Non vou a enganarvos, elixín a lectura deste cortísimo conto de Oscar Wilde como libro optativo para o instituto pola gran aglomeración de traballos e exames que tiña nese momento (e que sigo a ter) sen fixarme moito na súa temática. Direi na miña defensa que si sabía que era un clásico, unha obra dun autor importante e valoradísimo, pero isto, dado que nunca lera ningunha outra novela ou conto do autor, non foi un elemento imprescindible á hora de elixir.
A verdade é que me sorprendín moito con El fantasma de Canterville, pois tiña a idea preconcevida de que non ía ser gran cousa. Pensei que me ía a gustar relativemente, que ía a obter un 2,5 ou 3 sobre 5 nas miñas calificacións de Goodreads como moito e se trataría dunha lectura sen máis, pero o certo é que me gustou, sobre todo a primeira metade da historia.
Esta conta como unha familia adiñeirada e importante na política estadounidense se muda a Inglaterra, a unha casa na que vive un fantasma dende moitos séculos atrás, razón pola cal leva desocupada longo tempo. Lonxe de preocuparse, a nova familia dona da mansión de Canterville, dedícase a molestar ao fantasma por pura diversión, algo que enfada terriblemente a este.
O primeiro que me sorprendeu do autor é o tremendo e xenial tono satírico co que narra a historia. Non se trata da típica e trillada historia de fantasmas que esperaba, senón, precisamente, é unha crítica ou parodia deste tipo de novelas tan populares na época. Esa maneira de contar como a familia persegue ao fantasma e lle fai numerosas falcatruadas, en lugar de ser ao revés, é tremendamente irónica e divertida, e incluso o é máis a reacción do propio ente ao verse como obxectivo desas bromas.
Nunca esperei divertirme ou incluso sorrír cunha obra destas características, pero a verdade é que o tono humorístico de Wilde é moi bo.
Tamén esa loita, de transfondo na novela pero deixándose ver claramente e a propósito, entre a Inglaterra do momento e Estados Unidos, esa esaxeración dos costumes e forma de ser dos cidadáns de ambos países, é realmente divertida. Wilde consegue plasmar esceas absurdas e ridículas dunha maneira sinxela e maxistral.
(Unha mención especial ao feito de que a mancha de sangue cambia de color porque o fantasma o colorea con pintura cada mañá, simplemente delirante e marabilloso...)
O problema veu coa segunda parte da historia. Todos estes elemntos desaparecen e cóntase un extraño desenlace (que non me quedou moi claro) no que perdemos de vista aos dous protagonistas principais, polo que non sabemos que ocorreu realmente. Acaba moi rápido, de súpeto e sen avisar, e para min iso estropea o demais, porque parece que o relato estaba inconcluso.
Conclusión: Unha historia divertida e irónica cun final que o chafa todo. Unha historia cortiña sen demasiada importancia pero ben construída. 3/5 en Goodreads.
Ningún comentario:
Publicar un comentario