O outro día recordei a este escritor que levaba un tempo olvidado para min e entraronme unhas ganas tolas de ler algunha das súas obras. Despois de mirar cales me interesaban máis, decidín comezar con esta, La voz de la madrugada, porque tan só con ler a súa sinopse xa quedei intrigada e sabía que non me iba defraudar como, efectivamente, non ocorreu.
La voz de la madrugada, é un programa de radio que se emite a partir das dúas da mañá e no que unha muller da que ninguén coñece a identidade, fala de maneira extraña, con moitas metáforas e dunha maneira que ninguén entende. Pouco a pouco, vai gañando oíntes e convértese nun programa de éxito, pero as cartas e chamadas destes nunca son respondidas nin pola muller nin pola emisora de radio. Varios personaxes vense mesturados na historia e acaban descubrindo o misterio que esa voz agocha.
Encantoume a forma na que está escrita a novela, é dicir, mantendo a intriga todo o tempo e non esclarecendo case nada ata o final, e tamén que en cada capítulo cambie a persoa á que lle ocorren as accións contadas, pero que todas elas acaben atopándose, antes ou despois. Este tipo de libros, en ocasións non me gusta demasiado, porque é dificil recordar quen é cada personaxe ou que lle ocorreu a cada quen, pero neste caso pareceume marabilloso e que considero que perdería moito si tan só houbese un ou dous protagonistas. Neste aspecto, recordoume moito a outro libro do autor que lin hai tempo, La mansión de los abismos no que ocorría exactamente o mesmo: había varios personaxes, sendo cada un o protagonista de un capítulo, que tiñan tramas diferentes que confluían ao final dándolle moito valor á historia. Un detalle típico de Joan Manuel Gisbert que me encanta.
Unha novela marabillosa, intrigante ata o final e que consegue deixarnos en vilo ata a última frase, e que está entre as que máis me gustaron do autor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario