Os escaravellos voan á tardiña, da sueca María Gripe, é un libro de misterio, intriga e fantasía que eu lera había moito tempo e decidín volver a ler, pois non recordaba absolutamente nada (coa excepción, curiosamente, dun personaxe chamado Natte que, aínda que ten certa participación na obra, non é un dos protagonistas). A edición que eu teño, ten a portada da foto dereita, pero está en galego e, en lugar da 22ª edición é a 5ª (é moi antigo, a verdade). A edición actual é a da esquerda.
A temática do libro, é moi semellante á de "O Pazo Baleiro" (pero moitíiiisimo mellor contada, na miña oponión) no feito de que os protagonistas buscan algo (neste último é un obxecto moi valioso, unha xoia, e en "Os escaravellos voan á tardiña" unha estatua exipcia) que pasou de xeración en xeración nunha familia e trastocou por completo a vida desta. En "os escaravellos voan á tardiña", tres rapaces coidan unha casa durante o verán e descubren unhas cartas antigas que contan as historias dos donos da casa séculos atrás. Deciden buscar o obxecto do que se fala nelas e que ten uha antiga maldición, como no "Pazo Baleiro. Ahí é donde acaba todo o parecido, pois mentres que O Pazo Baleiro de Xabier P. Docampo non me enganchou e me aburreu (dado que tiña unha introducción de sete capítuos e só dous de nó e desenlace e estaba escrito dunha maneira moi parada e pesada) este libro consegue intrigarche e que desexes chegar ao final e ersolver todos os misterios (pois van aparecendo máis pouco a pouco)
Cando comecei a ler o libro pensei que o bo recordo que tiña del estaba causado polo tempo que había que o lera pois parecíame aburrido e non me enganchaba, pero na metade ou algo antes, comecei a sentir a intriga que recordaba que tiña a historia. Engancha moito a partir dese momento e queres ler e ler par saber cal é a resolución do misterio. Ademais, non todo é o que parece, e aquela cousa sobre a que cres que estás máis seguro, é falsa, e cóntase algo que transtorna todo o que crías que ía pasar. O final do libro é moi sorprendente e queda aberto polo que me encantou. Recordo que a primeira vez que o lera me asombrara moitísimo, desta non tanto porque, aínda que non sabía que ía pasar, acordábame de que a historia ía dar un cambio brusco.
En canto a críticas negativas, só se me ocorre que hai algúns feitos aos que se lles da moita importancia ata que se resolven e ao final non eran para tanto, como o extraño home que entra na casa varias veces e ven no pobo tamén pero que despois non ten moita importancia na trama, en realidade.
A temática do libro, é moi semellante á de "O Pazo Baleiro" (pero moitíiiisimo mellor contada, na miña oponión) no feito de que os protagonistas buscan algo (neste último é un obxecto moi valioso, unha xoia, e en "Os escaravellos voan á tardiña" unha estatua exipcia) que pasou de xeración en xeración nunha familia e trastocou por completo a vida desta. En "os escaravellos voan á tardiña", tres rapaces coidan unha casa durante o verán e descubren unhas cartas antigas que contan as historias dos donos da casa séculos atrás. Deciden buscar o obxecto do que se fala nelas e que ten uha antiga maldición, como no "Pazo Baleiro. Ahí é donde acaba todo o parecido, pois mentres que O Pazo Baleiro de Xabier P. Docampo non me enganchou e me aburreu (dado que tiña unha introducción de sete capítuos e só dous de nó e desenlace e estaba escrito dunha maneira moi parada e pesada) este libro consegue intrigarche e que desexes chegar ao final e ersolver todos os misterios (pois van aparecendo máis pouco a pouco)
Cando comecei a ler o libro pensei que o bo recordo que tiña del estaba causado polo tempo que había que o lera pois parecíame aburrido e non me enganchaba, pero na metade ou algo antes, comecei a sentir a intriga que recordaba que tiña a historia. Engancha moito a partir dese momento e queres ler e ler par saber cal é a resolución do misterio. Ademais, non todo é o que parece, e aquela cousa sobre a que cres que estás máis seguro, é falsa, e cóntase algo que transtorna todo o que crías que ía pasar. O final do libro é moi sorprendente e queda aberto polo que me encantou. Recordo que a primeira vez que o lera me asombrara moitísimo, desta non tanto porque, aínda que non sabía que ía pasar, acordábame de que a historia ía dar un cambio brusco.
En canto a críticas negativas, só se me ocorre que hai algúns feitos aos que se lles da moita importancia ata que se resolven e ao final non eran para tanto, como o extraño home que entra na casa varias veces e ven no pobo tamén pero que despois non ten moita importancia na trama, en realidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario