Reseña: Hielo negro

"Hielo negro"  é un libro de Becca Fitzpatrick, autora coñecida por ser a autora de Hush, Hush, saga fantástica xuvenil que non lin e non sei se lerei,dada a cantidade de críticas negativas que lin (case máis numerosas que as positivas). En calquera caso, Hielo negro, é unha novela cunha temática totalmente diferente e sen ningún tipo de relación coa saga, que tiña un argumento interesante e que me parecía (como foi realmente) moi sinxela e rápida de ler á par que entretida.

Conta a historia de Britt, unha rapaza que organiza unha viaxe ás montañas para facer alpinismo coa súa mellor amiga Korbie e o mozo desta. Finalmente, o irmán de Korbie, Calvin, debe acompañalas, o maior pesadelo de Britt, dado que ambos estiveran xuntos e que el terminara a súa relación dunha forma rara e sen explicación aparente. Cndo chegan á montaña, Korbie e Britt vense envoltas nunha serie de acontecementos que faran que acaben sendo secuestradas nunha cabaña, aisladas do mundo por unha nevada, por dous estraños individuos que parece que teñen relación cunhas mortes que sucederon na zona.

A impresión xeral foi dunha novela simple e entretida, sen máis. Non é unha gran e imprescindible lectura pero non estivo nada mal e creo que é moi boa opción para ler no verán, non pola temática nin a situación, pois todo ocorre no inverno e no medio dunha forte nevada, senón polo tipo de lectura lixeira que adoita apetecernos nos meses estivais.

Os sucesos que se narran na novela son bastante misteriosos, pois a autora non só nos describe os acontecementos, senón tamén se nos presentan á perfección os pensamentos e sentimentos de Britt e as conclusións que ela saca das esceas que presencia, deixando así que saquemos tamén nós as mnosas propias conclusións. Esperaba un argumento diferente, que a historia tirara por outro lado, centrándose máis nas mortes e na resolución dos misterios, en cambio Becca Fitzpatrick fixo que a historia xirase en torno á supervivencia de Britt e os acontecementos que presencia mentres é retida na cabaña. Tamén cobra moita importancia a relación Calvin-Britt, pois, aínda que el non está moi presente durante a novela, Britt analiza os momentos que ambos viviron e saca novas e relevantes conclusións que fan que cambie de opinión sobre numerosos aspectos da súa relación pasada.

 A evolución dos personaxes é moi notable ao longo da obra, vemos unha Britt que cambia moitísimo a súa actitude e a forma de ver o mundo, e se replantea, como xa dixen con anterioridade, varios aspectos da súa vida. En canto ao seu raptor, simplemente direi (para non revelar nada) que me gustou o cambio, si ben foi sacado un pouco da manga, demasiado de súpeto e sen explicación aparente; a autora debería ter ido máis pouco a pouco.

En canto á intriga do libro, estivo bastante ben, aínda que esperaba máis, pero non contaba con ese final nin esa conclusión, así que supoño que non estivo mal. Un pouco collida polos pelos a explicación a todo, pero podía estar moitísimo peor. Simplemente non se centra tanto nese aspecto como imaxinaba e non é o máis importante do libro.

Conclusión: Entretido, sinxelo e non está nada mal. Gran lectura para o verán pola súa lixeireza e bastante diferente ao que estamos acostumados a ver na literatura xuvenil. Ben.

Reseña: Amanecer Rojo

Sorprendente e brutal. Non me esperaba para nada todo o que ocurriu na novela de Pierce Brown, Amanecer Rojo, pois é, simplemente, diferente.

Darrow é un vermello, a clase social máis baixa da Sociedade, que traballa baixo terra para conseguir o helio-3, que é necesario para os humanos poidan poboar Marte. É unha Sociedade onde a vida para as clases sociais baixas é moi dura, sen ningunha comodidade, mentres que os dourados contan con numerosos luxos. Ademais, os vermellos deben aguantar os abusos, moi comúns, das clases superiores, que penan coa morte practicamente todos os delitos. Un día, Darrow fará un descubrimento moi importante, que o levará a converterse en dourado.

Foi un libro que me sorprendeu moitísimo. O comezo do libro causoume unha impresión totalmente diferente á do resto da novela, pensei que ía a centrarse na vida dos vermellos durante todo o libro, pero nada máis lonxe da realidade. A trama pega un salto brusco ao pouco de comezar a lectura que me gustou e sorprendeu. O lector non o espera para nada. 

