Reseña: La ladrona de libros

Por fin, por fin, por fin vos traio a reseña da novela La ladrona de libros, que comecei cara finais de Novembro e que me levou un mes enteiro ler.

 A verdade é que me agobiei bastante cos lectura desta novela, pois non daba avanzado e parecía que xamais a ía a acabar. Esto debíase, principalmente, ao bloqueo lector que sufría durante os meses pasados que me impedía atopar unha lectura que me agradara e que provocaba que non fose capaz de ler case ningún libro enteiro sen ganas de abandonalo. Considero que La ladrona de libros foi unha mala elección tendo en conta o momento no que a lin, e creo que o feito de que non se trataba dunha boa época lectora para min puido influír na miña opinión sobre a novela. Aínda así, a pesar de que foi unha lectura que ao principio se me fixo bastante densa, gustoume, se ben esperaba que o fixese bastante máis.

Trátase dun libro que se desenvolve durante a Segunda Guerra Mundial, na Alemaña nazi, e no que a morte nos narra a vida de Liesel, unha nena que sente un gran amor pola lectura e sofre de primeira man o horror da guerra.

En primeiro lugar, debo dicir que non sabía moito sobre a trama do libro, pois na sinopse non podemos atopar demasiada información. Alégrome bastante deste feito, pois creo que desta maneira o lector pode disfrutar máis da novela e sorprenderse do rumbo que toma, pero no meu caso fixo que me sentise un pouco desconcertada ao comezala. Eu estaba convencida de que o eixe principal da novela ía ser a guerra, é dicir, non pensaba que se ía tratar este tema en exclusiva, deixando de lado todos os demais (era consciente do gran papel que a lectura tiña neste libro) pero si comecei a ler a historia coa idea de que esta pasión polos libros da protagonista se ía ver condicionada pola guerra e que durante toda a novela se nos ía a estar contando o ambiente político de Alemaña, cando, en realidade, se non temos en conta a trama de Max na historia, a guerra non ten demasiada importancia e, aínda que si se ve condicionada por esta a vida de Liesel de forma inevitable e moi importante, a narración non se centra nela tanto como imaxinaba e non podemos pensar en La ladrona de libros como nun libro sobre a Segunda Guerra Mundial nin a vida nese momento histórico.

Como dicía, o factor principal da novela é a pasión pola lectura, pero tampouco sinto que sexa o único tema do libro, tamén se centra na vida dos alemán durante o réxime nazi e noutros centos de cousas, polo que non sei exactamente de que maneira pensar neste libro. Eu definiríao como unha especie de narración da vida de Liesel, simplemente, na que aparecen a guerra e a lectura porque son acontecementos desta, pero na que tampouco teñen esa importancia que nun principio, por como se che presentan, imaxinas. Trátase dun libro bastante especial e difícil de categorizar.

Centrándose na historia en sei, direi que non soubo conquistarme. Si que foi un libro que considero de calidade, ben narrado e cun argumento e historia que o autor Markus Zusak sabe tratar, pero simplemente non é para min. Tiña a idea de que me ía a emocionar moito, que choraría con el a mares, pero non foi así pois, aínda que non puiden evitar soltar algunha lagrimiña no final e nese momento con Max entre outros puntos tristes da historia, ao non centrarse nos horrores da guerra dunha maneira directa, non hai moitas partes da novela nas que poidas emocionarte ou entristecerte. Non me entendades mal, si que se ve dunha maneira clara as penurias e as horribles situacións que os cidadáns alemáns viviron nese momento do século XX, pero o narrador pasa moi por encima e non se che contan dunha menira que provoque a suficiente lástima en ti como para chorar. O ambiente durante todo o libro e triste e deprimente pero non hasta ese grado.

Os personaxes, en cambio, parecéronme marabillosos e moi moi traballados. Non son personaxes planos e perfectos, senón que teén defectos e virtudes que se aprecian claramente, pois as personalidades de todos eles refléxanse moi ben por parte do autor, que consegue que odies e te encariñes con eles e que, realmente, chegues a coñecelos. Chegarás a simpatizar con Hans e Max e sentir lástima e pena verdadeiras por este último ata límites insospeitados e, aínda que ao principio o dudes, tamén te encariñarás con Rosa. Sen dúbida, os personaxes de La ladrona de libros son unha moi boa razón para emprender a lectura desta novela.

En realidade, non sei moi ben o que sinto cara este libro, pois si ben moitas das partes del me encantaron, sobre todo pasada a demaiado longa introducción, outras deixáronme bastante indiferente e non me apasionaron. Por desgracia, ao remate da lectura sentinme como no seu comezo, sen cambio ningún, e aínda que si me gustou, sen unha opinión de todo formada sobre ela. Creo que esto se debe ao momento no que lin esta novela, e lamento moito que isto influíse na miña percepción da mesma, aínda que, quizais, La ladrona de libros non está escrito para min de todas maneiras.

Recomendo en certo grado a súa lectura, pero, definitivamente, a min,  non acabou de convencerme.