Este libro de Agustín Fernández Paz, O centro do laberinto, está desenrolado no futuro e trata sobre unha muller moi influinte no goberno da época que decide viaxar a Galicia pois súa nai ( a avoa del) naceu alí e deixou escrito nuns diarios a súa vida nese lugar. Decide levar ao seu fillo pois ten unha relación bastante mal con el ao tratarse dun adolescente complicado e cre que a viaxe pode axudalos a coñecerse máis. Os problemas comezan cando chegan aos arredores de Santiago de Compostela, pois David (o fillo) desaparece tras sufrir un terrible accidente de aerotaxi e súa nai debe, ademais de buscalo, loitar contra unha serie de complots producidos pola grande cantidade de poder que posúe.
Dende que lin o resume deste libro, pensaba que me ía encantar pola miña afición aos libros futuristas, pero a verdade e que me decepcionou bastante porque, aínda que a parte da trama onde se fala do complot contra Sara (a protagonista) é moi intrigante e interesante, paréceme aburridíiiisima a parte onde ela busca ao seu fillo porque é moi lenta e non ocorre nada durante practicamente todo o libro ata ben entrado o final. Se só existise o relacionado co goberno e o complot, teríame encantado "O centro do laberinto" porque ten un deses finais que me gustan: sorprendente, pero ao ser así decepcionoume bastante e non me convenceu de todo.
Prodúcese un cambio no medio do libro, mentras que comeza de forma animado e ocorrendo cousas, na metade aproximadamente comeza a parte aburrida da que xa falei e logo volve a ter un bo final. Considero, polo tanto que se fose un pouquiño máis curto me tería gustado máis porque lle sobran cousas.
Outra cousa que contribuíu máis que o anterior a que me desagradara a novela, foi o cambio de narrador. Unha cousa e que a persoa que narra cambie en cada capítulo (algo que me gusta e do que falei positivamente en obras como "a sombra cazadora") e outra que varie sen sentido nin orde aparente. Explícome, ao principio hai un narrador omnisciente, de terceira persoa polo tanto, que conta nun capítulo o que lle ocorre a Sara e no seguinte o que lle pasa a David, e, de repente, pasa a ser un narrador de primeira persoa no que quen fala é Brenda (un personaxe secundario) e logo volta de novo ao omnisciente. Isto, contado así non parece tan malo pero na práctica vese, polo menos para min, horrible.
Conclusión: Non me gustou demasiado, se ben non é dos peores, porque me aburreu en determinadas partes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario