Reseña: Todas las hadas del reino

"Todas las hadas del reino" é un libro de Laura Gallego, unha das miñas escritoras favoritas, polo que cando me enterei de que se publicara quixen lelo enseguida, pero ao ler a sinopse e ver que ía de fadas e contos (a parte dos mundos de fantasía que menos me gusta, pois eu son máis das temáticas das outras novelas de Laura Gallego como "El libro de los portales" ou "Memorias de Idhún" máis relacionadas con mundos paralelos ou portais teletransportadores; máis críbles) quitáronseme as ganas, a verdade. Pero a pesar diso, como a autora era quen era, decidínme a lelo de todas formas.

Todas las hadas del reino, conta a historia de Camelia, unha fada madriña que está cada vez máis sobrecargada xa que os seus afillados aumentan cada vez máis e, polo tanto, a súa maxia está máis dividida e débil. Encárgaselle axudar a Simón, un mozo pobre que se namorou da princesa do seu reino que nunca se fixou e nunca se fixará (polo menos en principio) nel e Camelia volcarase no su traballo aínda máis que de costume. Ademais de Simón, cóntanse tamén cousas dos demais problemas dos seus afillados e aspectos da vida de Camelia.

En primeiro lugar, a portada do libro paréceme horrenda porque lle da ao libro un aspecto moi moi moi infantil e fai chegar á persoa que o ve a conclusións equivocadas, aínda que o libro me pareceu tamén un pouco máis infantil do que esperaba, pois como foi lido por moitos adolescentes e xente algo máis maior (tanto do meu redor como bloggers e demais) eu tiña unha idea bastante distinta do que me ía atopar, e quedóuseme algo pequeno.

Gustoume da novela, que se fai referencia a momentos e sucesos dos contos populares que todos coñecemos (como Rapunzel ou Hansel e Gretel) tanto directamente como de forma non explícita, e en momentos moi oportunos. Tamén me parece un punto positivo que non se narre só a historia principal, a de Simón, senón a de todos os afillados, e que se conte a orixe das fadas madriñas e como pasaron de ser sete, nas súas orixes, a ser cada vez menos, pero costoume bastante saber, por culpa disto precisamente, a donde quería chegar a autora e por onde ía tirar, e, iso si, non acertei para nada. O que creo que foi o único que realmente podo dicir que me gustou de Todas las hadas del reino é que dende o principio ata o final do libro pasan moitos anos (moitos, moitos anos) e ves como van medrando os personaxes (sobre todo os afillados que coñeces cando son pequeniños) e que lles ocorre, algo que soe depender en certa medida dos "desexos" que lles concede Camelia, pero non se conta demasiado, e é algo secundario da trama (por desgracia, porque é do pouco que me deixou contenta, debo dicir con moita pena pola miña parte).

Dende o principio ata algo máis adiante da novela, non me apasionou moito a historia, nin os personaxes (a verdade e que non me chegaron a caer ben nin simpaticei con ningún especialmente) pero algo máis adiante da metade, a trama cambia moi moi moi bruscamente (algo que lle facía falta, sen dúbida) e vólvese máis interesante, polo menos para min. Fíxoseme moi lento, sobre todo ata a parte xa citada, e non simpaticei nin me interesei con case nada do narrado (con quizais a excepción de Camelia e algúns sucesos e historias do pasado das fadas, sobre todo, que tiñan algo de interés) como xa dixen antes, ata que aparece un novo personaxe que ten certa relación con Camelia (non romántica) e que me cae ben dende o primeiro instante. Faise referencia á casa de doces de Hansel e Gretel e ocorren diversas cousas entre Camelia e o personaxe xa citado, e dase a única parte que si que me gustou moito. Logo, ven o final que volveu a non gustarme, polo que só quedei contenta cun 15-25% da novela, como moito. 

Conclusión: Creo que se fora un tema que me interesase e me gustase, tería sacado mellor impresión do libro, pero aínda así, creo que é un dos libros, digamos "menos maduros" de Laura Gallego e que non se achega nin de lonxe a outras novelas súas que adorei, como as fantásticas Memoria de Idhún, Donde los árboles cantan, El libro de los Portales (reseña pinchando no nome) e moitos máis, senón que é moito máis infantil, para rapaces de 10-13 anos máis ou menos, aínda que dependa da persoa, e que se centra en aspectos que non son para min, pero segue igualmente moi ben escrito, como todas as súas obras.