Reseña: La casa de Bernarda Alba.

La casa de Bernarda Alba é un clásico da literatura española, que tiven que ler para o instituto e cuxo argumento prometía, aínda que tampouco esperaba demasiado del.

É unha obra de teatro, polo que apenas chega ás 60 páxinas, que conta como é o luto das cinco fillas de Bernarda Alba tras a morte de seu pai. Por orde de súa nai, non poderán saír da casa en oito anos, algo que non gusta a ningunha delas, pero a algunhas menos que a outras. Cando Pepe El Romano entra nas vidas das irmás, descubriranse certos segredos e produciranse certos sucesos inesperados para elas.

A verdade é que a obra me gustou, sobre todo o seu argumento, a historia que se conta, pois pareceume orixinal e moi interesante, ao representar moi claramente a mentalidade machista da época (que podemos ver na maneira de pensar de Bernarda) e sociedade española do momento, pero houbo certos aspectos que non me convenceron, que me deixaron fría, e fixeron que a miña opinión sobre o libro empeorara en certo grado.

Ao ser tan breve, todos os seucesos ocorren demasiado rápido, en moi poucas páxinas, e quizais isto fixo que a miña opinión da obra empeorase un pouco, pois estou acostumada a ler novelas, narrativa, e a ausencia de narrador en La casa de Bernarda Alba fixo que me sentise rara e non me convencera de todo.

A pesar disto, os personaxes creados por Lorca parecéronme absolutamente marabillosos, moi complexos e completos, profundos, e, a pesar da ausencia dun narrador que nos puidese mostrar os pensamentos das protagonistas, o lector pode entender a súa mente, adiviñar que pensa e como vai a reaccionar, e practicamente é como si nolo contaran.

Outro aspecto da obra que tamén me encantou e que xunto cos personaxes fixo que mellorase a miña opinión sobre ela, tendo en conta que a historia en si non me onvenceu de todo, foi a menira tan clara de ensinarnos a preocupación de Bernarda en concreto pero tamén das fillas e demais veciñas do lugar, ante a posibilidade de provocar faladurías e ser protagonistas de cotilleos e historias, ese temor ao escándalo que todas sofren e como este inflúe na súa maneira de comportarse e na súa vida en xeral.

Pero, sen dúbida, o mellor de La casa de Bernarda Alba, de toda e cada unha das páxinas do libro, é o final. Xa me gustara e me parecera marabillosa esa maneira tráxica de concluír toda a trama, pero cando lin a última frase de Bernarda (que non vou escribir porque sería un gran e enorme spoiler) quedei marabillada, pois define á perfección a súa mentalidade e o argumento da obra, e considero que non habería outra mellor que poñer no seu lugar.

Conclusión: Ben, personaxes marabillosos e boa descripción da época para unha trama que non me acabou de convencer.