29 de abr. de 2015

Reseña: Café sólo

Como tiña uns días soltos entre dúas lecturas (entre que acabei unha e comezaba a ler outra) decidín ler "Café sólo" de Agatha Christie, dado que era moi cortiño, de feito soe venderse xunto co outros dous relatos formando un único libro, aínda que neste caso estaba de forma individual.
En realidade, Café sólo, non é unha novela policiaca senón unha obra de teatro deste xénero escrita por Agatha Christie no 1930, pero  vintedous anos máis tarde, foi novelizada polo escritor Charles Osborne.

Conta a historia de Sir Claude Amory, un científico que descubriu unha fórmula para crear un poderoso explosivo. Esta é roubada por algún dos hóspedes ou familiares que se atopan na súa casa, algo que el sabe, polo que os reune a todos na biblioteca e apaga as luces coa intención de que o ladrón deixase o papel coa fórmula enriba da mesa e coa promesa de que non se descubrirá a súa identidade nin haberá represalias. Cando a luz se acende. Sir Claude Amory está morto e Hercules Poirot deberá descubrir porqué, se ten relación co roubo e cal é a identidade do asasino.
A novela gustoume moitísimo porque o feito de que sexa tan corta é un punto moi positivo xa que fai que o caso non se extenda moito, e que non haxa que recurrir a finais pouco creíbles. Pero o punto que fixo que realmente ame está novela foi o feito de que todo ocorre na mesma habitación, non se narran sucesos que pasan fóra. Moitos dos acontecementos non os presencian Hercules Poirot nin Hastings (que tras o seu casamento reaparece!!) polo que non estás perdido entre as cavilacións de Poirot. Por último, falar do final: moi moi creíble, nada de pistas fantasma que aparecen de repente e xusto no momento preciso nin nada semellente. Moi ben.

Conclusión: Dos mellores da autora e xénero.


Ningún comentario:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...