Ollos. Un libro que che namorou a primeira vista.
A razón pola que comprei e lin Como agua para chocolate foi, nin máis nin menos, a preciosa portada da miña edición, co título escrito en chocolate fundido con virutas de caramelo de cores por encima. O libro gustoume bastante, non me apasionou nin é o meu libro preferido porque o realismo fantástico non me apasiona, pero gustoume e gardo un bo recordo del.
Boca. Libro do que fala todo o mundo.
Podería falar de varias novelas e sagas pero voume quedar con Bajo la misma Estrella de John Green. É un libro que me encantou cando o lin e cuxo autor forma parte do grupo dos meus favoritos, pero non é a novela del que máis me gustou, en parte, por culpa, precisamente, de toda a fama e publicidade que se lle dou. Isto provocou que tivese unhas expectativas altísimas (que se cumpriron en moitos aspectos) e que esperara algo totalmente diferente. Bajo la mima Estrella gustoume moito a pesar de todo, pero considero que me tería apasionado aínda máis de non ser porque se falaba del en exceso e practicamente sabía que ía ocorrer en cada capítulo.
Pulmóns. Libro vital para a túa vida.
Repítome moito, seino, pero teño que nomear a saga de Harry Potter, xa que son uns libros que me encantaron cando os lin (e seguen apasionándome) e que marcaron un cambio na literatura xuvenil e na miña propia vida como lectora.
Estómago. Libro que devoraches rapidamente.
O verán pasado decidín comezar esta saga distópica creada por Veronica Roth (da que fixen reseña) despois de moito tempo na miña lista de futuras lecturas. Recordo que pasei toda a tarde lendo Divergente o primeiro libro da triloxía, porque me pareceu que contaba cun argumento marabilloso, apasionante e foi, de verdade, un dos libro que máis me gustaron o ano pasado. En cambio, toda esa sensación positiva, desapareceu co segundo libro, que me aburriu terriblemente na maior parte dos capítulos e tramas, e en gran medida co terceiro, que me deixou cun sabor de boca agridulce.
Fígado. Un libro gordo.
O terceiro libro da triloxía Memorias de Idhún é o máis longo das tres, contando con arredor de 900 páxinas. Trátase dunha triloxía que recordo con cariño e que me gustou moito no seu momento, coa excepción do terceiro libro, que me aburriu moitísimo, moitísimo. Poucas veces na miña vida deixei ou tiven ganas de deixar un libro sen acabar, pero neste caso recordo unha sensación de aburrimento tal que a idea (se ben non cheguei a cumplila) cruzou pola miña cabeza. Normalmente, encántame ler un bo libro que teña moitas páxinas pero neste caso, máis que unha ventaxa, é un gran inconveniente pois a maior parte das páxinas son puro recheo ou repetición (segundo recordo).
Apéndice. Libro que nin che gustou, nin che desgustou: sentimento neutro.
Hai moitísimos lbros que me deixaron con esa sensación, pero vou escoller un co que tivera grandes expectativas: Cuatro. Tampouco é que pensase que ía ser un libro que me cambiase a vida, para ser sincera, pero cría que, polo menos, estaría ben e sería unha boa precuela (aínda que non é exactamente iso, senón un "libro complementario") en cambio, ao acabar a súa lectura, quedei igual que antes de empezala. Nin máis, nin menos.
Corazón. Un libro romántico.
Xa dixen varias veces e en varias entradas deste blog que non son demasiado dada a ler libros de romántica xuvenil ou románticos en xeral, pero si que me gusta unha boa historia de amor nun libro sempre que non sexa a trama principal. Teño moitas opcións para esta pregunta, pero creo que vou falar de El Club de los Corazones Solitarios xa que crea un concepto do amor diferente: a protagonista odia as relacións nas que as rapazas abandonan ás súas amigas cando atopan parella ou aquelas nas que estas rondan todo o día aos seus mozos e andan pendentes deles deixando, desta forma, de disfrutar pola súa conta. Ten relativamente bastante amor, aínda que non é o pilar da novela e trátase dun libro orixinal, divertido e, resumindo todo o que dixen na reseña no seu día, é diferente, divertido e lixeiro.
Cerebro. Un libro moi realista e reflexivo.
É un bo momento para falar por primeira vez neste blog da triloxía de Rico e Óscar. Conta a historia de Rico e Óscar. dous rapaces, un superdotado e outro infradotado, que se fan amigos, pero en realidade, a historia vai moito máis lonxe que iso e fala doutros aspectos como as dificultades das familias dos protagonistas e outras cousas máis que non podo contar para non desvelar nada, pero en calquera caso, é unha triloxía realista e reflexiva, porque mostra (sobre todo nos últimos libros) unha vida dura e real que me gustou e impactou á vez cando a lin, hai anos.
Uñas. Libro que coides como ouro.
