Huye de Lisa McMann é a terceira parte da triloxía La cazadora de sueños, que comeza con Sueña, segue con Teme (libro que lin a comezos do ano pasado pero que non cheguei a reseñar) e acaba con este.
A verdade é que tiña moitísimas ganas de ler esta finísima novela debido ao final da segunda parte da triloxía, que a autora deixa moi aberto e con varias incógnitas. Aínda así, esta é unha triloxía que non recomendo en exceso, é dicir, déixase ler e gústame, pero nada máis: A primeira das novelas é bastante normaliña, gustoume polo escuro da súa trama e a maneira tan extraña de narrar de Lisa McMann, pero tampouco falara demasiado ben dela na súa reseña. En canto á segunda parte, aínda que me gustou máis que Sueña e me pareceu bastante boa, tampouco conseguiu mellorar en exceso a miña opinión da triloxía, polo que non esperaba unha gran obra maestra de Huye, a pesar do cal, me decepcionou.
Non podo dicir que esta terceira parte teña mil fallos e puntos negativos, porque non é certo. Simplemente, non é destacable nin especial e non ocorre absolutamente nada nas 200 e pouco páxinas que ten o libro; comecei a lelo e, cando me dei conta, xa o acabara, sen que nada pasase. Si que me interesei polo argumento e pola importante decisión que a protagonista tiña que tomar nesta última entrega da saga, pero a autora non me permitiu saborealo, que me envolvese o argumento, pois todo é narrado moi rápido, sen pausas, en moi pouco tempo e páxinas. Simplemente, está mal desenvolvido.
Introdúcese unha trama nova neste libro, a aparición do pai da protagonista, que nun principio non acababa de convencerme, pero que pronto descubrín que era moi necesaria para conseguir unha boa conclusión para o libro e foi, en realidade, o único que salvou a este.
En realidade, non podo dicir moito máis, pois, repito, este libro é extremadamente fino e non demasiado relevante. Gustoume o concepto do tenedor de Morton que axuda a tomar unha decisión a Janie e, grazas a Deus, esta decidiu ir por un bo camiño que fixo que non quedase descontenta co final da triloxía. O mellor da novela, é o descubrimento de que, faga o que faga Janie, todo sairá mal, a maldición que ten que soportar, estará ahí durante toda a súa vida e provocaralle mil e un problemas, aínda que intente evitalo. Encantoume esto, polo realista da maneira de plantexalo no argumento e o acorde que é coa esencia escura da triloxía.
En canto ao final do libro, non entendo nada. Creo que era moi innecesaria esa última frase, que queda aberta sen razón aparente e que non sei a que refire. Na contraportada, aparecen diversos comentarios de autores e críticos acerca do tema, e a todos lles parece agradar, calificándoo de "o mellor final posible para a triloxía", cando eu non o vexo así , para nada. Non é que estea mal, pero simplemente sobra, e non se entende a que fai referencia.
Conclusión: Un libro máis, sen nada especial, que non consegue superar á segunda parte da triloxía. Non está mal, non é un mal libro, pero tampouco o recomendo en exceso.
Ningún comentario:
Publicar un comentario