Os acontecementos que veñen despois desa sorpresa no argumento, nos que Darrow é convertido en dourado, provocáronme moitísimas ganas de continuar coa lectura, e parecéronme moi interesantes, pois explícase algo máis o funcionamento da Sociedade e a ocupación de cada cor nas que a poboación está dividida, se ben unha característica desta novela é xusto o contrario, case non se fala diso nin se explica como funciona o mundo, ímolo percibindo pola nosa conta ao longo do libro.

Chegado un momento da novela do que non quro dicir demasiado (non quero facer spoilers) hai unha división en Casas, que me recordou moito a Harry Potter, polo que quedei encantada. Os nomes das casas e as características das mesmas van unidas a un Deus romano, sendo Marte a casa dos violentos, por exemplo. Isto é algo que adoro, pois son unha grande aficionada á mitoloxía, sobre todo á grega e romana, e creo que foi todo un acerto, que ademais enriqueceu á novela polo simple feito do que as casas significaban no xogo ou na competición que as casas levan a cabo, no que todas deberán usar as súas cualidades para a guerra e enfrentarse unhas a outras ata alzarse.

Amanecer Rojo recordoume moito a Los Juegos del Hambre, no sentido de que en ambos hai unha competición, cuxa victoria lle provocará ao protagonista algo máis que simplemente gañar: un cambio para os da súa clase, unha melloría no inxusto sistema, pero tamén enemigos entre os poderosos, os das clases ou rangos diferentes a eles. Ambos personaxes de ambas triloxías loitarán pola victoria e por vencer aos poderosos e as súas inxusticias. A verdade e que Darrow me recordou moito a Katniss no sentido de que non dudan en traicionar a ninguén e mentir para conseguir o seu obxectivo. Outros detalles máis pequenos tamén son comúns en ambas triloxías: os próctores recordáronme aos preparadores que tiñan antes de saír á Area os elixidos na Colleita, e os seleccionadores de Amanecer Rojo, cumplían os mesmos obxectivos que os patrocinadores da outra saga. Se che gustou Los juegos del hambre, gustarache Amanecer Rojo.

O único aspecto negativo que quizais puiden ver na novela, foi o o feito de que é un libro moi gordo (543 páxinas) das cales máis da metade se sitúan na competición da que falei anteriormente e nesa guerra que se leva a cabo. Sobroume un pouco desa trama, pois creo que o autor se estendeu demasiado sen ser necesario, e dado que os libros de, só, acción e guerra non me apasionan, tería preferido que recortara esa trama e non lle dese tantas voltas sen ter, realmente, unha necesidade ou unha explicación. Aparte diso, creo que non atopei ningún outro punto negativo demasiado relevante.

Conclusión: Sorprendida positivamente e con ganas de ler a segunda parte da triloxía, Amanecer Dorado. Todo un acerto.

Book Tag #3 : Portadas de libros

1. Portada que me namorou dende a primeira vez que a vin.

Como creo que dixen xa en varias ocasións, o que, sen dúbida, fixo que quixese ler "Como agua para chocolate" foi a portada do 25 aniversario do libro, no que o título e a autora están escritos en chocolate fundido, con pequenas virutas de caramelo de cores por enriba. Sei que non é un bo argumento para ler un libro en ningún caso, pero trátase da pura verdade. Paréceme moi moi bonita a pesar de ser tan simple e adóroa.

2. Portada cun significado que non entendín nun principio.

Trátase dunha boa ocasión para nomear "Buscando a Alaska" de John Green. Os demais libros do autor foron publicados pola mesma editorial e, a pesar de que non son unha saga senón que son independentes entre eles, todos teñen un deseño moi semellante (en todos precioso) que, sobre todo neste caso, non garda relación coa historia se non a lestes. Ata a metade de "Buscando a Alaska" o lector non descubre que ten que ver a margarida cos acontecementos narrados e co argumento (e aínda cando esto ocorre a relación non é moi significativa, pero é unha portada bonita).

3.Tipos de portada que me provocan sentimientos negativos.

Este é un bo apartado para falar dos libros nos que aparece unha parella "acaramelada". Si se trata dun libro de romántica xuvenil, pois é algo normal e aceptable pois ten relación coa trama do libro e a min, que non me gusta demasiado este xénero literario, xa se me advirte que non é un libro para min. Pero o problema ven cos libros cuxo tema principal non é este, senón que son libros fantásticos, distópicos, de misterio... pero teñen unha portada que os fai parecer de tema romántico. Isto pode levar a unha confusión, pois se eu xa sei que non me gustan os libros de romántica xuvenil e creo que a novela con esa portada é deste xénero, descartareina sen darlle unha oportunidade debido a esa idea equivocada que se formará na miña mente. Un par de exemplos de libros cuxa trama principal non é amorosa pero mostran parellas na portada: Across de Universe (distopía) e Cazadores de Sombras (xénero fantástico).

4. A portada que menos me gusta dun libro que teño.

A portada de Sin tiempo para soñar de Jordi Sierra i Fabra paréceme horrible polo simple feito de que a foto está anticuadísima, é dicir, actualmente ningún adolescente leva esas pintas nin, por suposto, eses pelos, iso é máis ben dos anos 90 ou dos principios da primeira década do século XXI, en calquera caso non me gusta nada e tampouco pega demasiado co contido da novela. Se cambiaran a edición, sería moito mellor.

5. Unha portada pola que me sentín atraída pero cuxa historia me decepcionou bastante.

"Crónicas de la Atlántida" é un libro que lin hai moitísimo tempo ( e cando digo moitísimo tempo, digo moitísimo tempo) e que, pola súa portada (moi bonita, haino que recoñecer), me dou unha idea equivocada de sobre a historia e me fixo pensar que me gustaría, cando recordo que me aburrira soberanamente e fora unha gran decepción.

6. Portadas sen conexión coa historia do libro.

É hora de que fale (creo que por primeira vez neste blog) da triloxía de "Hija de Humo y Hueso". Lin tan só os dous primeiros libros (porque a terceira parte saíu bastante recentemente e xa hai anos que rematei o segundo libro, polo que non recordo nada e non si debo continuar coa saga sen saber como acabou o último libro que lin. De todas maneiras, non direi que non, por si cambio de opinión e calquera día vos sorprendo cunha reseña de "Sueños de dioses y monstruos"). É unha das miñas triloxías preferidas, encántame (polo menos os dous libros que lin) e por iso me da pena a portada da primeira parte da triloxía, da que vou a falar. Non reflexa para nada a esencia da novela e non ten nada que ver co argumento, sendo ademais moi fea (polo menos na miña opinión). As portadas das outras dúas partes, tampouco é que teñan ningunha referencia ao contido da novela, pero polo menos son bonitas, sobre todo a última.

7. Libro que merecería unha portada mellor.

Encaixan á perfección nesta pregunta calquera dos libros da saga de Pequeñas Mentirosas. Todos teñen portadas horribles, sobre todo os catro primeiros,nos que se ve unha boneca horrenda de corpo enteiro. É unha saga marabillosa que me encanta e, sen dúbida, merece unhas portadas mellores.

8. Libros cuxas portadas captan á perfección a esencia das historias que conteñen.

El Destello, precuela de El corredor del laberinto, ten unha portada que me encanta e que creo que cumpre esa premisa á perfección, ao igual que as portadas dos tres libros que forman a propia triloxía, pois nelas represéntase como é o mundo no que se desenrola a historia. Son unhas portadas realmente moi descriptivas.

9. Libro do que prefiro a portada co póster da película.

A triloxía A Materia Escura de Philip Pullman tiña orixinariamente unhas portadas horribles e pouco atraentes, que lle daban ao libro un aspecto infantil. Debe ser un dos primeiros casos nos que antepoño a portada co póster da película á orixinal. Encima destas liñas podedes comparar o primeiro libro da triloxía coa foto da película (esquerda) co orixinal (dereita). Aínda que teñan títulos diferentes, son o mesmo libro, simplemente cando se fixo a adaptación cinematográfica, decidiuse cambiar tamén o nome (persoalmente prefería Luces del Norte, o título orixinal, a La Brújula Dorada).

Reseña: Sentido y sensibilidad

Levaba moito tempo querendo ler o clásico de Jane Austen Sentido y Sensibilidad, pois xa hai uns anos que lin Orgullo y Prejuicio e non recordo practicamente nada do argumento. Ademais, a miña opinión sobre o libro e a forma de escribir da autora entón, non foran extremadamente positivas (tampouco malas, debo aclarar) e, dado que Jane Austen é unha autora moi valorada, ao igual que as súas obras, decidín ler Sentido y Sensibilidad para darlle outra oportunidade e formarme unha nova opinión ou, polo menos, reforzar a anterior.

