Reseña de Cazadores de Sombras 5: Ciudad de las Almas Perdidas e Cazadores de Sombras 6: Ciudad del Fuego Celestial

 

Siceramente, estou bastante farta de Cazadores de Sombras. No anterior artigo no que falei des ta saga (Esta entrada sobre Cazadores de Sombras 4) dixen que estaba contenta con ela porque, a pesar de que acabara mooooi aburrida e queimada despois do terceiro libro e pasara case un ano ata que lera o cuarto, este último me gustara e recuperara a ilusión. Pois a día de hoxe digo todo o contrario, estou fartísima de Cazadores de Sombras xa que ao principio a trama ten sentido e está ben, pero cando acaba ( no terceiro libro) comezan outra historia diferente sen sentido ningún e, aínda por riba, resucitan a personaxes mortos, aparecen familiares e persoas relacionadas cos protagonistas misteriosamente e xusto cando xa non se sabía cara onde ía tirar a autora... Pero o rey de todos os males é a historia de amor entre Jace e Clary. Vale, ao principio tiña interés ao ser un amor prohibido, pero chega a un punto no que farta dado que Clary non deixa de dudar polo que sente Jace por ela e este non para de dicirlle o moito que lle cambiou a vida e que o fixo mellor etc. E, de verdade que estou moi cansiña de declaracións de amor repetitivas entre os mesmos dous personaxes e que "non poidan vivir sen o outro". 

Outra cousa que fixo que terminase a lectura da saga con mal sabor de boca, é que sempre sexa o mesmo enemigo (Sebastian) o que lles causa problemas e que nunca consigan vencelo definitivamente, sempre fuxe, e volve con un montón de rollos absurdos con el (batallas repetitivas, a obsesión con súa irmá, inmortalidade...) e logo, un día, de repente, morre dunha forma absurda. Se a eso lle sumamos que, en teoría, ninguén pode invocar a un anxo e pasan así toda a saga e que como (na miña opinión) a autora xa deixara de ter ideas de como continuar non deixaban de suceder absurdidades, Cazadores de Sombras parece xa unha telenovela mexicana con medio-irmáns (hainos), padastros e madrastras (hainos), amores imposibles á par que cansinos (hainos), e a mesma trama unha e outra vez, sen pausa e cambios mínimos e absurdos.

Na parte positiva, temos a relación entre Alec e Magnus (un sopro de aire fresco, e un acerto da autora o feito de ter profundizado nela) e a introdución dos nenos Blackthorn e Emma Castairs. A novela comeza cando a súa familia é asasinada a mans de (como non, por enésima vez e sen orixinalidade algunha) Sebastian e dende ese momento, intercala a narración da vida de Clary, Jace, Isabelle e demais cos sucesos con Emma Castairs (sobre todo), Julian Blackthorn e os seus irmáns como protagonistas. Esto achega algo de frescura dado que a maior parte dos lectores (ou polo menos eu) necesitaban algo distinto. 

Moitos lectores (e moitas reseñas en blogs e páxinas web de lectura) din que o final de Cazadores de Sombras é impresionante. Pois eu non lle atopei a impresión por ningunha parte; un final pouco orixinal e repetitivo. O único que me gustou destes últimos libros é o último capítulo do sexto tomo.

Conclusión: Se tivera que volver a ler a saga, sinceramente, dudaría. A autora debería ter parado no terceiro libro ou, como moito, facer catro pero seis é excesivo. Todo o bo que ten a precuela de Cazadores de Sombras teno de malo a secuela. Moi decepcionada.