29 de mar. de 2016

Adaptacións Cinematográficas #3: Yo, él y Raquel (Me and Earl and the diying girl)


Despois de cinco millóns de anos (6 longos meses) dende a última review dunha adaptación cinematográfica (clica aquí para ler acerca da película de "Ciudades de Papel"), tráiovos por fin a miña valoración acerca da adaptación da novela Me and Earl and the diying girl (cuxa reseña podedes ler aquí) que foi unha lectura extraña da que no seu momento (e aínda agora) non teño unha opinión fixa pois, aínda que me decepcionou e me deixou un sabor de boca algo agre, tampouco podo dicir que me horrorizase, nin estivo incluído na lista das peores lecturas do 2015. 

Simplemente, é unha novela moi rara, políticamente incorrecta e moi moi inusual. Trátase dun libro sen apenas argumento nin centrado en nada en concreto; é unha verdadeira experiencia levar a cabo a súa lectura.

Tras esta pequena introdución, pasarei a valorar dunha vez por todas a película, que decidín ver porque, como ben dicía na reseña, pensei que funcionaría mellor como película, en lugar de en forma de publicación, unha trama coma esa, como efectivamente foi.

Esta película consegue plasmar a esencia da novela, é dicir, é como se os actores, guionistas, director etc do filme collese a maneira de narrar do autor e de expresarse do protagonista (así como o punto de vista deste sobre os temas tratados na novela e as sensacións que desperta no lector) e os convertese en película. Realmente, e igual que pasaba coa novela, é unha auténtica experiencia o ver a adaptación , porque para nada se trata dunha forma de interpretar unha historia cun argumento e un fin, senón dunha sucesión de escenas sin sentido e sen un argumento forte. Simplemente, déixate levar pola película e disfruta, porque ao final é do que se trata. En realidade, Yo, él y Raquel básase no desconcerto, consiste en visualizar a película e deixarse ir.

Para min, o mellor do filme son os fondos, a luz e esas animacións que son engadidas cando se fala acerca das películas rodadas polos protagonistas, porque aporta un plus de orixinalidade que tamén me fai recordar a novela e que pega moito coas ideas e coas sensacións que esta transmite. Todos estes puntos son os que contribuen á sensación xeral de caos que me embargou mentres os vía.

En canto á "historia", mantense bastante ben conservada, se ben se eliminan partes e o personaxe de Earl perde (moito) protagonismo na trama principal e aparece pouco. Ademais, a razón pola que o protagonista e Rachel comezan a ser amigos así como a maneira de levar a cabo esa relación é un pouco diferente, máis idealizada e propia dunha película ou libro convencional e cunha menor semellanza á historia rara e diferente (de maneira intencionada e, para min, interesante e boa) que o autor pensou nun principio.

Tamén sentín que durante a adaptación cinematográfica os sucesos ocorren dunha forma máis pausada e xustificada que no libro, non sei si polo feito de que o espectador ve como todo vai pasando dunha forma máis cercana, de maneira que o desconcerto é menor aínda que exista e é máis sinxelo seguir a trama. Tamén contribúe o intento do protagonista de dar as súas razóns que o ai máis humano e comprensible.

Tamén foi modificado algo, para min, esencial do libro e que vai moi á par co que se quere transmitir e con esa idea do políticamente incorrecto e de tratar de diferenciarse de ñoños libros e películas que ten Greg, que é esa declaración dende o rpimeiro momento de que Raquel vai a morre, que esta é unha historia distinta e que debes aceptalo, pois díseche que sobrevive ata o final, cando si morre como na novela, e quedas un pouco a cuadros. Opino que deberia terse mantido esta declaración igual que se fixo con outras semellantes que indicaban que non era a típica peli de amor e que non se ían a namorar os dous protagonistas. Non sei...

O final, si que me gustou como se prnatexa, fíxome sentir un pouco máis que coa novela e empezar a comprender algo da visión do protagonista/autor, aínda que non de todo e sen que eu a comparta, e incluso me embargou unha sensación de tristeza e brotou de min algunha que outra lágrima...

Estoume enrollando como unha persiana para intentar explicar a sensación que transmite a peli (como me ocorreu coa reseña da novela) así que en conclusión: é unha boa adaptación (dado que o seu autor escribeu o guión, non me esperaba menos) realmente estraña, rara, diferente e desvergonzada como a novela que recomendo se queres levar a cabo unha esperiencia do máis extraño pero que non logrou que entendese a mensaxe que quere transmitir, como tamén me pasou co libro, pois non a comparto en absoluto, ao igual que a visión pesimista de Greg sobre a vida. Aínda así, creo que podes pasar un bo rato ou, cando menos, tratar de entender e descubrir porque me trastorna tanto Yo, él y Raquel véndoa, así que, quizais que deberías darlle unha oportunidade.


Ningún comentario:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...