Reseña: La sonrisa del diablo

Este libro de Jordi Sierra i Fabra (outro máis que leo deste autor, últimamente non deixo de ler libros del) trata dunha muller, Ana, que, despois dun ano da morte do seu marido nun accidente de avión, atropella a Lalo, un home que cambiará por completo o curso da súa vida e dos seus fillos: Arantxa e Leo. Pouco a pouco, Lalo e Ana comezan a namorarse pero, Lalo agocha algo estraño e non é tan boa persoa como parece. El atribúe a súa reticencia a falar da súa vida pasada a un mal matrimonio e unha dura e longa separación, pero Leo e Arantxa non o cren e comezan a investigar, atopando a sorprendente verdade.

Empezo a reseña do libro pola contraportada, pois xa houbo algo nela que non me gustou: no resume que fan da trama, revelan varios detalles que fan que non te sorprendas tanto ao ler a novela, como o feito de que xa din que Lalo oculta algo, o que nun principio lendo o libro non sabes, polo que ao contarcho xa esperas, en certo modo polo menos, o que acontece ao comezo do nó. Se ben non son moi importantes estes detalles,  preferiría que non mos tiveran contado antes de empezar a ler. En segundo lugar, o feito de que Ana teña moitos cartos é bastante importante e non o contan, en cambio, ata case o final de maneira que te das conta da súa importancia; se o tiveran contado antes non te terías dado conta dese detalle e non esperarías a relación que ten co acontecido.

Finalmente, outra cousa, esta vez da trama, que me chamou a atención negativamente por parecerme pouco creíble é a escena final, cando Ana mata a Lalo para evitar que este dispare a Leo. Entendo que ela faga o que sexa polos seus fillos, pero de ahí a dispararlle á súa parella (case marido) sen aínda estar ao corrente das investigacións dos fillos, creo que hai un bo cacho.

Conclusión: A pesar disto, unha novela intrigante, cun tema diferente e orixinal, e moi ben contada. Se ben non é indispensable a súa lectura é unha boa opción.