Levaba moito tempo querendo ler o clásico de Jane Austen Sentido y Sensibilidad, pois xa hai uns anos que lin Orgullo y Prejuicio e non recordo practicamente nada do argumento. Ademais, a miña opinión sobre o libro e a forma de escribir da autora entón, non foran extremadamente positivas (tampouco malas, debo aclarar) e, dado que Jane Austen é unha autora moi valorada, ao igual que as súas obras, decidín ler Sentido y Sensibilidad para darlle outra oportunidade e formarme unha nova opinión ou, polo menos, reforzar a anterior.
As protagonistas desta novela son as irmás Dashwood, Eleanor e Marianne, de carácteres completamente opostos (a primeira sensata, a segunda sensible, de ahí o nome do libro) que deben abrirse paso na sociedade inglesa do S. XIX tras a morte de seu pai.
Ao principio da novela, non tiven unha moi boa impresión xa que me aburrín soberanamente durante bastantes páxinas, ata uns capítulos antes da metade do libro, cando as irmás Dashwood levan a cabo unha viaxe a Londres. Nese momento, toda a historia que se nos narrara ao principio da novela, cambia e, digamos, cobra sentido esa tan longa introdución e empezan a ocorrer acontecementos que trastocan por completo a liña na que se estaba a narrar a historia.
Sentido y Sensibilidad non é un tipo de libro que vaia moito conmigo, pola simple razón de que é unha novela que se basea en pensamentos, razonamentos e sentimentos, e para nada en acontecementos ou accións (ou polo menos practicamente nada, con algunha excepción), pero a pesar diso, quedei bastante satisfeita coa lectura da obra, porque chegou a engancharme, polo menos relativamente, e a sorprenderme os cambios argumentais en algunhas ocasións.
Con respecto ao final, contenta por que estivo bastante ben levado, aínda que houbo algo que non me acababa de cadrar e un pouco collido por pinzas, por decilo dalgunha maneira, e nin Marianne nin Elinor acabaron casadas cos "pretendentes" que eu prefería. A pesar de todo, bastante contenta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario