste xénero escrita por Agatha Christie no 1930, pero  vintedous anos máis tarde, foi novelizada polo escritor Charles Osborne.

Conta a historia de Sir Claude Amory, un científico que descubriu unha fórmula para crear un poderoso explosivo. Esta é roubada por algún dos hóspedes ou familiares que se atopan na súa casa, algo que el sabe, polo que os reune a todos na biblioteca e apaga as luces coa intención de que o ladrón deixase o papel coa fórmula enriba da mesa e coa promesa de que non se descubrirá a súa identidade nin haberá represalias. Cando a luz se acende. Sir Claude Amory está morto e Hercules Poirot deberá descubrir porqué, se ten relación co roubo e cal é a identidade do asasino.
A novela gustoume moitísimo porque o feito de que sexa tan corta é un punto moi positivo xa que fai que o caso non se extenda moito, e que non haxa que recurrir a finais pouco creíbles. Pero o punto que fixo que realmente ame está novela foi o feito de que todo ocorre na mesma habitación, non se narran sucesos que pasan fóra. Moitos dos acontecementos non os presencian Hercules Poirot nin Hastings (que tras o seu casamento reaparece!!) polo que non estás perdido entre as cavilacións de Poirot. Por último, falar do final: moi moi creíble, nada de pistas fantasma que aparecen de repente e xusto no momento preciso nin nada semellente. Moi ben.

Conclusión: Dos mellores da autora e xénero.


24 de abr. de 2015

Reseña de Pequeñas mentirosas 2: Secretos


E aquí traio a reseña de "Secretos", a segunda parte de "Pequeñas mentirosas", da que xa fixen reseña. O primeiro libro acaba cunha revelación moi sorprendente e cun final aberto, polo que quixen comezar a lectura de "Secretos" enseguida. 

"Secretos" profundiza máis nas historias persoais de cada unha das amigas (Hannah, Aria, Emily e Spencer) en lugar que no segredo que comparten as catro, polo que coñeces máis aspectos das catro e entendes mellor reaccións que teñen ante as ameazas de "A" e outras situacións. Ademais, escenas e personaxes mencionados na primeira parte da saga pero aos que non se lles deu moita importancia ou que non aparecen en "Pequeñas mentirosas", como a visita do pai de Hannah, que fai que ela reviva a experiencia da súa última visita, aínda que dunha forma un pouco distinta, fan que entendas todo mellor e que descubras novos datos. 

Neste libro, os personaxes evolucionaron con respecto á primeira parte e preocúpanse máis dos seus propios problemas e segredos e de se son contados ou non. Ademais por fin comezan a confiar unhas nas outras. Na serie de televisión basada na saga de "Pequeñas mentirosas", Hannah, Emily, Spencer e Aria volven a ser amigas inmediatamente despois da volta desta a Rosewood e das ameazas de "A". Paréceme moito máis lóxico que se unan entre elas ao pouco de que todo isto ocorra e non que esperen tantísimo como no libro, a pesar de que foi así como o decidiu Sara Shepard. 

Isto é unha crítica un pouco perfeccionista de máis, pero é que polo demais non teño nada que comentar do segundo libro da saga, dado que, polo menos de momento, a autora estao facendo moi moi ben: o libro segue conservando interés, intriga, non se centra en cousas sen importancia e vai ao gran, sen tampouco asoballar con moitos datos. Introduce novas tramas cando debe, creando interés para que non se aburran os lectores e acaba cada libro cunha carta de "A" (algo que me olvidei de comentar na primeira reseña) que abre novas dúbidas despois de cada parte de "Pequeñas mentirosas". Un moi bo toque.

Conclusión: Sigo moi ilusionada pola saga. Sen dúbida sigo moi intrigada e con ganas de descubrir todas as incógnitas que a autora vai deixando abertas. MOI CONTENTA.

21 de abr. de 2015

Reseña: Pequeñas mentirosas





Un día estaba por internet buscando algunha serie que me interesara para comezar a vela, cando recordei "Pequeñas mentirosas" . Eu nunca vira esa serie (de feito non sabía nin de que trataba) pero sonábame de oílo. Vin os cinco primeiros capítulos e non só me gustaron: ENCANTÁRONME así que decidín ler a saga na que estaba basada, a pesar de que ao principio me tirou un pouco para atrás o feito de que a formen nada máis e nada menos que catorce libros.