As protagonistas desta novela son as irmás Dashwood, Eleanor e Marianne, de carácteres completamente opostos (a primeira sensata, a segunda sensible, de ahí o nome do libro) que deben abrirse paso na sociedade inglesa do S. XIX tras a morte de seu pai.

Ao principio da novela, non tiven unha moi boa impresión xa que me aburrín soberanamente durante bastantes páxinas, ata uns capítulos antes da metade do libro, cando as irmás Dashwood levan a cabo unha viaxe a Londres. Nese momento, toda a historia que se nos narrara ao principio da novela, cambia e, digamos, cobra sentido esa tan longa introdución e empezan a ocorrer acontecementos que trastocan por completo a liña na que se estaba a narrar a historia.

Sentido y Sensibilidad non é un tipo de libro que vaia moito conmigo, pola simple razón de que é unha novela que se basea en pensamentos, razonamentos e sentimentos, e para nada en acontecementos ou accións (ou polo menos practicamente nada, con algunha excepción), pero a pesar diso, quedei bastante satisfeita coa lectura da obra, porque chegou a engancharme, polo menos relativamente, e a sorprenderme os cambios argumentais en algunhas ocasións.

Con respecto ao final, contenta por que estivo bastante ben levado, aínda que houbo algo que non me acababa de cadrar e un pouco collido por pinzas, por decilo dalgunha maneira, e nin Marianne nin Elinor acabaron casadas cos "pretendentes" que eu prefería. A pesar de todo, bastante contenta.

Conclusión: Satisfeita de ter lido esta novela, que había tempo que tiña pendente, e de que me gustara bastante. Para ser un xénero literario e un tipo de novela que non me apasiona e que non levo moi ben, gustoume bastante.

Reseña: Mystic City 1: Ciudad del Agua

Mystic City é unha triloxía que tiña inmensas ganas de ler dende había moito tempo, pois mesturaba dous xéneros que me encantan: a distopía (pois a historia desenvólvese nun mundo futurista non tan bo como parece) e a fantasía (existen na novela uns seres, chamados místicos, que teñen cualidades especiais). 

A novela sitúase nun futuro Manhattan que foi, en parte, asolagado polo mar debido debido ao cambio climático e ás altísimas temperaturas que este provocou, que fixeron aos polos derretirse e subir, polo tanto, o nivel do mar. Os cidadáns máis pobres viven na zona baixa da cidade, case cuberta por auga, con canais semellantes aos venecianos, e en moi malas condicións, e as persoas con máis diñeiro e mellor situación, teñen as súas casas máis arriba, nunha especie de plataformas chamadas Atalaias. As familias Rose e Foster, moi poderosas e con gran influencia no goberno da cidade, foron enemigas durante xeracións e xeracións, ata que se anuncia o compromiso entre Aria Rose e Thomas Foster. Aria é a protagonista da triloxía, unha rapaza que sufriu unha sobredose de stic (unha droga moi perigosa) como consecuencia da cal non recorda nada, nin sequera ao seu prometido, a consecuencia do cal, comeza a descubrir sucesos e cousas moi misteriosas e que non acaba de entender sobre os místicos e o funcionamento da sociedade.

Dende a primeira páxina, xa vin que me ía, non só a encantar, senón a apasionar esta novela, pois era moi diferente a outras do mesmo estilo ou xénero. En lugar de explicarche o funcionamento da cidade e sociedade e a súa distribución dende o primeiro momento e de forma clara, como na maior parte das distopías, o autor vai deixándoo caer pouco a pouco, ao longo dos primeiros capítulos. Isto é algo que, senón se fai ben, pode resultar moi negativo e perxudicial para a novela, pero neste caso foi apasionante e non provocou que non me enterase de nada, como podería ter sido, nin que non me quedaran claras as diferencias sociais da época. Ademais, Mystic City 1 comeza cando Aria non recorda nada do que pasou nos meses anteriores, nin a súa relación con Thomas, polo que sabes o mesmo que ela en todo momento e descubres todo á vez que ela o fai, polo que non podes parar de ler e, en moitos casos, sorprenderte cos seus descubrimentos.

Con respecto a estas intrigas e sorpresas, debo dicir que non me sorprendín para nada coa maior parte delas. A intención do escritor era impactar ao lector; que non esperara nin pensara que ían ocorrer eses cambios bruscos, pero hai varios, a maioría, que xa esperaba totalmente dende o principio. Aínda así, imaxinade o moitísimo que me gustou a novela, non me molestou nin decepcionou en absoluto o adiviñar a resolución destes problemas e quedei encantadísima. 

Debo destacar (non é spoiler, pono na sinopse de Mystic City) que hai unha revolución por parte dos máis marxinados e peor tratados da sociedade (como en todas as distopías xuvenís, ou no 97%), que é un factor que non me atrae moito e que me chega a cansar incluso, como xa comentei en varias reseñas de sagas distópicas, pero nesta triloxía o autor, polo menos de momento, fíxoo moi ben: non centrou moito a trama en iso, pero tampouco o olvidou; non o converteu en algo pouco creíble e tampouco o fixo pesado.

Con respecto aos personaxes, estou encantada con Aria, pois non é un personaxe feminino demasiado indefenso e que busca a protección do protagonista masculino durante toda a novela (chegando a levar a cabo actos heroicos sen apenas experiencia no campo da loita e revolución), e tampouco é plana, senón que ten unha personalidade bastante marcada e que me agradou en gran medida. Pero, sen dúbida, o meu personaxe preferido é Hunter: non se fai o duro, non intenta "alonxarse de Aria para a súa seguridade" dunha forma estúpida e sen vir ao caso, nin outras actitudes comúns e desgradables. Un sincero aplauso para Theo Lawrence!!!!

Conclusión: Unha novela apasionante, que mestura fantasía e distopía, e que se converteu nunha das miñas triloxías favoritas. Animada e con mil ganas de ler a continuación.

Reseña: Traición

Traición de Scott Westerfeld é o primeiro libro dunha triloxía distópica (aínda que hai un cuarto libro que completa a triloxía pero non forma parte dela, é un libro complementario ou unha especie de secuela, non estou segura) que ocorre nun futuro no que se opera aos cidadáns ao cumplir os dezaseis anos para que sexan perfectos, é dicir, que teñan unha altura, aspecto, rasgos etc que cumplan os cánones de beleza. A protagonista, Tally Youngblood, está esperando con impaciencia a ser operada, pois o seu mellor amigo Percis, xa vive en Nueva Belleza, cos demais perfectos. Un día, decide ir á cidade a buscalo para ver como cambiara (pois non soubera nada del dende a súa operación) e alí coñece a Shay, que se converte na súa mellor amiga e que non está para nada de acordo con que se realice a operación e as razóns polas que se fai e que sabe cousas descoñecidas para Tally sobre o sistema.

Así por encima, o argumento da triloxía pode parecer estúpido pero en realidade ten moito sentido cando lemos a novela. O primeiro que notei cando comecei Traición, foi o grandísimo parecido coa triloxía Delirium (que lin e reseñei a finais do verán pasado) con pequenas diferencias. Os sucesos en si e os protagonistas non son iguais pero en ambos hai unha operación que non é tan boa como parece, dúas amigas: unha a favor e outra en contra do sistema e os seus abusos, un refuxio de rebeldes contrarios á operación, un rebelde que atrae á protagonista... Si, hai moitos puntos en común e case parece que Lauren Oliver (autora de Delirium) se basou en Traición para facer a súa triloxía (pois esta é unha saga anterior) pero non quedei de todo decepcionada con ela polo feito, simplemente, de que as circunstancias que levan á protagonista de Traición a plantearse e a facer unha serie de cousas (non podo contar moito) son diferentes e bastante orixinais. Aínda así, gustoume máis (polo menos despois de ler esta primeira parte da triloxía Traición e sen ler as restantes) a saga Delirium, pero esta está ben se botamos de menos a outra e queremos ler algo semellante.

Tamén me acordei un pouquiño da triloxía distópica Divergente; tan só nas partes que se contaban as viaxes e persecucións en táboa aérea (non sei se se chamaba así exactamente) e ao final de Traición, neses sucesos que ocorren e na forma de comportarse de Tally.

Conclusión: A opinión xeral é bastante positiva: gustoume e entretívome e é unha distopía, un dos meus xéneros favoritos por non dicir que o que máis me gusta, pero faltoume algo, non quedei de todo contenta, senón cunha sensación agridulce e un pouco de indiferencia. Quero continuar coa saga, a ver se pega un cambio brusco e me convence positivamente, pois Traición acabou dunha forma bastante intrigante e aberta.