Coido todos os libros que teño e procuro que ningún sufra danos, coidándoos coma o ouro a todos en xeral pero, como teño que elixir un, supoño que podo dicir que se trata de "El cuento número trece", un libro que lin moi recentemente (finais de maio-principios de xullo) e que me encantou. Cóidoo como o ouro precisamente por isto, xa que o teño en versión debolsillo, polo tanto cunha tapa blanda moi fina e delicada que rompe facilmente, e, ao tratarse deste libro que tanto me gustou (dixen del na reseña que ía directo á lista de mellores lecturas do 2015), procuro que non sufra danos.
A razón pola que comprei e lin Como agua para chocolate foi, nin máis nin menos, a preciosa portada da miña edición, co título escrito en chocolate fundido con virutas de caramelo de cores por encima. O libro gustoume bastante, non me apasionou nin é o meu libro preferido porque o realismo fantástico non me apasiona, pero gustoume e gardo un bo recordo del.
Boca. Libro do que fala todo o mundo.
Podería falar de varias novelas e sagas pero voume quedar con Bajo la misma Estrella de John Green. É un libro que me encantou cando o lin e cuxo autor forma parte do grupo dos meus favoritos, pero non é a novela del que máis me gustou, en parte, por culpa, precisamente, de toda a fama e publicidade que se lle dou. Isto provocou que tivese unhas expectativas altísimas (que se cumpriron en moitos aspectos) e que esperara algo totalmente diferente. Bajo la mima Estrella gustoume moito a pesar de todo, pero considero que me tería apasionado aínda máis de non ser porque se falaba del en exceso e practicamente sabía que ía ocorrer en cada capítulo.
Pulmóns. Libro vital para a túa vida.
Repítome moito, seino, pero teño que nomear a saga de Harry Potter, xa que son uns libros que me encantaron cando os lin (e seguen apasionándome) e que marcaron un cambio na literatura xuvenil e na miña propia vida como lectora.
Estómago. Libro que devoraches rapidamente.
Fígado. Un libro gordo.
O terceiro libro da triloxía Memorias de Idhún é o máis longo das tres, contando con arredor de 900 páxinas. Trátase dunha triloxía que recordo con cariño e que me gustou moito no seu momento, coa excepción do terceiro libro, que me aburriu moitísimo, moitísimo. Poucas veces na miña vida deixei ou tiven ganas de deixar un libro sen acabar, pero neste caso recordo unha sensación de aburrimento tal que a idea (se ben non cheguei a cumplila) cruzou pola miña cabeza. Normalmente, encántame ler un bo libro que teña moitas páxinas pero neste caso, máis que unha ventaxa, é un gran inconveniente pois a maior parte das páxinas son puro recheo ou repetición (segundo recordo).
Apéndice. Libro que nin che gustou, nin che desgustou: sentimento neutro.
Hai moitísimos lbros que me deixaron con esa sensación, pero vou escoller un co que tivera grandes expectativas: Cuatro. Tampouco é que pensase que ía ser un libro que me cambiase a vida, para ser sincera, pero cría que, polo menos, estaría ben e sería unha boa precuela (aínda que non é exactamente iso, senón un "libro complementario") en cambio, ao acabar a súa lectura, quedei igual que antes de empezala. Nin máis, nin menos.
Corazón. Un libro romántico.
Xa dixen varias veces e en varias entradas deste blog que non son demasiado dada a ler libros de romántica xuvenil ou románticos en xeral, pero si que me gusta unha boa historia de amor nun libro sempre que non sexa a trama principal. Teño moitas opcións para esta pregunta, pero creo que vou falar de El Club de los Corazones Solitarios xa que crea un concepto do amor diferente: a protagonista odia as relacións nas que as rapazas abandonan ás súas amigas cando atopan parella ou aquelas nas que estas rondan todo o día aos seus mozos e andan pendentes deles deixando, desta forma, de disfrutar pola súa conta. Ten relativamente bastante amor, aínda que non é o pilar da novela e trátase dun libro orixinal, divertido e, resumindo todo o que dixen na reseña no seu día, é diferente, divertido e lixeiro.
Cerebro. Un libro moi realista e reflexivo.
É un bo momento para falar por primeira vez neste blog da triloxía de Rico e Óscar. Conta a historia de Rico e Óscar. dous rapaces, un superdotado e outro infradotado, que se fan amigos, pero en realidade, a historia vai moito máis lonxe que iso e fala doutros aspectos como as dificultades das familias dos protagonistas e outras cousas máis que non podo contar para non desvelar nada, pero en calquera caso, é unha triloxía realista e reflexiva, porque mostra (sobre todo nos últimos libros) unha vida dura e real que me gustou e impactou á vez cando a lin, hai anos.
Uñas. Libro que coides como ouro.
Coido todos os libros que teño e procuro que ningún sufra danos, coidándoos coma o ouro a todos en xeral pero, como teño que elixir un, supoño que podo dicir que se trata de "El cuento número trece", un libro que lin moi recentemente (finais de maio-principios de xullo) e que me encantou. Cóidoo como o ouro precisamente por isto, xa que o teño en versión debolsillo, polo tanto cunha tapa blanda moi fina e delicada que rompe facilmente, e, ao tratarse deste libro que tanto me gustou (dixen del na reseña que ía directo á lista de mellores lecturas do 2015), procuro que non sufra danos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario