Marianela de Benito Pérez Galdós é un clásico da Literatura Española, que foi publicado por primeira vez no ano 1870. A verdade é que non tiña demasiadas ganas de lelo, aínda que tampouco era que esperase que me desgustase, senón que simplemente me era indiferente, pero debía facelo para clase. A verdade é que me sorprendeu moito, estaba convencida que ía ser de determinada maneira e que o autor ía tratar o argumento dunha forma concreta, pero sorprendeume bastante.
Conta a historia de Marianela (á que chaman a Nela) unha rapaza moi pouco agraciada e moi parva (segundo todos lle din, pois non deixan de repetirlle nin un só segundo ningunha das dúas cousas). Ela traballa como lazarillo dun cego, Pablo de Penáguilas, e ambos namóranse. Un bo día, un doutor comunícalles que pode operar ao invidente e facer que recupere a vista, o que provoca que Pablo se ilusione moitísimo, mentres que Marianela comeza a preocuparse e sufrir, pois pensa que ao vela, o cego deixará de querela.
A verdade é que o mellor, sen dúbida algunha, de toda a novela é a narración. A prosa do autor é moi moi especial e diferente, con certas pinceladas de humor que agradan ao lector segundo le. A verdade. é que é unha novela bastante orixinal en xeral, pois en certos capítulos sáese dos tópicos e sorprende, tendo en conta que se trata dun libro publicado 140 anos atrás.
Tamén me gustou a grande variedade de personaxes: aínda que Marianela e Pablo son os principais, cóntansenos as vidas e pasado dos demais personaxes, que teñen que ver coa trama principal nalgún ou outro momento e que, sobre todo, teñen certo valor á hora de falar da verdadeira temática da obra: a caridade e o trato ás clases sociais inferiores.
O autor trata de deixar ver que realmente un non pode xulgar aos demais polos seus cartos e circunstancias e que son, precisamente estes, os que marcan a súa vida, os que provocan esa falta de educación, non se trata de falta de intelixencia ou bondade.
Plasmanse na novela os dous puntos de vista (o do autor/Teodoro e, o máis de dereitas, de Sofía) en conversacións e sucesos que provocan momentos bastante cómicos e que representan claramente o contexto social do libro.
O único que realmente non me gustou, foi o final da novela. Non polo que cocorre, que me parece realista e que está ben, senón pola maneira na que sucede, sen ningún tipo de esplicación aparente.
Conclusión: Un clásico que me gustou bastante e que considero que é unha boa novela, pero non me apasionou e deixoume algo indiferente.
Ningún comentario:
Publicar un comentario