Reseña de Pretty Little Liars 4: Unbelievable

Este mes de Xullo decidín retomar a saga de Sara Shepard "Pretty Little Liars" ou "Pequeñas mentirosas" de cuxos tres primeiros libros xa fixera reseñas (facendo clic aquí, aquí e aquí) polo que lin o cuarto libro da saga, Unveliable, e esta vez fíxeno en inglés. Debo dicir que non é para nada difícil a comprensión dos libros de Pequeñas mentirosas neste idioma, e que é unha boa opción coa que comezar facelo.

Neste cuarto libro da saga, continúa o argumento onde quedara na terceira parte, dunha forma, por certo, superintrigante e moi moi misteriosa. Se xa nas anteriores entregas da saga podíamos atopar misterio, nesta vai a saírnos polas orellas, pois as diferentes historias que se narran e desenrolan a saga ademais da principal (unha por cada protagonista) están no seu punto máis difícil para Aria, Hannah, Emily e Spencer, cada unha por separado. Non podo contar moito porque faría moitísimos spoilers pero simplemente direi que todo lles vai moi mal a todas ata un límite ao que nunca chegaran (e iso que sufriran xa bastante antes deste cuarto libro da saga) e logo a situación mellora.

Un dos personaxes (non vou dicir cal) sufre un accidente e perde parte dos seus recordos, olvidando algo moi moi importante (non vou dicir que) para a trama do libro. Pareceume un pouco collido por pinzas, non vou mentir, ao igual que ese "algo" do que xa falei na reseña do terceiro libro que tamén olvidara Spencer. Non sei que lle pasa a Sara Shepard que sempre recurre a estes fallos de memoria, algo que, na miña opinión, hai que saber tratar moi ben se non queremos que pareza pouco creíble, 

e, aínda que non vou dicir que este fora o caso, tampouco quedei de todo satisfeita: si, non foi unha fantasmada e foi creíble, pero preferiría que non tivese usado ese recurso.

En Unveliable, descóbrese a identidade de "A" por fin (non esperaba de todo que se tratara desa persoa, pero tampouco me pillou por sorpresa, debo dicir) e o presunto asasino de Ali. Non me gustou que se tratase desa persoa, pero creo que non é o verdadeiro culpable, basicamente porque son máis de dez libros os que conforman a saga de Pequeñas Mentirosas e a autora non tería sobre que escribir, polo que me dou por satisfeita sempre e cando isto ocorra e Sara Shepard atope un culpable mellor.

Ao final, dise que, aínda que agora xa se sabe a identidade de "A", apareceu outro novo "A", alguén que tomou o relevo no acoso ás amigas que protagonizan esta saga. Esto si que podo dicir que me decepcionou pois, aínda que non quería máis libros sen "A", tampouco quería esta mala saída do paso da autora, sacando un as da manga. Se queres que "A" siga aparecendo na novela, non o fagas desaparecer!!! (non vou dicir como, tampouco)

Conclusión: Pouco máis que dicir, excepto que me segue gustando como se vai desenrolando a saga e que espero que Sara Shepard non estropee a saga cun ese "cambio de A" que levou a cabo. Expectativas bastante altas.

Book Tag #2: O Corpo Humano

Ollos. Un libro que che namorou a primeira vista.

A razón pola que comprei e lin Como agua para chocolate foi, nin máis nin menos, a preciosa portada da miña edición, co título escrito en chocolate fundido con virutas de caramelo de cores por encima. O libro gustoume bastante, non me apasionou nin é o meu libro preferido porque o realismo fantástico non me apasiona, pero gustoume e gardo un bo recordo del.

Boca. Libro do que fala todo o mundo.

Podería falar de varias novelas e sagas pero voume quedar con Bajo la misma Estrella de John Green. É un libro que me encantou cando o lin e cuxo autor forma parte do grupo dos meus favoritos, pero non é a novela del que máis me gustou, en parte, por culpa, precisamente, de toda a fama e publicidade que se lle dou. Isto provocou que tivese unhas expectativas altísimas (que se cumpriron en moitos aspectos) e que esperara algo totalmente diferente. Bajo la mima Estrella gustoume moito a pesar de todo, pero considero que me tería apasionado aínda máis de non ser porque se falaba del en exceso e practicamente sabía que ía ocorrer en cada capítulo.