Conta a historia de cinco rapazas (Alison, Aria, Emily, Hannah e Spencer), ricas, (polo menos case todas, hai unha ou dúas de clase media-alta, en realidade) que se fan moi amigas a pesar de que son totalmente diferentes e que, realmente, o único que as une é Alison, unha rapaza moi popular é á que todos envidian. Un día, celebrando unha festa de pixamas na casa dunha delas, Alison desaparece. A historia que conta esta saga é como as catro amigas restantes se separan e deixan de falarse tras este suceso e como volven a unirse tras ser atopado o cadáver de Ali tres anos máis tarde da súa desaparición. Todo parece relativamente normal, pero as catro amigas gardan un segredo que non lle contaron a ninguén e que Alison tamén sabía e, misteriosamente, un tal "A" comeza a mandarlles SMS e e-mails amenazando con contalo xunto con varios segredos máis.

Visto así, a sinopse e a trama poden parecer absurdas, estúpidas ou tontas pero xuro que é un libro marabilloso. Tenche en tensión todo o rato, estás preocupada, intrigada (pois o segredo non se desvela ata o segundo libro) e non podes deixar de ler. Ademais, as historias das cinco amigas cóntanse por separado de maneira que as vas coñecendo e vendo que todas teñen un problema e algo en segredo. Como tamén hai flashback á época na que aínda eran amigas e Ali vivía, ves como pensan sabelo todo dela, cando en realidade é Alison quen o sabe todo das súas amigas, e como esta é unha manipuladora con un aire malvado.

O libro ten unha chispa que adorei, ademais, que é o feito de que te vas dando conta, realmente, de que todos esconden algo, que nada é o que parece. Por outra parte temos a intriga da identidade de "A", porque é algo imposible de descubrir ou sequera imaxinar. Eu non sospeito nin por asomo quen pode ser e desexo con toda a miña alma sabelo. Tamén descubres a medida que avanzas que Aria, Emily, Spencer e Hannah reciben un castigo por cousas malas que fixeron no pasado e non contaron a ninguén, de ahí o título do libro; moi moi moi apropiado, por certo.

En canto á adaptación á serie, eu vin só os 5 primeiros capítulos pero xa me puiden dar conta que os sucesos pasan nunha orde diferente que no libro e que se saltan moitas cousas, de forma que o primeiro libro se resume en só catro ou cinco capítulos. Por iso, recomendo ler os libros e logo ver a serie ou viceversa e non facelo ao mesmo tempo ou ver a serie sen acabar todos os libros porque podes descubrir cousas que non querias saber (pasoume).

Conclusión: Non é unha saga fácil de resumir nin da que se poida falar sen desvelar nada, así que simplemente recomendo miles a súa lectura. Alégrome de tela atopado e estou moi emocionada con ela e con ganas de que se vaian desvelando os centos de misterios de "Pequeñas mentirosas". ENTUSIASMADA.





19 de abr. de 2015

Reseña: Sin tiempo para soñar

  
Sin tiempo para soñar, de Jordi Sierra i Fabra, conta como dous estudiantes de xornalismo, Gil e Julia, descubren a causa da morte dunha adolescente, Marta, cando facían un traballo para a facultade que consistía en ampliar a información sobre a noticia do seu asasinato. Como Marta tiña antecedentes, non se lle dá case ningunha importancia e a policía non investiga.

Cando lin a sinopse do libro realmente non me pareceu nada novedoso nin especial, así que xa ía mentalizada de que non me ía sorprender e que me iba a deixar un tanto indiferente como algúns dos libros de misterio de Jordi Sierra i Fabra ou libros con temática semellante e escritos de forma parecida aos deste autor (Con los ojos cerrados, por exemplo.)En cambio, sorprendinme bastante ao lelo pois, Sin tiempo para soñar, forma parte das obras deste autor que si valen a pena.

En primeiro lugar, non hai no libro as típicas casualidades que axudan aos protagonistas a descubrir a verdade. ODIO cando pasa eso porque o libro perde credibilidade e a min gústame que os libros deste xénero sexan realistas, senón para min xa perden moito. En este punto entra tamén o feito de que nos libros seeempre atopan na casa ás testemuñas/familiares/amigos cos que van falar e sempre din ou aportan algo. Pois en Sin tiempo para soñar non, hai persoas das que non sacan nada en limpo, xente que non dan atopado etc... Marabilloso.

Outro punto positivo, é o feito de que a intención do libro non é simplemente resolver o asasinato, senón que pretende que reflexionemos sobre algo: como Marta tiña antecedentes, non se lle dá case ningunha importancia e a policía non investiga. De feito, os propios protagonistas cren, antes de comezar a investigar e facer preguntas, que Marta é unha delincuente, metida en drogas e que en algo andaría metida se a mataron, en cambio, ao longo da novela vese que é todo o contrario. Segundo lin, fun reflexionando e dándome conta que só o feito de ter problemas no pasado coa lei e ter antecedentes non significa que fixeras todo do que se che acusa nin que o fixeras conscientemente e con mala intención, e incluso aínda que fora así, non proba que non puideras cambiar por completo.

