Reseña: Sueña

Sueña é o primeiro libro da triloxía La cazadora de sueños, de Lisa McMann. Conta a historia de Janie, unha adolescente de 17 anos que, cada vez que algunha persoa se dorme cerca dela, entra nos seus soños, aínda que sexa contra a súa voluntade. algo que lle trae moitos problemas e prexuízos e é moi incómodo. Súa nai é alcohólica, polo que non teñen moitos cartos e ten, tan só, unha amiga que é a única que non se porta mal con ela.

Cando comecei a ler o libro, non esperaba que fose nada do outro mundo pois a trama e temática era moi vista; a típica triloxía adolescente. En cambio, ao empezar a lectura xa notei que me ía encantar pois enfocaban a trama dunha forma inesperada, facendo incapé en pequenos detalles de maneira que notas todos os cabos ben atados.

Atopei moitos puntos positivos que contribuiron a que isto ocorrera. En primeiro lugar, a narración faise en primeira persoa, algo que ADORO nun libro porque fai que prestes máis atención e te enganches, porque todo está ocorrendo nese mesmo instante e os protagonistas descobren todo á vez que o lector. Ademais, Janie non é a típica protagonista tonta que non é capaz de loitar e enfrentarse cos seus problemas, senón que consegue resolver as diferentes complicacións que se plantexan, que por outra parte, teñen resolucións inesperadas por completo na maioría dos casos. Debo falar dun final de novela estupendo para rematar os puntos fortes de Sueña.

Coma sempre, non todo pode ser bo, polo que tamén atopei cousas negativas e malas no libro, aínda que menos que as positivas: En primeiro lugar, non entendo a relación entre Carrie e Janie. Non estou segura de si o fallo está na forma de planteala e como foi escrita, é dicir, se é unha relación pouco creíble, ou se realmente a idea desa amizade era así dende o principio. En calquera caso, pareceume moi falsa e pouco realista. Cambiando por completo de tema, paréceme raro que 9 de cada 10 soños nos que entra Jadnie sexan pesadelos, porque a xente tamén ten soños bos, e boto en fata máis, cóntanse poucos soños tendo en conta que son o eixe sobre o que xira o libro. E, un fallo bastante importante dende o meu punto de vista, é o feito de que cando a protagonista entra nun soño alleo, ten unha especie de convulsións que, extrañamente, á xente non lle chama a atención e que me estraña que lle dé tan pouca importancia. Cada vez que lle ocorre, as persoas confórmanse con que Janie diga que "non pasa nada, de verdade".

Conclusión: A pesar de todo isto, os puntos negativos son menos ca os positivos e non me parecen moi importantes, polo que considero que esta triloxía (ou polo menos a primeira parte) está moi ben escrita e recoméndoa.  Libro xenial e recomendadísimo.