Pulmóns. Libro vital para a túa vida.

Repítome moito, seino, pero teño que nomear a saga de Harry Potter, xa que son uns libros que me encantaron cando os lin (e seguen apasionándome) e que marcaron un cambio na literatura xuvenil e na miña propia vida como lectora.

Estómago. Libro que devoraches rapidamente.

O verán pasado decidín comezar esta saga distópica creada por Veronica Roth (da que fixen reseña) despois de moito tempo na miña lista de futuras lecturas. Recordo que pasei toda a tarde lendo Divergente o primeiro libro da triloxía, porque me pareceu que contaba cun argumento marabilloso, apasionante e foi, de verdade, un dos libro que máis me gustaron o ano pasado. En cambio, toda esa sensación positiva, desapareceu co segundo libro, que me aburriu terriblemente na maior parte dos capítulos e tramas, e en gran medida co terceiro, que me deixou cun sabor de boca agridulce.

Fígado. Un libro gordo.

O terceiro libro da triloxía Memorias de Idhún é o máis longo das tres, contando con arredor de 900 páxinas. Trátase dunha triloxía que recordo con cariño e que me gustou moito no seu momento, coa excepción do terceiro libro, que me aburriu moitísimo, moitísimo. Poucas veces na miña vida deixei ou tiven ganas de deixar un libro sen acabar, pero neste caso recordo unha sensación de aburrimento tal que a idea (se ben non cheguei a cumplila) cruzou pola miña cabeza. Normalmente, encántame ler un bo libro que teña moitas páxinas pero neste caso, máis que unha ventaxa, é un gran inconveniente pois a maior parte das páxinas son puro recheo ou repetición (segundo recordo).

Apéndice. Libro que nin che gustou, nin che desgustou: sentimento neutro.

Hai moitísimos lbros que me deixaron con esa sensación, pero vou escoller un co que tivera grandes expectativas: Cuatro. Tampouco é que pensase que ía ser un libro que me cambiase a vida, para ser sincera, pero cría que, polo menos, estaría ben e sería unha boa precuela (aínda que non é exactamente iso, senón un "libro complementario") en cambio, ao acabar a súa lectura, quedei igual que antes de empezala. Nin máis, nin menos.

Corazón. Un libro romántico.

Xa dixen varias veces e en varias entradas deste blog que non son demasiado dada a ler libros de romántica xuvenil ou románticos en xeral, pero si que me gusta unha boa historia de amor nun libro sempre que non sexa a trama principal. Teño moitas opcións para esta pregunta, pero creo que vou falar de El Club de los Corazones Solitarios xa que crea un concepto do amor diferente: a protagonista odia as relacións nas que as rapazas abandonan ás súas amigas cando atopan parella ou aquelas nas que estas rondan todo o día aos seus mozos e andan pendentes deles deixando, desta forma, de disfrutar pola súa conta. Ten relativamente bastante amor, aínda que non é o pilar da novela e trátase dun libro orixinal, divertido e, resumindo todo o que dixen na reseña no seu día, é diferente, divertido e lixeiro.

Cerebro. Un libro moi realista e reflexivo.

É un bo momento para falar por primeira vez neste blog da triloxía de Rico e Óscar. Conta a historia de Rico e Óscar. dous rapaces, un superdotado e outro infradotado, que se fan amigos, pero en realidade, a historia vai moito máis lonxe que iso e fala doutros aspectos como as dificultades das familias dos protagonistas e outras cousas  máis que non podo contar para non desvelar nada, pero en calquera caso, é unha triloxía realista e reflexiva, porque mostra (sobre todo nos últimos libros) unha vida dura e real que me gustou e impactou á vez cando a lin, hai anos.


Uñas. Libro que coides como ouro.

Coido todos os libros que teño e procuro que ningún sufra danos, coidándoos coma o ouro a todos en xeral pero, como teño que elixir un, supoño que podo dicir que se trata de "El cuento número trece", un libro que lin moi recentemente (finais de maio-principios de xullo) e que me encantou. Cóidoo como o ouro precisamente por isto, xa que o teño en versión debolsillo, polo tanto cunha tapa blanda moi fina e delicada que rompe facilmente, e, ao tratarse deste libro que tanto me gustou (dixen del na reseña que ía directo á lista de mellores lecturas do 2015), procuro que non sufra danos.