Por último, o feito de que hai cousas impredecibles e inesperadas (aínda que non moi numerosas, todo o hai que dicir) tamén é algo positivo.

Na parte mala, temos algo sin explicar. Marta aparece morta desnuda e non hai ningún tipo de explicación en todo o libro de porqué e non ten absolutamente nada que ver coa forma, circunstancias ou persoas que a mataron e desde que se di nas primeiras páxinas ata o final non se volve falar do tema. Un misterio misterioso sen resolver.

Tampouco me gustou a historia amorosa sin importancia, sosa e sen emoción en todo o libro. Ata o final da novela non ocorre nada e cando pasa é dunha forma sosísima. Teria preferido que Jordi Sierra i Fabra omitira eso, sinceramente.

Conclusión: A pesar destes puntos negativos, creo que está moi ben (dentro do seu tema e características) e que é unha boa opción se queremos ler un libro de misterio actual (senón Agatha Christie sen dúbida) e que non sea demasiado longo. Nada especial pero gustoume. BASTANTE SATISFEITA.

16 de abr. de 2015

Reseña de Cazadores de Sombras 5: Ciudad de las Almas Perdidas e Cazadores de Sombras 6: Ciudad del Fuego Celestial

 




Siceramente, estou bastante farta de Cazadores de Sombras. No anterior artigo no que falei des ta saga (Esta entrada sobre Cazadores de Sombras 4) dixen que estaba contenta con ela porque, a pesar de que acabara mooooi aburrida e queimada despois do terceiro libro e pasara case un ano ata que lera o cuarto, este último me gustara e recuperara a ilusión. Pois a día de hoxe digo todo o contrario, estou fartísima de Cazadores de Sombras xa que ao principio a trama ten sentido e está ben, pero cando acaba ( no terceiro libro) comezan outra historia diferente sen sentido ningún e, aínda por riba, resucitan a personaxes mortos, aparecen familiares e persoas relacionadas cos protagonistas misteriosamente e xusto cando xa non se sabía cara onde ía tirar a autora... Pero o rey de todos os males é a historia de amor entre Jace e Clary. Vale, ao principio tiña interés ao ser un amor prohibido, pero chega a un punto no que farta dado que Clary non deixa de dudar polo que sente Jace por ela e este non para de dicirlle o moito que lle cambiou a vida e que o fixo mellor etc. E, de verdade que estou moi cansiña de declaracións de amor repetitivas entre os mesmos dous personaxes e que "non poidan vivir sen o outro". 

Outra cousa que fixo que terminase a lectura da saga con mal sabor de boca, é que sempre sexa o mesmo enemigo (Sebastian) o que lles causa problemas e que nunca consigan vencelo definitivamente, sempre fuxe, e volve con un montón de rollos absurdos con el (batallas repetitivas, a obsesión con súa irmá, inmortalidade...) e logo, un día, de repente, morre dunha forma absurda. Se a eso lle sumamos que, en teoría, ninguén pode invocar a un anxo e pasan así toda a saga e que como (na miña opinión) a autora xa deixara de ter ideas de como continuar non deixaban de suceder absurdidades, Cazadores de Sombras parece xa unha telenovela mexicana con medio-irmáns (hainos), padastros e madrastras (hainos), amores imposibles á par que cansinos (hainos), e a mesma trama unha e outra vez, sen pausa e cambios mínimos e absurdos.

Na parte positiva, temos a relación entre Alec e Magnus (un sopro de aire fresco, e un acerto da autora o feito de ter profundizado nela) e a introdución dos nenos Blackthorn e Emma Castairs. A novela comeza cando a súa familia é asasinada a mans de (como non, por enésima vez e sen orixinalidade algunha) Sebastian e dende ese momento, intercala a narración da vida de Clary, Jace, Isabelle e demais cos sucesos con Emma Castairs (sobre todo), Julian Blackthorn e os seus irmáns como protagonistas. Esto achega algo de frescura dado que a maior parte dos lectores (ou polo menos eu) necesitaban algo distinto. 

Moitos lectores (e moitas reseñas en blogs e páxinas web de lectura) din que o final de Cazadores de Sombras é impresionante. Pois eu non lle atopei a impresión por ningunha parte; un final pouco orixinal e repetitivo. O único que me gustou destes últimos libros é o último capítulo do sexto tomo.

Conclusión: Se tivera que volver a ler a saga, sinceramente, dudaría. A autora debería ter parado no terceiro libro ou, como moito, facer catro pero seis é excesivo. Todo o bo que ten a precuela de Cazadores de Sombras teno de malo a secuela. Moi decepcionada.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...